Het is ons daar zeeeeeer goed bevallen, Tasmania is prachtig mooi en we hebben maar een halve reden nodig of we verhuizen naar ginder. :-D
Je kunt in principe met de auto en de ferry naar Tasmania, maar dan zouden we ruim 20 uur onderweg zijn vanuit Adelaide, dus per vliegtuig leek ons net iets handiger.
We vertrokken maandagochtend en vertrokken thuis mooi op tijd, alleen hadden Wouter en ik geen rekening gehouden met het feit dat er misschien wel iets van ochtendspits rond Adelaide stad zou kunnen staan. De weg naar het vliegveld ging tergend traag met klamme handen en uiteindelijk gooiden we de auto ergens neer op de parking - goed genoeg wetend dat we hem na zes dagen amper terug zouden kunnen vinden - en deden we nog een spurtje naar de vertrekhal.
Gelukkig ging daar alles supervlot en we hadden zelfs een kwartier overschot.
We moesten overstappen in Melbourne en dat bleek een groot vliegveld. Onze tweede vlucht vonden we aanvankelijk niet terug op de vertrekschermen, maar dat bleek uiteindelijk omdat die vanuit een andere terminal vertrok.
Gelukkig was dat gauw genoeg gevonden en na ons middageten in Melbourn zaten we dan op het vliegtuig richting Hobart.
Hobart is de grootste stad van Tasmania, maar is al bij al duidelijk een paar maatjes kleiner dan ons Adelaide. Er zijn maar zes gates en twee bagagebanden, om maar iets te zeggen.
Hier stonden weer overal vuilbakken klaar om al het fruit of ander plantaardig spul weg te gooien. Terwijl wij op de koffers stonden te wachten, kwamen ze rond met een hond die aan alle handbagage kwam snuffelen. Ik weet niet zeker waarop die hond getraind is, maar de douanier kon alvast bij iemand een banaan onderscheppen die anders vast het hele ecosystem van Tasmania vernietigd had.
Ik had mijn rugzak aan mijn voeten staan en de hond in kwestie kwam ernaast zitten. Openmaken dus!
Ik kreeg al schrik dat er ergens een vergeten appel in zat, maar er was niks van eten in de rugzak te vinden. "Gebruiken jullie die rugzak soms om te gaan picknicken?" vroeg de dame van de hond.
Ik zei dus maar van wel, eigenlijk wist ik het niet.
Dat verklaart, zei de douanedame en ze was weer weg.
Kort nadien verschenen alle koffers op de bagageband en toen moest die hond dus over de band lopen en aan elke koffer snuffelen...
En het stomme is, Wouter had zijn rugzak gewoon op zijn rug, daar kon die hond dus niet bij EN ER ZATEN EEN PAAR APPELS IN.
Lap, de hele fruitteelt van Tasmania om zeep.
Zo onschuldig mogelijk pikten wij de koffers van de band en haalden we onze huurauto op.
Tasmania is groot (zo groot als Belgieje en Nederland tesamen volgens een van onze boekjes) en het openbaar vervoer is noppes. Omdat we toch al twee vliegtuigen gedaan hadden op een dag konden we net zo goed onze ecologische voetafdruk nog wat vergroten en dus ook een auto huren.
Het vertrek was al schitterend doordat we minutenlang achter de handrem moesten zoeken. Uiteindelijk bleek dit een pedaal voor de linkervoet te zijn. Waarom ook niet, dan doet die ook nog eens wat.
We reden naar ons eerste huisje, verbaasden ons onderweg over de talloze uitzichten, deden nog ergens wat boodschappen, aten een hapje en dan was het alweer bedtijd voor onze drie schaapjes!
Uitzicht van ons huisje!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten