Seymour

De volgende dag gingen we nog eens een keertje wandelen. We reden net Albury uit of we passeerden terug een staatsgrens en kwamen in Victoria! (geen klok verzetten deze keer)

Ik had een leuk wandelpark gevonden op een heuvel, maar bij de wegbeschrijving stond niks over onverharde wegen. Onaangenaam was dus de verrassing toen we weer over een hobbelige grindweg moesten (weeral zonder toestemming van het management), maar het duurde gelukkig niet zo lang. Ons karretje deed het goed, over de grindweg helemaal de heuvel op.
We parkeerden bij een picknickplaats vlakbij de top. De bedoeling was om nu een korte wandeling naar de top te doen en dan een langere lus terug naar de picknickplaats.
Nu, de wandeling naar de top was gauw genoeg gevonden en gedaan. We hadden boven dan een mooi uitzicht over alle heuvels in de streek en er stonden heel wat bordjes zodat je ook hun namen en hoogte en zo kon weten.
Vervolgens moesten we de andere wandelroute vinden en dat bleek een probleem. Normaal kwamen meerdere wegen uit op de top, maar wij vonden niks. Het plannetje van het park was onduidelijk en kwam niet overeen met google maps. We vonden een weggetje maar daar stond geen naam bij van de wandelweg. We vonden uiteindelijk een andere wandelweg MET naam op het bordje, maar die naam stond dan weer niet op het plannetje. Zucht!!
We besloten de weg toch maar te volgen omdat de richting alleszins juist was, maar honderd meter verder stonden we in een dor weiland zonder weg om te volgen…

We besloten dan gewoon over de brede grindweg terug naar de motorhome te wandelen en het van daaruit te proberen. Intussen gingen we ook gauw onze fancy vliegennetten oppikken want er zaten best veel vliegen daar op de heuvel.

Aan de picknickplaats vonden we dan nog een andere wandelweg. De verkeerde want het zou een enkele route zijn en geen lus, maar het was beter dan niks. Er was in ieder geval een zichtbare wandelweg!
En dan twintig minuten later was er dan totaal onvoorzien een splitsing in de weg en stond daar de oorspronkelijke wandeling aangegeven die we hadden willen doen! Onverwacht maar wel handig. Zo vonden we dus toch onze lus rondom de top en hadden we - mits enige vertraging - de geplande wandeling toch kunnen doen!

Daarna gingen we weer verder op pad want het was nog een eindje rijden naar de volgende bestemming, Seymour. Onderweg overschreden we de kaap van tweeduizend kilometer!
Het was wel makkelijk rijden, gewoon over een brede snelweg. Onderweg stopten we aan een servicecenter om te tanken, te picknicken en een ijsje te scoren bij de Macca's.
Doorgaans zijn er niet zoveel servicecenters langs de snelweg. Het is eigenlijk de bedoeling dat je een afrit neemt naar een dorpje en de lokale economie gaat steunen. En zoals we al tot onze verbazing hadden gemerkt, is er soms wel een afrit, maar geen oprit. Dan moet je weer een paar kilometer over een derderangs baantje. En andere keren zijn er zo van die kleine baantjes die gewoon prompt een kruispunt vormen  met de snelweg. Je trekt je plan maar.
Er mogen trouwens fietsers op de highway! Heel bizar. Ik heb er nog geen gezien en ik kan me niet voorstellen dat veel mensen het doen. Maar het mag dus want er staan borden "niet op de pechstrook rijden met uitzondering van fietsers" en als er een oprit is, staat er een bord voor fietsers om de oprit over te steken. Er staat NIET "automobilisten, jullie moeten oppassen voor fietsers" maar WEL "fietsers, jullie moeten voorzichtig oversteken".
Je kunt veel goeds zeggen over Australia, maar een fietsvriendelijk land is het niet.

We waren mooi op tijd op onze camping die leuk gelegen was naast een groot park, maar hadden pech met het weer. Regen. Gelukkig was er een grote kampkeuken met TV en daar waren de kinderen natuurlijk stil en gelukkig.
's Avonds was de regen gauw voorbij en konden we weer buiten zitten.
Ik zag nog een oudere dame met een caravan haar bocht veel te kort nemen en een paaltje omver rijden. Je mag op zo'n moment niet lachen, maar als je pas zelf iets stoms gedaan hebt, mag dat wel. ;-)