blitsbezoek België

 Vijf jaar geleden, februari 2017, waren we heel hoopvol dat we bijna ons visum naar Oz konden aanvragen. Dus trokken we naar het gemeentehuis van Arendonk om paspoorten aan te vragen voor ons en de kinderen. Dat was een GEDOE! Want dat gemeentehuis is maar een avond per week open en dan is het druk, dus stonden we daar een eeuwigheid aan te schuiven met drie jonge, zeurende kinderen. De pasfoto's laten maken was voordien ook een drama geweest en Joachim stond met tranen in de ogen en snot onder zijn neus op de foto. Jonathan moest zijn naam schrijven wat maar net lukte en behalve een hoop tijd, kostte het ook nog een hoop geld.
Maar soit, we hadden onze paspoorten.

Nu na vijf jaar vervallen de paspoorten van de kinderen. Dat van Wouter en mezelf kan nog twee jaar mee. Onafhankelijk van onze reisplannen hebben de jongens er nieuwe nodig, want ons permanent visum is gelinkt aan de paspoortnummers.

En was het deze keer gedoe en een dure affaire?

Het begon met een hoop papierwerk te verzamelen over ons visum en drie keer een aanvraag in te vullen in vijfvoud. Er is een aanvraag voor 'kinderen jonger dan 6 jaar' en een andere aanvraag voor 'kinderen ouder dan 6 jaar' dus met die hoofdbreker begon het al. Wat met kinderen van zes??
De hele boel moest ingescand worden en naar de Belgische ambassade doorgemaild.
Vervolgens kregen we een link om online een afspraak te maken want de kinderen moesten persoonlijk verschijnen.
Donderdagavond namen we het vliegtuig naar Canberra.
Daar bleven we een nachtje op hotel.
Vrijdagochtend trokken we naar de Belgische ambassade om de paspoorten aan te vragen.
En 's avonds vlogen we weer terug naar Adelaide.

Dus misschien net iets mee gedoe en financiële input deze keer.

Het was eigenlijk best een leuke minivakantie.
De jongens waren helemaal onder de indruk van het hotel. Ik had heel eenvoudig een grote kamer met twee dubbele bedden geboekt en dat lukte net. 's Morgens hadden we er een heerlijk (en best uitgebreid) ontbijt.

Daarna reden we met onze huurauto naar de ambassade. Die lag in een wijk met niks dan ambassades, naast die van de USA - die natuurlijk een paar maten groter was. De federale politie was net bezig twee auto's van een tuinfirma uit te pluizen die kennelijk op Amerikaanse grond wilden gaan werken.

We werden vriendelijk ontvangen en het was heel raar om allemaal affiches in het Nederlands en Frans te zien (geen Duits). Er hing ook een blad met 'We helpen onze landgenoten graag verder in hun eigen taal!' maar de dame die ons te woord stond had een Frans accent en dus praatten wij maar gewoon Engels.
Eigenlijk had ze niet zoveel werk met ons. Er werden pasfoto's getrokken van de kinderen en daarna moesten ze hun naam schrijven op zo'n pad. Jonathan had er moeite mee want hij maakte altijd ongewilde vlekken en strepen. 

Na twintig minuten stonden we alweer buiten! Een beetje anticlimax, na anderhalf uur vliegtuig en een hotelovernachting - haha.

Onze aanvraag is nu naar Brussel en de paspoorten zullen per post komen. Wat een meevaller!
Ik heb geen hoge dunk van de Belgische noch de Australische post, maar we hoeven in ieder geval niet meteen terug te reizen.

De rest van de dag was een beetje een vakantiedag en hebben we doorgebracht in Questacon, een wetenschapsmuseum. Het is echt gericht op kinderen en het staat vol activiteiten. We zijn er al eens geweest (in juli 2019 deden we een vakantie naar Canberra) maar toen was het druk en hectisch. Nu op een doordeweekse schooldag was het heerlijk rustig en ons mannen konden alle experimenten zelf uitproberen. Ze hebben het daar uren volgehouden!! Ik was het zelf stikbeu.

Daarna hadden we nog even tijd en ik wilde graag een geo cache vinden, want dat zou onze eerste cache in het ACT zijn (Australian Capital Territory).
De eerste cache die we probeerden zat ergens in een boom en we zochten in verschillende bomen, maar vonden 'm niet. De tweede cache bevond zich naast een terras vol mensen dus daar konden we niet zoeken. De derde cache had een hoge moeilijkheidsgraad en vonden we inderdaad niet. De vierde cache zou poepsimpel moeten zijn en de hint beschreef echt letterlijk waar het ding was, maar we vonden niks. Pas na ruim een kilometer wandelen hadden we geluk met onze vijfde poging!! Wat een drama.

Nu was het stilaan tijd om terug te gaan richting luchthaven.
We stopten onderweg nog bij een uitkijkpunt, daarna brachten we de huurauto terug en zaten we onze tijd nog verder uit op het vliegveld. Het was er rustig en net zoals bij de heenvlucht was het vliegtuig half leeg. We kwamen vlotjes thuis en doken gauw allemaal ons bed in.
Nu zijn we in blijde verwachting van een postpakketje en als "de cijfers" dan nog willen meezitten, kunnen we naar een groter stuk Belgisch grondgebied reizen.