groetjes uit Mambray Creek

's Morgens was de hemel gelukkig weer helemaal opgeklaard en konden we in alle rust weer klaarmaken voor vertrek.
Bleek dat de ijskast intussen in actie was geschoten, kennelijk werkt hij wel als de motorhome ingeplugd is. Nu is het goed dat ons eten terug koud is, maar minder interessant dat het zal opwarmen bij elke unpowered site. Als je het mij vraagt toch een serieus mankement - maar anderzijds niet serieus genoeg om daar weer kwaad voor aan de telefoon te hangen en misschien een dag kwijt te zijn aan reparatie.
We klagen gewoon later en maken nu slechte reclame online. Boeh Apollo!

In de voormiddag zijn we naar Wadlata geweest, een educatief centrum gelegen in Port Augusta.
Het was niet groot, maar absoluut de moeite.
Aangekomen bleek wel dat de bankcontact niet meer werkte, dus er moest cash betaald worden ofwel moesten we online tickets kopen. We hadden maar NET genoeg cash geld, dus besloten we om dan de tickets online te regelen. Bleek het zelfs goedkoper te zijn!!
De arme dame achter de balie had het druk, iedereen registreren op een covid formulier, cash geld rond delen en intussen bellen naar de helpdesk. Het was niet haar beste ochtend!

Wadlata gaat over de Flinders Ranges en de outback van South Australia. Het is dus eigenlijk veel logischer te doen VOOR je noordwaarts rijdt. Soit, bij deze is dat een insider tip.

Het eerste deel ging over het geologisch ontstaan en alle klimaatveranderingen die de outback hier al gehad heeft.
Zonder blikken of blozen verkondigden ze in een video dat het eerste leven op aarde hier in SA ontstaan is. Wat een eer en genoegen zeg. Ze baseren dit weetje op het feit dat de oudste fossielen van leven hier gevonden zijn. Of je hieruit een algemene waarheid mag afleiden, laat ik in het midden.
Het volgende deel ging dan over de Dreamtime, waarin de Aboriginals hun verhalen vertellen over het ontstaan van de aarde en meer specifiek de Flinders Ranges. Of deze waarheidsgetrouw waren, weet ik ook niet, maar ze waren wel een pak minder saai en technisch.

Vervolgens ging het dan over de Europeanen die ook eens een keer de outback gingen verkennen, met de gekende catastrofale gevolgen. De namen van de ontdekkingsreizigers klonken wel bekend, want de snelwegen heten hier zo. Eyre Highway, Sturt Highway, Stuart Highway, etc... Sturt sleepte zelfs een boot mee op expeditie, zo overtuigd was hij van het feit dat Australia wel een grote binnenzee zou hebben. Woestijn en ontbering waren het enige dat hij vond.
Tragikomische verhalen en pas vele jaren later geraakte iemand doorheen het binnenland naar het Noorden van het land.

Daarna ging het dan over de eerste kolonisten die hun best deden iets van de outback te maken. Schapen, graan, mijnbouw... Veel werd geprobeerd, evenveel faalde. Dat verklaart de talloze ru-ines van boerderijen die hier langs de snelwegen staan.
De video over dit stuk geschiedenis had echt een wanhopig toontje. "We hebben het geprobeerd, mensen, ECHT waar, maar de droogte was niet te doen. Onze welgemeende excuses dat er van dit land niks te maken valt en iedereen aan de kust moet wonen."
Om dan te eindigen met hoogtebeelden van de Flinders Ranges en een romantisch muziekje eronder.
Weet je wat? Laat het gewoon zoals het is.

We aten een heerlijke lunch in Wadlata (ik kan het echt aanraden daar) en reden vervolgens naar onze camping.
We zitten terug op een natuurcamping (dus de ijskast kan weer opwarmen), deze keer in Mambray Creek, vlakbij Mount Remarkable (beter dan Mount Hopeless, verder het binnenland in...).

Het is een zeer mooie camping met een leuk prive zandplekje tussen de bomen, echt perfect. We vonden hier per toeval nog een leuke wandeling van 6km, dus een ideale lengte, en die hebben we in de namiddag gedaan.
We zagen nog eens levende kangoeroes springen!! Toch een stuk leuker als ze niet dood langs de baan liggen.
Halverwege aten we wat koekjes en werd Joachim plots belaagd door een gigaaantische mier, bleek een bull ant te zijn. Hij kon er niet mee lachen. Gelukkig vonden we op de terugweg een geo cache om het leed te verzachten.

Er is hier internet, maar het is wat kwakkelig.

Vanavond kwam hier nog een parkranger langs om te checken of we wel geregistreerd en betaald hadden, maar wij zijn brave mensen. Dat lijkt me nu de allereerste keer te zijn dat we gecontroleerd worden in een nationaal park...
De jongens hebben hier nog fijn buiten gespeeld met stokken en takken en omgevallen bomen. Nature play heet dat heel mooi. Het resultaat is een blauwe vingernagel bij Benjamin, maar hij overleeft dat wel.

Het is een beetje bewolkt, maar wij hopen tussendoor toch weer op een prachtige sterrenhemel!