op jacht

Vandaag was een tweede poging om de kustwandeling te doen!Dankzij de hele uitleg aan de telefoon wisten we deze keer precies waar we moesten zijn in het park en voor alle zekerheid waren we er ook nog eens een half uur te vroeg. Het kwam nu helemaal goed!
We maakten kennis met de lokale familie, wachtten nog even op andere mensen en dan was het tijd om op pad te gaan. Eerst moesten we leren speerwerpen om vissen te kunnen vangen. De theorie was mooi, de praktijk was voldoende voor een stel vegetariers. We moesten mikken op een kokosnoot, maar het ding bleef ongedeerd.
Geen nood, dan moesten we maar niet-bewegende eetbare dingen vinden, haha.

We wandelden even langs de kustlijn en leerden nog over een stel nuttige planten. De een kon je als verband gebruiken, nog een ander had kleine bloemetjes die je kon uitknijpen en als oogdruppels gebruiken, weer een ander had hydraterende, eetbare blaadjes.

Daarna wandelden we verder doorheen het water. Overal stond het vol borden met ‘opgelet krokodillen’ en ‘opgelet giftige kwallen’, maar volgens de Aborigies was er geen gevaar. Het was laagtij en dus zat al het gevaarlijke spul een heel stuk verderop. We zouden hen maar geloven!

Er was mangrove langs de kust en daar vonden we eetbare slakjes en in de ondiepe plassen voor de zee zaten visjes, hermietkreeftjes, nog meer slakken en schelpen en af en toe een grote modderkrab.Het was onvoorstelbaar hoeveel de broers wisten over alles wat we daar zagen. Stukken koraal, schelpen die als wasknijper gebruikt konden worden, schelpen om mee te werpen (pas als je dit goed kon, kon je leren met een boemerang te gooien). Ze vonden vissen, kreeften, schelpen, planten en bij alles hoorde een heel verhaal. Knap!De kust die op het eerste zicht maar een gewone kust was, ontpopte zich als een vlakte vol leven.

 Een visje aaien

Jonathan was (terecht) zo trots als een gieter toen hij een modderkrab aan zijn speer kon rijgen.

Toen de zee dichterbij kwam, keerden we op onze voetstappen terug en werd de hele buit schoongemaakt zodat die opgegeten kon worden als middagmaal. Voor kinderen die het niet zo zagen zitten, waren er ook chocolade muffins en boterhammen voorzien.

Het was een hele ervaring en driehonderd procent de moeite!

Nadien reden we verder door naar het noorden naar het Daintree regenwoud. 

Onderweg moesten we een ferry doen over een krokodillenrivier!! Dat klinkt veel spectaculairder dan het was, want het was gewoon betalen, een boot oprijden, even wachten (iedereen moest in de auto blijven) en vervolgens er weer af rijden. Geen krokodil gezien, haha.

Vervolgens deden we een slingerweggetje doorheen het regenwoud op weg naar onze camping. Het stond er vol waarschuwingsborden over Kasuarissen met hier en daar zelfs een verkeersdrempel waar de beesten konden oversteken! We zagen er echter geeneen…  De camping zag er heel goed uit! We kwamen terecht in een heel mooi stukje natuur en het was ook niet overdreven druk en op elkaar gepakt.

Ik was net even onze lakens aan een waslijn aan het hangen om ze te luchten, toen daar op z’n duizendste gemak een Kasuaris voorbij kwam wandelen! Met kuiken!!Ik had natuurlijk zo snel mijn benen me konden dragen naar mijn fototoestel moeten lopen, maar in plaats daarvan riep ik de kinderen en keken we de beestjes gewoon na.

Eenmaal ge-installeerd besloten we hier een wandeling over een terrein te doen die heel toepasselijk Cassuary Walk heet. Het was een mooie wandeling door het regenwoud en ik had deze keer het fototoestel in de aanslag, maar natuurlijk geen enkele Kasuaris te zien. Typisch!

kasuariskaka!

Hier op de camping doen ze ook aan wallaby-re-integratie waarbij ze gewonde of verstoten wallabies laten opvoeden door andere wallabies en ze vervolgens weer loslaten in het wild. We mochten de beestjes komen voederen en dat vonden de jongens natuurlijk fijn om te doen.

Daarna douchen, eten en bedtijd!

Opnieuw een andere bedindeling want Wouter had de vorige nacht te veel stampen en slaag gehad van Benjamin. Gelukkig hebben we nog ruim een week om uit te vissen wat werkt!