crocs!

Voor vandaag hadden we een wandeling langs de kust geboekt onder leiding van een lokale, Aboriginal familie. Ik had er heel erg naar uitgekeken en precies op tijd stonden we op de plaats van afspraak, namelijk een park aan de kust. Er was verder nog niet veel volk te zien, maar dat waren we al van de Aussies gewend.

Na twintig minuten vruchteloos wachten, besloot ik toch maar te bellen en de dame aan de andere kant van de lijn zei ogenrollend dat de groep helemaal niet te laat was, maar al lang vertrokken en dat WIJ te laat waren. Hu? Uiteindelijk bleek natuurlijk dat we aan de verkeerde kant van het park stonden te wachten…Gelukkig kon ze ons omboeken voor dezelfde toer een dag later en gelukkig was dat voor ons ook mogelijk.
Change of plans dus en daarom deden we vandaag wat we morgen zouden doen en morgen wat we vandaag zouden doen.

We reden een eindje terug naar een wildlifepark, namelijk Hartley’s Crocodile Adventures. Zoals de naam doet vermoeden een krokodillenpark, maar ze hadden ook andere lokale beestjes. De parking leek verschrikkelijk druk, maar uiteindelijk viel de drukte in het park wel mee.

We zagen krokodillen in alle vormen en maten, we deden een rondvaart in een bootje waarbij krokodillen gevoerd werden en zagen twee shows, een over slangen en een over krokodillen. In tussentijd verzamelden de jongens stempels over een hoop andere dieren.

Sneaky...

Het was best goed een keer krokodillen in (spectaculaire) actie te zien. Ik herinner me nog hoe we een keer in de Beekse Bergen lang naar de krokodillen daar stonden te staren, ons afvragend of ze niet gewoon een stel stoffige stenen krokodillen daar hadden gelegd. Geen beweging zat erin. Hier zagen we de beesten stiekem in het water glibberen, doorheen het water glijden, volledig ondergaan als ze een prooi op het oog hadden, plots omhoog vliegen en dan HAP vlogen die kaken dicht met een knal van honderd decibel. Machtig!

En dankzij de shows die we zagen weten we nu ook wat we moeten doen als we een slang tegenkomen (wegrennen) of een krokodil tegenkomen (heel, heel, heel hard wegrennen).

’s Avonds reden we door naar een nieuwe camping en daar hadden we geluk dat de eigenaar iets afwist van parkeertechnieken voor zeven meter lange voertuigen. Het was een smal weggetje en een bescheiden parkeerplaats, maar dankzij alle aanwijzingen stonden we er vlot in. Hoera!
Deze nacht deden we de bedindeling trouwens iets anders, want Jonathan en Benjamin samen in een bed dat was duidelijk vragen om een overdaad aan gegiechel. Deze nacht zou Benjamin boven bij Wouter en mij moeten overnachten. Spannend!