We zaten duidelijk in de outback intussen met verlaten (smalle) snelwegen en struikgewas op rood zand, zover het oog kon reiken. Heel sporadisch was er ander verkeer.
Uiteindelijk kwamen we uit op een baan met regelmatig vrachtverkeer en dan vooral oversize vrachtwagens. Het bleek de snelweg naar Broken Hill te zijn, waar een nog operationele mijn is. De mijnindustrie in Australia is springlevend en ik heb zelfs heel wat pati-enten die in een mijn werken. Die werken volgens het FIFO principe. Fly In Fly Out. Ze gaan met het vliegtuig naar hun werk, blijven daar een ganse week en kloppen een recordaantal overuren, vervolgens vliegen ze weer naar huis en hebben dan een week vrij. En dan vliegen ze weer opnieuw. Een heel gangbaar systeem is dat hier. Ik vind het zelf toch bizar.
Eender hoe, wij moesten niet helemaal tot Broken Hill (zou het ook niet riskeren want het is over de staatsgrens) maar waren onderweg naar The Big Dice.
Die lagen ergens naast de snelweg en ik had schrik dat we ze misschien niet zouden vinden, maar mijn opzoekwerk had deze keer wel geholpen en de GPS wist waar het was. De dobbelstenen lagen een beetje verloren naast een zandweg in het grote nergens. We trokken er foto's van, maar niet te veel, want het zat er vol vliegen en die werkten ontzettend op mijn zenuwen.
Het zal me een raadsel zijn waarom die dobbelstenen daar liggen. Er was een brug van de spoorweg vlakbij. Wouter heeft een theorie dat het gewoon 'overschot' betonblokken zien die iemand heeft beschilderd. Wie weet. Er stond geen informatiebordje en online was er ook weinig over te vinden, dus het blijft gokken.
We reden terug over dezelfde weg, stopten nog bij een tankstation en daar kregen we nog een groot ding, namelijk een soort graafmachine die op een geparkeerde vrachtwagen stond. Echt oversize. De kinderen waren vol bewondering (en wij ook wel) en dus was dit ook een foto waard. Na een ijsje reden we verder.
In een of ander gehucht stond er dan politiecontrole.
We hadden ze op de heenweg ook gezien, maar niet begrepen waarom ze daar stonden. Nu was het wel duidelijk: grenscontrole. South Australia heeft een 'bubbel' met de zone rond Broken Hill in New South Wales. Die is er om het vrachtverkeer wat vlotter te laten lopen. Maar wie die bubbel wil verlaten, komt dus South Australia echt binnen en heeft controle. Er stond zelfs een grote vuilbak om fruit in te gooien, want fruit komt SA niet binnen.
Ik vroeg me af of de agent ons verhaal wou willen geloven dat we niet buiten SA waren geweest en alleen naar die dobbelstenen waren gaan kijken, maar het was geen probleem. Ik zei gewoon dat we niet over de grens waren gereden en moest zelfs geen details geven. Het was ok, rij maar door. Handig dan! (misschien hadden ze ons voordien zien passeren aan de andere kant, bedacht ik me later)
Na dit toch niet zo spannende moment reden we ver naar het Noorden, nog meer de outback in, naar Carrieton. We zitten hier terug op een camping, maar wel maar een heel kleinschalig ding. Netjes, maar klein. Er is een oud speeltuintje en ons mannen zijn hier de enige kinderen dus ze zetten de boel op stelten en maken lawaai voor een hele school. De gepensioneerden die hier met hun caravan staan, zijn vast opgelucht dat we hen op tijd in bed hebben gegooid, haha!
Nu is er maar 1 probleem, en dat is dat hier weer totaal geen wifi is en ook geen telefoonnetwerk. Ik heb mijn route op google maps staan, maar kennelijk heeft die mijn kaart niet offline bewaard dus weet ik niet waar we morgen heen zouden gaan. Ach ja, als m'n geheugen niet mee wil, dan wordt het improviseren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten