Donderdag zijn we gaan wandelen in Cleland, een beetje verder in de heuvels. We hebben een flinke toer gedaan van 11km, beetje op en neer, voortdurend in de bossen. Het was er heel mooi!
Behalve bomen, bloemen en vogels, ook nog een troep kangoeroes gezien. :-)
Dinsdagochtend zijn we om 3u15 opgestaan om ons bezoek naar de luchthaven te brengen en uit te zwaaien. Kwart na drie. In de ochtend. Wat zeg ik? Kwart na drie. 's Nachts!!
Het is dat we maar om de twee jaar bezoek hebben, anders was het niet waar geweest en doen we al die moeite niet. :-)
Het was voorbij voordat we het wisten, onze vakantie samen.
Lang naar afgeteld en dan gedaan in een wip en een zucht. Zo gaat dat meestal zeker?
Bij deze nog een rits vakantiefoto's (en een onweersfilmpje) van de blogjes toen er weinig of geen internet was. :-)
Maandag was een bijzondere dag want we hadden voor het allereerst Belgische bezoekers in ons huisje!
Ik ging ons gezelschap oppikken aan hun hotel in Mawson Lakes, reed eerst naar ons oude huis voor wat sight seeing en daarna deden we een toer door Greenwith.
Niet dat daar zoveel te zien is, maar de eerste keer is alles interessant, toch?
In de ochtend hadden we nog hard gewerkt om ons huis 'bezoekersproof' te maken, dus zonder al te veel zwarte vingers op alle muren, tandpasta over heel de badkamer of eten los verspreid doorheen de keuken.
Gelukkig werd ons huis beschouwd als 'een goede koop' en goedgekeurd.
We reden langs de scholen van de kinderen, kochten en aten verjaardagstaart en daarna werd het zwembad uitgetest! Zelf hebben we er nog steeds niet in gezwommen (niet in het diep geweest) maar ons bezoek liet zich niet afschrikken door ijskoud water. Het zijn dan ook echte Belgen, hun definitie van ijskoud is anders dan de onze. ;-D
's Avonds nog goed uit eten geweest als afsluiter van een gezellige dag en vakantie.
De laatste dag hadden we nog veel te rijden en veel te doen.
En natuurlijk werd net die nacht de klok verzet dus hadden we nog een uur minder slaap ook.
Eerst 's morgens alles oprommelen, inpakken en de motorhome terug in acceptabele staat krijgen.
Vervolgens nog 300km rijden (deze keer al doorheen de beschaving, op den duur waren er niet alleen stoplichten, maar ook wegenwerken, vier baanvakken en geasfalteerde zijwegen!!).
De motorhomes gaan afgeven, onze auto oppikken aan de luchthaven en dan gaan souvenirshoppen! Dat lukte nog net voor de winkels zouden sluiten
Het was een heel drukke dag en waren blij 's avonds terug in ons eigen bed te ploffen. De kinderen elk apart, geen geschommel van de motorhome, geen vogels op het dak en een propere WC binnen bereik. Wat een luxe!!
Met 560km tussen Coober Pedy en Port Augusta hadden we zaterdag de langste rit van de vakantie voor de boeg.
Moesten we voor vertrek uit Coober Pedy nog tanken? De volgende gelegenheid was 240km verder. Volgens ons gezelschap (dat een andere wagen had en kleinere tank) konden ze daar gemakkelijk geraken.
En ze hebben het gehaald ook, al was de tank al een kwartier op nul en de hartslag ver over de honderd. :-)
We reden door een kerkhof van dieren langs de kant van de weg. Dode koeien, dode schapen en heel, heel veel dode kangoeroes. Sommige aan de kant, andere midden op de baan, met hun ingewanden nog uitgesmeerd over het wegdek. Gezellig toch.
Een stop die we gedaan hebben, was Lake Hart. Dat is een zout meer met vooral zout en weinig meer. Twee jaar geleden was er best veel water, maar nu stond het droog. We deden een hele wandeling over het zout en trokken natuurlijk veel foto's. Echt iets bizars.
Een andere stop was Woomera, een slaperig dorpje dat vroeger een militaire basis was. We liepen er doorheen het lokale museum.
Daarna zagen we een trein - een goederentrein!!
Sterker nog - we stonden stil voor het rode licht!!
Er zijn natuurlijk geen verkeerslichten in de outback, bij gebrek aan wegen. Spoorwegovergangen zijn er evenmin. Deze was op een zijbaan van de snelweg, omdat we terugkwamen van Woomera.
Heel speciaal om te zien wel, want die trein had allemaal dezelfde wagonnetjes en slingerde zich als een (heel, heel lange) rups doorheen het landschap.
We hadden nog een heel aantal kilometers voor de boeg tot Port Augusta en helaas werd het al laat. De zon ging onder en deze keer ging mijn hartslag over de rooie want in de schemering beginnen al die kangoeroes rond te huppelen.
Het duurde inderdaad niet lang of er stond er al een plompverloren op de baan!!
Niet veel later sprongen er een paar weg door de struiken. Ah - stress!
Turend in het donker (want het was pik- en pikdonker), ogen op de baan, voet bij de rem en dan maar hopen op het beste.
Kangoeroes zijn als sneeuw. Leuk als je te voet bent, levensgevaarlijk als je rondrijdt.
Gelukkig kwamen we zonder brokken bij de camping.
Hebben we dat ook eens gedaan, in het donker door de outback rijden. Niet voor herhaling vatbaar.
Vrijdag moesten we gelukkig minder ver rijden, 240km tot Coober Pedy.
Dat is het dorp dat half onder de grond zit en woont in oude mijnen – de opaalstad van het land (van de wereld, als je hun kunt geloven).Donderdagochtend werden we wakker met... regen.
Het regent echt bijna NOOIT daar aan Uluru maar natuurlijk moet het plenzen
wanneer wij daar zijn. Ontbijten moest binnen en oprommelen deden we dus met
onze regenjassen aan. Hoe bizar.
Het werd een echte rijdag met 500km voor de boeg tot aan Marla.
We reden door nergens en stopten ’s middags in een gat van niks. Het meest
spannende wat we deden was de grens met SA oversteken.
Ons Belgisch bezoek was aan het wachten op kangoeroes of emoes, maar we zagen
alleen koeien langs de kant van de weg. Sommige dood, andere levend (en kwaad
naar ons kijkend).
Eindeloze outback, struiken in rood zand tot aan de horizon en verder niets.
Het heeft wel wat, vind ik.
We parkeerden voor de nacht in Marla.
Heel lange tijd zagen we bliksemflitsen aan de horizon, maar het bleef helemaal
droog deze keer. Droog en warm zoals het hoort te zijn. 😊
Onze tweede dag bij Uluru begon met een stralende zon. We deden de was, boodschappen, gingen wat souvernirtjes kopen en een ijsje eten. Het was heet genoeg.
In de namiddag hadden we een tour met gids geboekt en tegen dan was de hemel
helemaal betrokken. Om te wandelen met de gids moest het natuurlijk niet
snokheet zijn, maar we zouden ook naar de zonsondergang kijken en sterren
bewonderen en daar konden we echt geen wolken voor gebruiken!
Met een bus vol trokken we eerst naar het bezoekerscentrum en daarna deden we
twee korte wandelingen aan de steen zelf met de gids. Ze was enthousiast en
vertelde vol plezier een aantal Aboriginal verhalen waarvan je het bewijs
(gaten, spleten of vreemde formaties) kon zien in de rots zelf.
Ook al hadden we dat stuk van Uluru al gezien, toch was het fijn om er nog eens
te zijn. Het blijft iets heel bijzonders.
Daarna trokken we met de bus naar een ‘sunset viewing area’ om dus de speciale
kleuren van de rots bij zonsondergang te zien. Er was een klein gaatje in het
wolkendek, maar veel was het niet. We trokken dus ‘zomaar’ foto’s terwijl we
een hoop hapjes en drinken kregen.
We wisten al dat sterren kijken niet echt zou lukken.
Vervolgens gingen we een andere bus op om een barbecue te doen!
De setting deed me een beetje aan een trouwfeest denken, waarbij we met z’n
allen rond een grote ronde tafel zaten. De barbecue (in buffetvorm) was zeker
geslaagd, al was er duidelijk een strak tijdschema en voor een tweede ronde was
er geen tijd. We kregen wel drinken a volonte en dessert toe.
Daarna zouden we dan sterren kijken en tot mijn allerstomste verbazing was de
hemel helemaal opgeklaard!!! Wat een geluk...
Behalve wat wolken aan de horizon, hadden we een prachtig zicht op de melkweg
en een massa sterren. De gids (een andere) deed alle lichten uit en met een coole
laserpen wees hij ons op een aantal sterren, sterrenbeelden en ook Saturnus was
duidelijk zichtbaar.
Heel dankbaar dat we dat mochten zien!
Daarna was het al laat en werden we half slapend met de bus terug naar de camping
gebracht.
Het was een geslaagde dag!
Dinsdagochtend had ik dan maar meteen naar de pechverhelping gebeld. Volgens mij hebben we die al elke vakantie nodig gehad en ik kan ik misschien het nummer beter bij mijn favoriete contacten bewaren.
Heel nuttig waren ze nu wel niet, want ze gingen terugbellen.
Anderhalf uur later hadden we nog steeds niets gehoord dus ik maar terug wachtmuziek luisteren.
Uiteindelijk was het advies terug te rijden naar hun kantoor in Alice voor een ander tafelblad en de kapotte luifel daar moesten ze eens over denken nadat ze foto's hadden gezien.
Wouter en ik reden dus terug en daar werd het kleine tafelblad snel gewisseld voor een groter exemplaar. "Oh, dit gebeurt regelmatig," was de uitleg. "De schoonmakers halen alles eruit en steken de verkeerde tafel er terug in."
Tja, als je een tafel als tafel gebruikt steekt het niet op een paar centimeter. Maar als dat tafelblad onderdeel is van een bed, is het juiste exemplaar hebben toch wel handig!! Misschien moeten ze wat stickers eronder plakken??
De oplossing voor de kapotte luifel was nog eenvoudiger.
"Vraag iemand aan de camping om dat ding eraf te halen en laat het maar achter bij het grof vuil daar."
Okay....
Gelukkig vonden Harm en Valerie inderdaad behulpzaam volk op de camping. De luifel werd eraf gesneden en gevezen en vakkundig achtergelaten. Hoe dwaas.
Toch maar een beetje later dan gepland konden we beginnen aan de 440km naar Uluru (of liever: Ayer's Rock Campground).
Het is een beetje raar om hier na twee jaar terug te zijn. Om te lunchen aan een roadhouse waar we toen overnacht hebben en om nu terug op de camping te zijn. Het is rustiger dan ik me herinner.
Het was avond toen we hier kwamen, maar niet te laat. Joachim heeft nu een fatsoenlijk bed en de andere motorhome doet het zonder luifel, maar verder is hier alles prima in orde!
Maandagochtend op tijd (6u30) ons bed uit zodat we op tijd (9u15) ons vliegtuig konden halen naar Alice Springs. Het was een bijzonder rustige vlucht met amper turbulentie.
Ik vond de landing grappig, want we stonden net stil toen het vliegtuig 360graden draaide en weer terug begon te rijden. Alsof we weer zouden vertrekken!
Dat heb je natuurlijk met zo'n kleine luchthaven/tarmac.
Daarna gingen we met de taxi onze motorhomes ophalen en ook dat ging best vlot. Kampeertafel en -stoeltjes moesten ze zelf uitzoeken uit een grote hoop - misschien om te vermijden dat ze te veel klachten zouden krijgen over kapotte poten.
Alice is een gat in het midden van het land. Het heeft geen bijster goede reputatie en komt regelmatig in het nieuws met alcoholmisbruik, criminaliteit en de ingestelde avondklok.
Ik maakte me niet bijster veel zorgen, totdat we onze motorhomes geparkeerd hadden bij de supermarkt. "Er komt al volk rond hangen," kwam Valerie zeggen. Martine en ik liepen terug en inderdaad. Er stond een familie bij de motorhomes te kijken en de kinderen waren de sloten van de deuren aan het testen...
Ze hielden ermee op toen ze ons zagen, maar ze gingen alsnog niet weg.
Uiteindelijk bleven Martine, Harm en ik ter plaatse bij de auto's rondhangen, alsof we gewoon aan het wachten waren. En een aantal lokale mensen bleef op de stoep rondhangen, alsof ze op de bus wachtten (er stopten drie bussen maar ze gingen er niet op).
Het was geen prettig sfeertje.
Na onze boodschappen trokken we naar de camping van Alice, die buiten het centrum lag en flink omheind was.
Terwijl de mannen gingen koken, probeerde ik de bedden te maken, maar ik kreeg het niet voor mekaar. Het middelste bed (van Joachim) moest opgesteld worden met het tafelblad in het midden, maar het tafelblad paste op geen enkele manier. Het was gewoon te smal.
Ik bestudeerde de handleiding, downloadde de app met instructievideo's, maar het tafelblad bleef gewoon niet passen.
Konden we Joachims bed dus niet maken.
Na het eten wilde Valerie dan hun luifel terugvouwen voor de nacht, klettert heel dat ding naar beneden!!
De metalen stangen waren losgekomen van de zijkant van de wagen, dus de luifel hing naar beneden met die metalen stangen te bengelen. De zijdeur kon niet meer open en van rijden was ook geen sprake meer.
Het avontuur kon beginnen...!
Zondag een beetje langer slapen, ontbijt op hotel en dan naar het Australian Museum.
Een natuurhistorish museum, dus... dinosaurussen! We waren er ooit al geweest, maar een paar jaar geleden intussen en niemand wist er nog veel van.
We hadden niet veel tijd om er rond te hangen, maar het was zeker de moeite. Ik vond vooral de expositie van natuurfotografie heel erg mooi.
We moesten op tijd verder want voor 's middags hadden we een walvissentocht geboekt!!
Nog voor we op de boot mochten, kregen we al een hele veiligheidsuitleg dat de golven nogal hoog waren en dat je je ten alle tijden moest vasthouden. Eenmaal aan boord kregen we het verzoek om de kotszakjes te gebruiken en werden die zakjes ook vlijtig uitgedeeld.
Ik vond dat ze nogal overdreven en ik heb zelf misschien wel reisziekte, maar ik had braaf m'n medicatie genomen dus ik had er alle vertrouwen in.
Een half uur later was het vertrouwen weg en m'n maaginhoud ook.
Mannekes toch. Ik was ziek! Ziek ziek ziek. Maar ik was niet de enige hoor. Ik stond dan braaf buiten over te geven, maar ik kon geluiden van binnen horen die me verzekerden dat ik niet alleen was. Op den duur stonden we buiten met een paar mensen in alle schakeringen groen.
Ik ben nog nooit zo ziek geweest op een boot. Doe ik nooit meer. Walvissen kijken. Op de oceaan varen.
Op een boot stappen uberhaupt. Gedaan ermee.
Gelukkig hebben we er veel gezien. We dobberden (vlogen op en neer) heel lang bij een moeder en haar kalf en later kwam er nog een tiener walvis bij spelen ook. Water opspuiten, zwaaien met hun vinnen, springen en plonzen en duiken en hun staart laten zien. Spectaculair!
Een hele troost voor al onze sukkelaars.
Ik heb niet veel beeldmateriaal, alleen van het begin. Later kon ik niet tegelijk de reling, het kotszakje en m'n telefoon vasthouden, haha. Prioriteiten stellen heet dat.
Terug op vaste bodem zijn we dan een terrasje gaan doen om te bekomen want ik was niet de enige met een maag op half zeven. We hebben nog doorheen de botanische tuin gewandeld, daarna lekker gaan eten toen dat weer ging en sebiet op tijd bed in want morgen gaan we weer vliegen. :-)
Zaterdagochtend begonnen we gelijk om 6u aan onze vakantie! :-)
Uit bed en het vliegtuig op richting Sydney. Daar onze zooi afzetten op hotel en dan onze Belgische bezoekers gaan opzoeken!
Het is heel, heel bijzonder om bezoek te krijgen en het was weeral bijna 9 maanden geleden dat we nog eens wat familie gezien hadden. Superfijn weerzien dus!
We namen de trein en bus en trokken naar Bondi Beach, het wereldberoemde strand van Sydney.
We zijn al een paar keer in Syndey geweest, maar Bondi Beach hadden we nog nooit gezien. Een blik op de surferboys of stoere redders stond hoog op de agenda, maar helaas. Het was koud, nat en winderig en alle venten hadden al hun kleren nog aan. Pech!
Bondi Beach was veel kleiner dan verwacht (wat je op de foto ziet, is al wat het is). Het was er wel mooi en netjes en er waren surfers, maar groot was het zeker niet.
Sommigen onder ons trokken hun schoenen uit en ging het water in. Anderen hielden hun schoenen aan en bleven droog. En natuurlijk was er iemand die met schoenen en alles het water in ging (Jonathan).
's Avond trokken we naar het Sydney Observatory, een klein museum op een heuvel aan het water. De lokale sterrenwacht.
We kregen een rondleiding over het terrein en waarvoor de heuvel vroeger werd gebruikt en aan het eind van de tour mochten we door telescopen kijken.
Het was flink bewolkt maar doorheen de gaatjes hebben we wel sterren gezien. En Saturnus! Met ringen! En een paar manen!
Heel bijzonder.
