van Albany naar Manjimup

"Mama, is het vandaag 2 oktober?" vroeg Benjamin 's morgens.
Ik moest hem het antwoord schuldig blijven want ik had er geen flauw idee van. Ik wist dat het ochtend was, maar amper welke dag van de week we waren, laat staan dat ik een benul had van de juiste datum. Het is immers vakantie!

Het bleek inderdaad 2 oktober en op deze dag reden we van Albany naar Manjimup.
Eerste stop onderweg waren de Elephant Rocks in William Bay. Oorspronkelijk was dat maar een 'even de benen strekken' maar we bleven er een hele tijd. Er bleek immers een heel mooi strand te zijn daar in William Bay. Ik vond het zelf nogal koud om te zwemmen, maar er was best wat volk aan het duiken en snorkelen in het kristalheldere water.
Behalve zand waren er op het strand uit hele grote rotsblokken waarover je - voorzichtig - kon wandelen en dat vonden de kinderen natuurlijk heerlijk.
Niet zo lang geleden las ik dat jonge kinderen te veel betutteld worden en dat ze vaker 'gevaarlijk' moeten kunnen spelen. Zelfs kind en gezin stond achter deze mededeling! Dus bij deze heb ik mijn ouderlijke plicht weeral gedaan en al sloeg mijn moederhart doodsangsten uit, we hebben de mannen dus over alle rotsen laten klauteren. Ze vonden het zelf in ieder geval super om te doen en behalve drie paar natte sandalen was er geen schade.
Tussen de rotsen zaten dan vaak krabbetjes en het was natuurlijk al gauw een sport om zo veel mogelijk verschillende krabsoorten te ontdekken.

Na lang aandringen (en de belofte van een snoepje) kregen we de jongens terug in de motorhome en reden we verder. Volgende halte was een wandeling in Tingledale doorheen 'the valley of the giants'.
Het landschap was inderdaad veranderd van rood zand en dorre struiken, maar rood zand en lage bomen. Nog wat verder was het grijs zand en hoge bomen. Yup, er is hier best wat afwisseling.

Ook als zien we bijna geen kat onderweg, in Tingledale had zich dan toch weer een bende toeristen verzameld om langs de hoge bomen te gaan wandelen. Er waren twee korte wandelingen om te doen: eentje op de grond die gratis was en eentje tussen de boomtoppen die betalend was. We hebben ze allebei gedaan natuurlijk.
Het was een mooi park en de bomen waren indrukwekkend. Tot 70 meter hoog groeien ze! Vraag me niet hoe ze heten, dat ben ik alweer vergeten.
Ik herinner me wel dat dit stuk van Western Australia officieel een wildernis is en dat vond ik wel een cool idee.

Na een picknick was het dan alweer tijd om naar de volgende camping te rijden. We reden dus 'doorheen'  de wildernis en het was eigenlijk jammer dat we - behalve 1 lookout - niks konden bezichtigen. Reden is dat ze de wildernis een beetje wild proberen te houden en geen asfalt leggen, waardoor er bijna niks bereikbaar is met een logge motorhome. In dit gebied heb je echt een hippe 4x4 nodig.

Niettemin was het een mooie rit en nu verblijven we een nachtje in Manjimup. Het lijkt erg klein, maar er is officieel beschaving want … internet! :-D