een huisbezoek nog wel!

 Vandaag heb ik iets speciaals gedaan na het werk: mijn allereerste huisbezoek in Oz!

Jaja, toch wel zo'n 6.5 jaar geleden dat ik nog eens een huisbezoek had gedaan. In Belgenland was het bijna elke dag van dattum. Rusthuizen, oudere mensen thuis, zieke mensen thuis, luie mensen thuis. Zo goed als elke dag was ik wel op pad tussen de ochtendconsultaties en de avondconsultaties. Vloeken op het verkeer, vloeken op zoek naar een parkeerplaats (al ging ik in de zomer wel eens met de fiets op pad), nog veel meer vloeken als er weer geen enkele verpleegkundige te vinden was in het rusthuis. Huisnummers niet vinden, irritante honden, kapotte liften in woontorens, verdwalen in eenrichtingstraten, zeulen met een overvolle tas of dan 's nachts in m'n eentje bij onbekende mensen thuis. Wat een lol heb ik daarmee gehad! :-) 

Hier worden huisbezoeken amper gedaan. Er zijn maar twee collega's bij wie ik het heeeeeeel af en toe in de agenda zie staan. Niemand verspilt zijn tijd daarmee.
Mensen in een rusthuis worden gezien door de arts van het rusthuis. Oudere mensen worden gebracht. Zieke of luie mensen kunnen een speciale dienst bellen. En die sturen niet altijd iemand hoor. Als het te druk is, is het te druk. Moeten ze wachten of iets anders verzinnen.

Maar van de week had een van mijn reguliere patienten een probleem. Het betrof een oudere man met het syndroom van Down. Hij moest onderzocht worden, maar hij was te bang om te komen. 
Een van zijn verzorgers stelde voor om naar spoed te rijden met hem, maar dat leek me onnozel. Na even denken stelde ik voor een huisbezoek te doen zodat ik hem kon nakijken in zijn vertrouwde omgeving en dat leek iedereen een goed idee.
Dus vandaag trok ik erheen!
Ik moest nog in de kast gaan zoeken naar mijn papieren voorschriftenboekje dat ik echt bijna nooit gebruik (1 halve dag toen de elektriciteit was uitgevallen en 1 halve dag toen de server het begeven had).

Bijzonder hoor, na de werkdag een huisbezoekje doen. Het regende, maar ik had parkeerplek voor de deur.
De zorgkundigen vonden het geweldig dat ik dit wilde doen, mijn patient was op z'n gemakje thuis en ik vond het zelf nog nostalgisch ook.
Wie weet doe ik het ooit nog wel eens. ;-)