oud oceaangesteente en beestjes zoeken

Vandaag was een druk natuur-dagje-uit. We begonnen onze ontdekkingsreis in Tantanoola Caves Conservation Park. We hadden op voorhand (lees: de avond voordien) onze tickets geboekt om zeker te kunnen zijn van een rondleiding en waren mooi op tijd ter plaatse.
De gids verspeelde niet te veel tijd met moeilijke termen. Ze vertelde kort hoe de grot was ontstaan en hoe ze was gevonden en daarna mochten we er vrij in rondkuieren. De grot werd ontdekt in de jaren dertig door een jongetje dat met zijn fret op konijnen ging jagen. De fret verdween in een hol, maar kwam niet meer terug. Het jongetje ging dan naar huis om zijn grote broer te halen en samen maakten de twee broers het gat groter, klommen ze erin en zo ontdekten ze de grot. Dit verhaal sprak natuurlijk tot de verbeelding van ons eigen jongens en voor de zekerheid wezen ze op elk hol dat ze in de grot ontdekten. Je wist maar nooit, misschien mochten ze er van ons in kruipen (not).

 

Rondom de grot was ook een natuurwandeling en die hebben we ook nog gedaan. Een beetje avontuurlijk (steil) soms, maar zeker de moeite. De limestone was goed te bewonderen! Ik ken helemaal niks van geologie, ik kan amper een grasspriet van een steen onderscheiden bij wijze van spreken, maar vandaag heb ik dus geleerd dat deze limestone oorspronkelijk de bodem van de oceaan was, dat het heel poreus gesteente is en dat er daarom zo’n mooie grotten kunnen ontstaan.

Na de grot en de wandeling reden we verder naar Lower Glenelg National Park. Dit park is gelegen in Victoria!!!
Ik had dus een groot bord verwacht langs de kant van de weg met “Opgelet, tijdreiziger, zet uw klok een half uur vooruit!” of iets als “Ja hoor, u betreedt een andere staat!” of toch minstens “Welkom in Victoria!” maar het werd allemaal noppes en geen enkel verkeersbord liet ons weten dat we eigenlijk Zuid-Australia verlaten hadden… wat een tegenvaller!

Aangekomen in het park aten we iets kleins en daarna gingen we maar eens rondkijken.
Lower Glenelg is eigenlijk een heel groot nationaal park rond de Glenelg River. Je kunt er kamperen en kanovaren en meerdere dagen in rondwandelen. We hebben dus maar een schijntje gezien, maar het was wel heel mooi.
Het lag er vol kangoeroeuitwerpselen (wat een klinkercombinatie) maar helaas zagen we geen enkele kangoeroe rondspringen. Het kon iets te maken hebben met de decibels die onze drie aapjes produceerden.
We probeerden een aantal wandelwegen te volgen, maar dat bleek een uitdaging. De wegen waren immers klein, soms amper te zien tussen de bomen en splitsten ook vaak. Afgezien van het feit dat google maps er ook niks van zou kennen, hadden we geen gsm-bereik in het park. Als twee volwassen dan verdwalen zijn ze avontuurlijk aangelegd, maar als twee volwassenen met hun drie kinderen verdwalen zijn ze onverantwoord bezig, dus we keerden regelmatig maar op onze stappen terug.
Niettemin was het de moeite, vonden we zowel de oevers van de rivier als een mooi uitzicht van bovenop een klif (Jonathan presteerde het gelijk om aan de verkeerde kant van de afsluiting te gaan staan).

Daarna reden we weer terug (opnieuw een onopgemerkte tijdssprong) en onderweg stopten we nog een paar keer in Mount Gambier. Mount Gambier is een klein stadje gelegen rond oude vulkaankraters.
Onze eerste stop was aan the Blue Lake, een knalblauw meer. Het ligt in een oude krater van een vulkaan en is van het allerblauwste blauw van december tot maart. Waarom het zo blauw is, is een algemeen raadsel, het zou iets te maken hebben met de temperatuur of zoiets.
Even verder hadden we uitzicht op Valley Lake. Een ander mooi meer in een oude krater, maar niet zo blauw.

Onze volgende stop was aan de Cenetary Toren, gelegen op het hoogste punt van Mount Gambier. Van ver leek de toren best hoog, maar dat viel tegen. De weg erheen was vooral erg steil. Het was iets te veel gevraagd voor Joachim zijn korte beentjes en dus heb ik hem de hele weg erheen omhoog gedragen en Wouter droeg hem terug naar beneden (….).
De toren was niet er groot, maar wel gezellig. De kinderen kregen een waterijsje, we genoten er van de uitzichten en nu bleek zelfs dat de toren jarenlang dicht was, sinds een paar weken terug open is en dat we de allereerste Belgen sindsdien waren. Hoera! Wat een eer en genoegen.

Terug beneden reden we naar een wildlife park beneden aan lake Valley . Hier was het ook mooi en rustig wandelen. We zagen terug wat kangoeroes, maar natuurlijk geen echte wilde, aangezien ze leven in een gebied met een hek rond.
Benjamin was teleurgesteld dat de beestjes niet allemaal waren waar ze zouden moeten zijn - namelijk bij het bordje waarop ze stonden vermeld - maar dat we ze echt moesten zoeken.

We gingen nog iets eten in het centrum van Mount Gambier en daarna was het alweer dringend tijd om naar ons vakantiehuisje te rijden voordat de kinderprogramma’s op tv gedaan waren.
Wouter zag onderweg nog echte ECHTE kangoeroes langs de bosrand, maar ik heb ze gemist (tenzij de dode langs de kant van de weg). Gelukkig is er morgen nog een dag!