van Hopetoun naar Albany

Ook 's morgens waren de vliegen er vol enthousiasme en vertrokken we dus maar gauw.

Het werd een lange rit door de outback, maar we waren vastbesloten om toch ergens onze LPG te laten bijvullen. We reden opnieuw door Ravensthorpe en daar was de juiste winkel alvast open.
Helaas, ze konden alleen de fles wisselen, niet bijvullen en wij mochten de fles niet wisselen. Dat ding hoorde bij de motorhome.
Boodschappen doen en dan terug naar de muntjestelefoon. Ik belde terug naar de verhuurdienst van de motorhomes en opnieuw kreeg ik hun antwoordapparaat. Ik mocht een boodschap achterlaten en dat deed ik dus vol overtuiging en met een minimum aan tevredenheid.

We gingen weer op pad en het was redelijk saaie weg. Op de duur werd een mens al blij van wegenwerken omdat er dan wat afwisseling was in het landschap.
Heel sporadisch stond er een teken van 'tankstation' meestal met de mededeling 'eerstvolgende voorziening nog 75km verder'.
Er was niks te zien onderweg. Jawel, af en toe een parking. Om de dertig kilometer ongeveer was er een bordje met een P en dan had je een zandstrook met een vuilbak ernaast.

We hadden thuis research gedaan op zoek naar iets leuks om te doen onderweg naar Albany en niks gevonden. Geen erg, dachten we, we vinden ter plaatse wel iets. Maar nee, ter plaatse was er niks.
Als pauze hebben we frisbee gespeeld op zo'n mooie zandparking.

De outback. Het heeft wel iets, maar eigenlijk is er niets.

Na bijna 300km rijden kwamen we plots in de beschaving terecht. We vonden ineens een supermarkt met rijdende karretjes en blinkende tegels en toen ik - puur uit gewoonte - op mijn telefoon keek, bleek dat we verbinding hadden met de buitenwereld!!
Eigenlijk is een smartphone niks meer waard zonder netwerk of internet. Het is dan gewoon een onhandig horloge.

Nu zitten we hier in een heel toeristische camping, echt zo'n vakantiepark. We arriveerden hier en de kinderen waren dolenthousiast "eindelijk een echte camping!!". Dat zegt ook al genoeg. Ze zijn de bossen al helemaal beu.
Geen vliegen, muggen lijken ook mee te vallen. Er zaten een stuk of tien meeuwen te azen op ons avondeten, maar daar blijft het voorlopig bij.

Ze konden hier onze gasfles bijvullen!! Dus we kunnen terug koken, wat een luxe.
Ik heb nog een paar keer gebeld, maar kreeg steeds antwoordapparaat. Ik heb dan het hoofdkantoor gebeld en daar zeiden ze de noodlijn te bellen. Daar begonnen ze een hele uitleg hoe we de gasfles  moesten gebruiken, maar Wouter kon hen er toch van overtuigen dat ze wel degelijk leeg was... Betalingsbewijs bijhouden dat hij gevuld is en dan betalen ze ons dat terug. Is er gezegd.
We zullen zien… Zaterdag en zondag zijn we terug in Perth dus gaan we zaterdag onze vrienden daar eens een bezoekje brengen. Nieuw beddengoed halen en eens flink ons beklag gaan doen. Ik kijk er naar uit, haha!

We zitten nu opnieuw vlakbij de zee en het is helemaal vliegenvrij, kijk eens aan.
Het was nu wel te koud om te zwemmen vandaag, maar er kan altijd naar schelpen gezocht worden of met een frisbee gegooid worden. Deze camping heeft een speeltuin en een springkussen dus de kinderen hebben een fijne namiddag gehad.

Morgen langs Denmark (jaja) en dan terug het binnenland in. Verwacht geen reactie op mails/whatsappen/berichten… We are out of civilization.