helemaal terug

 We zijn veilig in het land van Oz geraakt!
Ze zeggen dat de terugreis sneller gaat dan de heenreis, maar dat blijkt niet van toepassing op vlieguren. Tijdens onze tweede (langste) vlucht zat ik naast een moeder met een babytje op schoot (ik schatte de kleine op een maand of vijf) en voor ons zat een moeder tussen twee jengelende peuters (nog voor het einde van de vlucht had ze met haar man van plaats gewisseld) dus slapen was een pittige uitdaging.

Aangekomen in Oz moesten we natuurlijk eerst en vooral doorheen de douane geraken. Daarvoor moet je een kaart invullen met alles wat je aan te geven hebt (groenten, fruit, zaden, melkproducten, een hoop cash, houten spullen, etc, etc, etc) en als je het niet zeker weet, moet je "ja" kiezen. Heb je iets bij wat niet mag, maar heb je het aangegeven, nemen ze het gewoon in beslag en dat is dan alles. Heb je iets bij wat niet mag en heb je het niet aangegeven, nemen ze het in beslag en krijg je nog een boete bovenop.
Ik had dus veel vakjes "ja" aangekruist met onze goedgevulde snoepkoffer in gedachten en had voor ons alle vijf hetzelfde gedaan. Natuurlijk kwamen er een hoop vragen over wat de inhoud juist was en ik kreeg al meteen (vriendelijk) naar mijn vijs dat minderjarigen geen alcohol mogen meebrengen, dus dat ik dat niet op hun kaart had mogen aanduiden. Maar ja, beter zo dan naar de kant gestuurd te worden omdat er geen kaart is ingevuld voor een van de mannen. Zo waren er meerdere mensen. "Maar die is toch minderjarig?" - "Niks mee te maken, iedereen die het land binnenkomt moet een kaart invullen."
Na alle vragen trokken ze foto's van onze kaarten en paspoorten en ik dacht: "Nu gaat het komen... seffens doen ze die koffer open en dan vallen we door de mand als chocoladenverslaafden." 
Zegt die kerel ineens. "Zien jullie daar die deur met exit? Loop daar maar door. Tot ziens en prettige avond nog."
Waaaaaat???

Die Australische douane daar kun je toch geen touw aan vastknopen!
Om de vijf botten openen die een brief of een pakketje van ons voor niks als een stel paranoide detectieves - komen we daar aan met zevenentwintig kilo eten, kijken ze er niet eens naar!!!

We waren nog niet van onze verbazing bekomen of de laatste hindernis was daar: SA Health.
Ze gaven aan iedereen een COVID sneltest om te doen. Je zou dan verwachten dat zijzelf die test onmiddellijk ter plaatse doen of dat je die test onder toezicht moet uitvoeren of dat je tenminste een soort code krijgt die geregistreerd moet worden of zoiets, maar niets van dat alles. Ze duwden vijf testen in Wouter zijn handen en toen hij uitlegde dat hij en de kinderen pas besmet waren geweest, bleek ik de enige die getest moet worden. Ze keken nog naar onze vaccinatiebewijzen, maar dat was het ook weer.
Ik heb die test gedaan (negatief, allicht), maar ik had 'm net zo goed thuis in de vuilbak kunnen kieperen. Geen haan had ernaar gekraaid.
Van superstreng zijn ze hier naar superlaks gegaan. Het lijkt of ze er meer zijn om de schone schijn op te houden.

De eerste nacht thuis heeft iedereen als een uitgeput blok beton geslapen. De tweede nacht loerde de jetlag om de hoek en werd er wel wat gespookt tussen 2u en 4u. Ik ben in de optimistische veronderstelling dat elke dag en nacht beter zal gaan en we maandag allemaal fris en monter aan het drukke leven kunnen beginnen.
En anders hebben we in ieder geval genoeg Belgisch comfort food liggen!!