fifty shades of green

Al sinds ik hier een foldertje vond over het snorkelen met dolfijnen stond het torenhoog op mijn wish list. Ik had amper berekend hoeveel het ons zou kosten of ik hing al aan de telefoon voor een boeking - en vandaag was het dan eindelijk zover!

We kwamen op tijd uit ons bedje (6u) zodat we fris en monter op tijd bij de boot waren (7u15). Wouter en ik hadden geboekt voor een dolphin swim, de kinderen voor een dolphin watch. Er was geen discussie, kinderen mochten pas vanaf 9 jaar het water in.
Allereerst moesten Wouter en ik een formulier van twee pagina's ondertekenen zodat we goed wisten dat er risico's waren en dat het niet de fout was van de organisatie als we het daglicht niet meer zouden zien. Daarna kregen we elk een wetsuit om aan te wurmen.
Ik kan me niet herinneren ooit al een wetsuit gedragen te hebben en het viel me eerlijk gezegd flink tegen om zo'n pak aan te krijgen. Het was nat en plakkerig en een mens kan alleen hopen dat ze die dingen regelmatig flink ontsmetten aan de binnenkant. Maar hé, alles voor deze unieke ervaring!

We zetten ons vooraan op de boot tussen de andere gegadigden.
Niet veel later begonnen we aan onze tocht! Een van de begeleiders stond vooraan een uitleg te roepen en intussen zagen we al dolfijnen in de kleine haven! Dat kwam helemaal goed.

Een minuut later waren we op zee en toen wist ik dat het helemaal niet goed kwam.

Op elke boot op zee ben ik al ziek geworden en vandaag was helaas geen uitzondering. Ik weet niet wat het is, erbarmelijk geheugen of misschien naïef optimistisch, maar elke keer opnieuw laat ik mij vangen, stap ik welgezind op een boot en een halve minuut later staat mijn maag op half zeven. Ik zou eens in mijn hersenpan moeten krijgen dat het een permanente aandoening is en geen pech van de dag of iets waar ik nog uit groei.
De golven waren huizenhoog, de boot sprong meters de lucht in (overdrijfmodus aan) en ik deed mijn uiterste best naar één punt aan de kust te kijken en mijn ontbijt binnen te houden.
Ik had geld willen geven om af die boot te komen, jongens toch, wat was ik ziek!

Jonathan en Benjamin vonden de golven leuk (ook al werden ze soms nat), Joachim zat dicht tegen Wouter aan en vond niks leuk.
- Mama, kijk daar! Het strand!
- Mama, kijk daar! Er rijdt een trein!
Jongens, mama kijkt naar niks of haar ontbijt komt eruit.

Na een eeuwige eeuwigheid zagen we dan enkele dolfijnen. De begeleiders waren optimistisch en de eerste zwemmers mochten de zee in. Het was dan de bedoeling om aan een koord te hangen achter de boot aan en dat de boot dan doorheen de school dolfijnen zou varen.
Ik hoopte dat ik mij beter zou voelen in het water, maar het was een tegenvaller.
Het vroeg heel wat armkracht om aan dat koord te blijven hangen en er waren al gelijk twee jonge kinderen die in paniek schoten en met een boei terug aan boord gehaald moesten worden. De golven waren nog even hoog en alle moeite was voor niks want de dolfijnen waren ook al weg.
Terug aan boord dan maar.

Omdat ik net zo ziek was in het water als in de boot, stelde ik voor dat Wouter dan maar in zee ging. Die bleef echter gewoon zitten omdat het toch de moeite niet was en de dolfijnen beter te zien waren vooraan het schip.

Hij bleek gelijk te hebben want hoewel we eindeloos toertjes deden, zagen we maar weinig dolfijnen. Dat is natuurlijk het risico aan zo'n excursie.
Voor mij maakte het niet uit - in welke richting de boot ook lag, ik voelde me toch ellendig. En als er een dolfijn te zien was, werd ik nog zieker van me op dat beest te concentreren.
Intussen was Joachim over zijn schrik (?) heen en brak hij samen met Benjamin de boel af. Jonathan vond dat we wat ver van de kust waren en had te veel angst dat de boot zou kapseizen.

Eindelijk - eindelijk! - voeren we dan terug naar de haven. Onderweg konden we nog een zeeleeuw zien!

De begeleiding wist te vertellen dat we pech hadden gehad. Meestal zien ze tussen de twintig a tachtig dolfijnen, nu waren het er maar een stuk of tien. We zullen ze maar geloven.
Omdat er geen interactie was geweest met de zwemmers, kregen alle zwemmers een deel van hun geld terug. Er waren professionele foto's getrokken en die kregen we nu allemaal gratis mee (anders vijfentwintig dollar). Dus dat compenseerde wel iets.

Ik was dolblij dat ik terug vaste grond onder mijn voeten had!! Echt, zo'n boot op zee, da's niks voor mij. Dat ik het nu maar onthoud!

Dolfijnen zijn prachtig om te zien, dat wel... Ik kan het iedereen aanraden!

Ander wapenfeit van de dag is dat de auto voor het eerst voor iets nuttigs is gebruikt!!

Ik ben al elke dag gaan oefenen ('s avonds laat) en het lukt goed, al zeg ik het maar zelf. Ik heb mijn linkervoet onder controle, die doet niks meer, en de ruitenwissers zwiepen minder en minder. Eén keer heb ik het gepresteerd om per ongeluk rechts te rijden, dus dat valt mee hè.

Vandaag moesten we boodschappen gaan doen en we hebben een grote supermarkt twee straten verder. Tot nu toe gingen we te voet en namen we de spullen mee met een trolley.
Ik weet niet of ik dat wel online mag zetten, want het is pure kindermishandeling volgens de jongens. Eerst en vooral TE VOET naar de winkel en nadien moeten ze dan nog IETS DRAGEN (zoals een brood), dus dat is wel tamelijk schandalig.
We hebben nog geen autostoeltjes (die kopen is werk voor morgen), maar ik ben dus vandaag wel met de auto naar de supermarkt gereden zodat die arme zielen geen zak brood meer moesten dragen. Het eerste nuttige gebruik van de auto!!
For the record: geen noodstops, geen nutteloos zwiepende wissers en braaf links gereden.

Als we dan morgen de autostoeltjes hebben, kunnen we in de toekomst verder gaan verkennen. Er worden nog meer excursies georganiseerd! We kunnen gaan duiken bij haaien of misschien wel walvissen spotten op zee. Dat lijkt me nog wel wat! :-D