's Morgens was het nog niet voorbij en dan is het wel handig een motorhome te hebben en geen tent zodat je je ochtendroutine kunt doen zonder een voet buiten de deur te zetten. Het is wel krap met z'n vijven, maar het gaat allemaal. En als de nood hoog is, laten we een DVD spelen om de kinderen kalm te houden.
Busselton is een stadje aan de kust en ze zijn er heel trots op hun lange jetty. Niks marginaals denken, het is gewoon een heel erg lange steiger. Je kunt erover wandelen of je kunt een treintje nemen en wij hadden een trein met rondleiding geboekt om 11u.
Het oorspronkelijke plan was om voordien rond te hangen aan de kust, maar door de regen had niemand daar veel zin in.
Ik zei de kinderen nog wel dat het een bijzonder moment was - onze eerste stappen aan de westkust van het land! - maar alleen Benjamin toonde interesse. We besloten dan maar om gauw onze tickets af te halen en dan maar op zoek te gaan naar een warme chocomelk.
We stonden aan de balie en daar zeiden ze plots dat er nog plaats was op de rondleiding van 10u. Het treintje ging juist vertrekken - wilden we nog mee? Ja, tuurlijk, wat een geluk!!
Het treintje was droog en alles, helemaal perfect.
Het was een eenvoudig treintje getrokken door een wagentje over tramsporen, maar door de luidsprekers kwamen er stoomtreingeluiden. Voor de sfeer veronderstel ik, het was heel bizar.
We reden over de jetty, ruim een kilometer lang, en daar aan het eind was een observatorium. Een klein gebouw dat een natuurlijk aquarium was, met deze keer de mensen achter glas. De zee was er vrij ondiep, maar acht meter, en dan kon je trappen afdalen en op verschillende verdiepingen uit het raam kijken naar de visjes. De jetty werd er ondersteund door meerdere zuilen en die hingen vol koraal en andere zeediertjes. We kregen een korte uitleg van een gids en nadien mochten we zelf rondkuieren.
Er was best veel te zien! Vissen in alle soorten en maten, zeesterren, kwallen, krabben, octopussen… het was zeker de moeite.
We wandelden nog heel even over het laatste stukje van de jetty en nadien kropen we op tijd terug in de trein. Met mooi weer zou een wandeling over de hele jetty wel de moeite zijn, maar nu wilden we het niet riskeren. Het was intussen wel droog, maar nog steeds flink bewolkt en je wil niet na een halve kilometer midden in een hoosbui zitten met drie huilende kinderen.
De trein bracht ons helemaal terug en omdat het nog steeds droog was, besloten we nu toch wat aan de kust te wandelen. We vonden een leuke speeltuin en aten nog een burger met nadien een ijsje. Het weer was ontzettend wisselvallig - het ene moment scheen de zon, de volgende minuut stonden de sluizen open.
In de namiddag reden we naar onze camping - opnieuw eentje in een nationaal natuurpark. Onderweg hadden we nog steeds afwisseling tussen zonneschijn en hoosbuien. We reden meerdere kilometers over een vierbaansweg! Niet te geloven, er was een middenberm en alles. Verkeerslichten! Ik herinner me amper de laatste keer dat ik verkeerslichten zag. ;-)
We waren bijna ter plaatse toen de GPS ons een zandweg op stuurde. In principe mogen we niet rijden op zandwegen tenzij om een camping te bereiken. De verzekering heeft er alleszins niks mee te maken als er iets gebeurt, blabla. Nu had ik research gedaan en deze camping was geschikt voor campervans of motorhomes en was bereikbaar met 2WD. Mocht dus geen probleem zijn. Bovendien was het de enige en ook doodlopende weg naar de camping. Alles of niks dus.
De weg hobbelde verschrikkelijk en was redelijk modderig, maar het lukte allemaal… totdat we een bocht deden en daar een gigaaaaantische plas over de hele weg lag... sh*t...
Wouter ging nog even poolshoogte nemen, maar de plas leek redelijk diep en ongeschikt om met ons logge ding helemaal doorheen te rijden.
We hadden daar geen bereik met de telefoon en ik zag het nog gebeuren dat iemand (lees: Wouter) een kilometer of zo door de regen en modder moest rennen op zoek naar een belsignaal om vervolgens de wegenwacht te laten opdraven om ons uit de modder te slepen. En ik zag het niet gebeuren dat ze er binnen het uur zouden zijn. Bovendien zou dit een verschrikkelijke discussie over takelkosten genereren waarbij een lege gasfles triviaal zou blijken.
Toch maar niet riskeren dus.
Geen rechtsomkeer want dat ging niet, gewoon achteruit heel die zandweg terug af.
Op zoek naar een alternatief schakelden we dan de hulp van de GPS in. Die had na zijn 100-kilometer-fout van een paar dagen geleden nog iets goed te maken en hij vond inderdaad een camping amper 27km verder en had er zelfs een telefoonnummer van. Wouter belde. Er was nog plaats en de dame van de receptie zou op ons wachten. Ideaal.
Wij dus weer op pad en de GPS veranderde van gedacht en maakte er toch maar 44km van. En onderweg kwamen we nog twee andere campings tegen!! Dus nee, die 100-kilometer-fout is nog niet goedgemaakt.
Vannacht dus geen camping in een nationaal park, maar gewoon een standaard camping. Volgens de dame van de receptie een goede zaak want er zou een waarschuwing zijn voor harde windvlagen vannacht. We zullen zien, voorlopig is het hier al een hele tijd droog en rustig.
Nu is het nog een beetje onzeker wat we morgen gaan doen, maar we kunnen best improviseren. We zitten op een zucht van Perth, amper 100km, beschaving in overvloed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten