In Australia mogen komen werken heeft wat voeten in de aarde gehad. Gewoon een kopietje van mijn diploma's opsturen was natuurlijk ruim onvoldoende. Ik heb een heel epistel moeten doorsturen over de eindtermen en eindexamens van het Belgische huisartsencurriculum (kon gelukkig ook online veel vinden) en ook meerdere attesten moeten opvragen bij de KU Leuven zelf. Zo ontdekte ik bijvoorbeeld mijn scores over alle verschillende eindexamens! Kwam ik dus na tien jaar zo te weten. Ik vond hier en daar nog stoffige documenten op de computer over mijn thesis - en wat ik niet had, verzon ik dan maar.
Toen de hele papierwinkel na een paar maanden was goedgekeurd, moest ik nog een medisch examen doen.
Oorspronkelijk ging dat niet eens vanop afstand, maar speciaal voor mij maakten ze dan een uitzondering. Het was alsnog een heel gedoe om alles te regelen, want gewoon Skype is waardeloos, ze moesten een videoverbinding hebben met blablabla vereisten, wat ze alleen bij een firma in Brussel aanboden. Dus ik naar Brussel in het holst van de nacht om daar om 4uur 's nachts mondeling medisch examen te gaan doen voor een vierkoppige jury (geen file onderweg, yaay).
De eindconclusie van al het werk: ik mocht komen werken onder supervisie.
Redelijk standaard, zo bleek achteraf.
Mijn supervisor heeft welgeteld twee consultaties mee gevolgd en toen hield hij het ook voor bekeken. In het begin heb ik hem regelmatig gecontacteerd om te vragen waarheen te verwijzen, maar eenmaal ik het netwerk een beetje kende, was dat ook niet meer nodig.
Natuurlijk was er nog wel papierwerk met elke drie maanden een heel supervisierapport waarin ik mezelf moest scoren, hij mij moest scoren, ik werkpunten moest verzinnen, een plan van aanpak moest schrijven…. echt he....Dat zal wel een soort universele stage-zever zijn.
Een jaar geleden besloot ik dan mee te doen met de examens voor fellowship van de RACGP. Dat zijn een soort van eindexamens. Hiervoor geslaagd valt de supervisie weg, mag je werken over het hele land (ook ruraal) en geeft de overheid je ineens een riante loonsverhoging voor de moeite. Klinkt allemaal goed! Nadeel: lage slaagkans en pokkedure examens. De hele cyclus (3 examens) wordt twee keer per jaar georganiseerd. Je moet eerst slagen voor de twee schriftelijke testen voor je het mondeling examen mag doen en je moet voor alle drie slagen binnen de drie jaar.
Net toen ik begon met studeren werd er een mailing rondgestuurd dat het maximum aantal pogingen werd vastgesteld op 6 per examen - anders was je verplicht individuele begeleiding te volgen. Zes pogingen! Als ik dan nog niet geslaagd ben voor een medisch examen, just shoot me. Wat doe ik dan de hele dag??
Ik begon met studeren en deed braaf mijn best (bijna) elke avond na het werk. Een berg nota's gingen mee naar Nieuw-Zeeland waar ik ook nog 's avonds in het licht van de motorhome heb zitten studeren. Wat een leven.
Op 1 en 2 februari de eerste schriftelijke examens, 7 weken later (snel zijn ze hier niet) de resultaten: van allebei geslaagd!! Ik was verbaasd, maar blij! Van eentje was het maar een nipte overwinning, dus echt trots was ik niet, maar soit. Geslaagd is geslaagd. (later hoorde ik dat het zeldzaam is van de eerste poging erdoor te zijn, dus ja, dan toch maar trots)
Op dat moment zaten we in het belgenland en ik had (door het tijdsverschil) nog maar net 48 uur om me in te schrijven voor het derde, mondelinge examen - wat op de valreep lukte.
Eind mei was het mondeling examen wat eigenlijk een stationsproef was. Veertien kamers (ongeveer, ik weet het eigenlijk niet meer zeker) met elk een fake patient en een examinator. En soms ook nog een kwaliteitscontroleur van de examinator. Gezellig met z'n viertjes.
Dan moest ik dus casussen oplossen aan een giga hoog tempo. Ik weet niet hoe dat fatsoenlijk moet gebeuren om in acht minuten een anamnese af te nemen, onderzoeken te bekijken, diagnose te stellen en behandeling te bespreken - maar het werd wel verwacht. Natuurlijk doen ze dan ook irritant want er komen bijvoorbeeld mensen vragen voor een attest dat je niet mag schrijven of ze geven onderzoeksresultaten zonder normaalwaarden en dat soort gezever.
Eender hoe, ik overleefde de namiddag - de fake patienten ook - en bleek ook hiervan geslaagd!!
Tien juli had ik het heugelijke nieuws dat ik nu mijn fellowship bij de RACGP kon aanvragen!!
Eind augustus was er dan de graduation ceremonie gepland in het stadhuis van Adelaide. Het zag er superchic uit met lekkere receptie, toga om aan te doen, hoedje om mee te gooien… Zelfs kinderopvang werd voorzien! Waaw. Snel de papieren opsturen en intussen maar inschrijven.
Een paar dagen later telefoon van het RACGP. Dat ik me niet kon inschrijven voor de graduation ceremonie want ze hadden nog geen papieren van mij gezien. Ik zei dat ik ze drie dagen voordien had opgestuurd. Maakte niet uit, zei ze, ze hadden 4 tot 6 weken nodig om de aanvraag te verwerken en zo lang dat niet in orde was: geen ceremonie.
Ik was stomverbaasd. Een half uur later stuurde ik maar een lichtelijk ge-irriteerde email. Dat ik mijn resultaat pas had gekregen op 10 juli, dat ik mij moest inschrijven voor 1 augustus en als zij 6 tot 8 weken nodig hadden… dan kon dat toch nooit???
Antwoord: de datum van de ceremonie had niks te maken met de datum van de examenresultaten. [dat ik dat nu niet zelf had kunnen bedenken?!] En verder antwoord: dat ik volgend jaar kon komen (gesteld dat mijn papieren dan in orde waren).
Ik was op z'n zachtst gezegd PISNIJDIG.
Wat een pummels. Dan gooi ik maar niet met een hoedje.
Geen ceremonie dus, gewoon wachten op papieren.
Half augustus was daar de verlossende mail: gefeliciteerd, uw fellowship is goedgekeurd. Meteen dezelfde dag de hele boel naar Medicare gefaxt want die moeten nu mijn loonsverhoging regelen (ik mag nu een andere nummer gebruiken om consultaties aan te rekenen). Medicare presteerde het om de fax kwijt te spelen (of te negeren, whatever) dus werd later terug alles gefaxt en toen moesten ze er nog twee weken op kijken en eergisteren kwam dan de verlossende telefoon: ook voor Medicare is het nu in orde!
En kijk - als een soort van magere troost - afgelopen woensdag zat mijn diploma in de post!
En het is een mooi diploma hoor, ze hebben er hun best op gedaan, het is mooier dan dat van de KU Leuven. Tien jaar na mijn oorspronkelijk huisartsdiploma, nu een Aussie huisartsdiploma.
Bloed, zweet en tranen. Niet echt. Stapels papieren, emails, gescande documenten en bakken frustratie. Zoiets.
Voor de muur.
Of ik volgend jaar dan met een hoedje ga gooien...? We'll see about that.
