groetjes uit Gawler

Het werd vandaag een stralende dag vol zonneschijn en omdat we niet ver moesten rijden en eigenlijk ook niet echt nog iets gepland hadden, besloten we naar het strand te gaan. Dan hadden de kinderen hopelijk toch nog wat strandpret deze vakantie.

Op goed geluk reden we naar Thompson Beach dat zo'n beetje halverwege onze volgende bestemming lag. Er was een straat langs het strand die "Esplanada" heette en dat is meestal toch een goed teken, maar ter plekke aangekomen hield de asfaltweg het voor bekeken en de Esplanada was gewoon een brede zandweg.
Niettemin konden we er naar het strand, al was het geen klassiek strand. Er was zand, een beetje. Het meeste zand was bedolven onder stapels en stapels droog zeewier!! Heel erg bizar om te zien en nog vreemder om erover te lopen, want je zakt er dus tot kniehoogte in.

Er was zeker genoeg water, maar het waren meer plassen. De echte zee was nog meerdere honderden meters verder. In de verte zagen we een aantal mensen door de zee wandelen. Krabbetjes vangen, vermoeden we.

Aanvankelijk wisten de kinderen niet goed wat doen. Jonathan ergerde zich aan het zeewier en ging zo veel mogelijk terug naar zee dragen - Joachim wilde juist meer zeewier en viste nog meer op uit het water. Ik heb me een kriek gelachen met die twee!!!
Ondertussen was Benjamin maar schelpen aan het verzamelen en op een handdoek aan het leggen die we eigenlijk nog hadden willen gebruiken.
Wouter en ik lagen intussen lekker ontspannen op het wier. Dat vormt heerlijk naar je goesting en ligt stukken beter dan zand! Ik kan het aanbevelen!
Het weer was ook schitterend, echt helemaal perfect.

Uiteindelijk hadden de kinderen toch een heel fijne tijd op het rare zeewierstrand. Ze vonden nog veel beestjes in het ondiepe water en Benjamin en Joachim verzamelden nog twee kilo aan schelpen. Veel van die schelpen waren nog dicht of hingen minstens aan mekaar en dat vonden de mannen natuurlijk bijzonder.
Benjamin was van plan een winkeltje te openen en ze te verkopen. Ik probeerde hem voorzichtig duidelijk te maken dat de kans niet zo groot was dat iemand ging betalen voor die schelpen. "Dan geven we ze voor vrij," was het logische antwoord.
Ik denk dat al de schelpen ver weg achter in de tuin eindigen.
Tenzij iemand ze wil. We kunnen altijd een postpakketje maken.

In de namiddag reden we dan naar onze laatste camping, gelegen in Gawler. En nu blijkt toevallig dat we hier op een boogscheut van ons oude huisje zijn! Bijna drie jaar geleden nu.
Heel grappig om hier nu terug te zijn. Ik ben nog een toertje gaan lopen en dat was echt een trip door memory lane van alle weggetjes waar ik 'vroeger' ook ging lopen (en verdwalen).

's Avonds zijn we even naar het centrum gewandeld en zijn we ergens lekker gaan eten om onze laatste avond te 'vieren'. Morgen weer naar huis!