Hier om de hoek ligt Lincoln National Park en daar zijn talloze wandelingen te doen. We reden er heen en draaiden nog maar net het park in toen daar vier emoes rondliepen! Er lag daar ook een grote buis (een gasbuis, denken we) die wij hier al veel langs de snelweg hebben zien liggen en die buis was daar dus ook. De emoes waren wat geschrokken van de auto en die SPRONGEN dus echt over die buis! We zaten daar met open mond naar te gapen want wij wisten helemaal niet dat emoes konden springen! Er was een kuiken bij en dat sprong niet. Het kroop onder de buis door. :-)
Onze verwachtingen lagen dus meteen al torenhoog, maar werden verder niet ingelost. Behalve die vier emoes zagen we geen enkel beestje. :-)
Wouter had zijn zinnen gezet op een vrij lange wandeling: 10,7km. Normaal doen wij met ons mannen om en bij de zes km. Af en toe acht, maar zeker nooit meer. Het was dus maar te zien hoe en of dat ging lukken.
De eerste uitdaging was alvast de start van de wandeling vinden. De route zou vertrekken vanaf een camping en die vonden we goed genoeg, maar de start van de wandeling was niet te bespeuren (de camping was dicht trouwens). Uiteindelijk vonden we de start van een andere wandeling en volgens een plannetje van het park (dat we online vonden) zou dat ons naar de start van onze lus brengen. En dat bleek inderdaad het geval! Driehonderd meter verder begon onze lus (voor zover een lus ergens begint).
Het wandelen ging supervlot. Natuurlijk waren er momenten dat er geduwd en getrokken werd of gepord werd met takken, maar al bij al gedroegen de kinderen zich prima.
We deden een heel mooi stuk langs een strand en het was een uitdaging om de mannen daar weer weg te krijgen. 's Middags hielden we een picknick in een andere camping (ook afgesloten natuurlijk) en het moet daar geweldig zijn om te kamperen, zo knal in de natuur en aan het strand. Je had er wel een 4WD voor nodig, wat helaas het geval is voor de beste (lees: meest afgelegen) campings. Met een motorhome waren we niet ver geraakt in dit park.
Iemand had er een hele verzameling van bijzondere schelpen gelegd en de jongens staken de helft ervan in hun eigen zakken.
Daarna weer een stuk door het bos, onderweg nog stoppen voor een hoop koekjes natuurlijk, en al gauw waren we bezig aan onze laatste kilometer. Joachim had even aanmoediging nodig voor het laatste stuk (we hebben liedjes gezongen), maar de gedachte dat onze auto geparkeerd stond aan een strand en dat hij daar weer kon spelen, hield zijn beentjes in gang. Voor zand en zee doen ons kinderen veel.
11,3 km in totaal!! Yup, wij zijn heel erg trots op ons mannen!!
Als beloning mochten ze deze keer wel in het water "Maar alleen voetjes he!" dus binnen de kortste keren waren ze kletsnat.
Thuis douchen, wat eten en gauw naar bed. Hopelijk valt de spierpijn morgen mee! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten