controle!!

 We zijn bijna doorheen onze iso. Iedereen is vrij, behalve ik.
Wie besmet is, moet zeven dagen thuis blijven. Iemand van hetzelfde huishouden die negatief test, veertien.
Logica? Die is zoek.
De kinderen zijn naar school, Wouter kan terug naar het werk en ik zit hier dan nog steeds thuis. Mijn kranig immuunsysteem wordt beloond met verveling. Gelukkig is tijd verlummelen een kunst die ik steeds beter onder de knie krijg en gelukkig ben ik altijd bereid om regels met ruimte te interpreteren.

De overheid weet uiteindelijk helemaal niet dat ik moet isoleren, in tegenstelling tot wie zich positief gemeld heeft - zoals Wouter!
De laatste dag van zijn isolatie was er 's middags telefoon voor Wouter. Om te horen hoe het was. Om te vragen waar hij was. En of hij dan ook even naar buiten wilde komen zwaaien. En het was niet te schatten, maar buiten stond een witte wagen met daarop "SA State Protection" en die mannen kwamen dus kijken of Wouter inderdaad thuis was!!!
Ontsnappen we mooi aan een boete van duizend dollar! (zo'n 660 euro) Geen wonder dat de meeste Aussies zo braaf zijn...!