Ik weet niet wie het entertainmentsysteem aan boord van een vliegtuig heeft uitgevonden, maar de mens verdient een standbeeld. Lange afstandsvluchten met kinderen zijn helemaal geen uitdaging, maar een eitje.
Na drieëntwintig uur reizen landen we dan eindelijk in Adelaide, wijst Jonathan naar een geparkeerd vliegtuig en zegt hij: "Mama, is dat daar ons volgend vliegtuig?" Waarop Benjamin: "Jaaa, nemen we er nog een??"
Waarom ook niet? Laat ons voortaan maar in een vliegtuig gaan wonen.
Het schermpje was voor de mannen zelfs zo aantrekkelijk dat ze vergaten om naar buiten te kijken. Zeker bij de tweede keer opstijgen was een blik op het venster overbodig. Liever gebruikten ze dan beelden van de buitencamera's om te zien dat we effectief de hoogte in gingen.
Ik moet wel zeggen dat die buitencamera's zeker voor het landen ook maf waren, want je zag de landingsbaan al van kilometers ver liggen. Je kon zo mee inschatten of de piloot niet moest bijsturen!
(triviaal ding dat ik me onderweg afvroeg: schakelen ze die camera's uit bij het neerstorten??)
Alleen voor Joachim was het iets moeilijker. Ten eerste omdat hij het systeem niet zelf kon bedienen en ten tweede omdat zijn aandachtspanne te kort was om lang tv te kijken. Het eindigde er wel mee dat hij rechtop op de zetel stond te springen en pathetisch lag te huilen toen dat niet meer mocht tijdens de landing. Maar ja, daar heeft een mens oordopjes voor.
Er is maar één keer een steward komen vragen of er iets aan de hand was, dus dat viel goed mee.
(één keer dat een steward op eigen initiatief kwam tenminste... het gebeurde een tiental keer dat er plots iemand met een brede glimlach kwam vragen wat we nodig hadden omdat Joachim per ongeluk op het belletje had geduwd - er was één uitzondering en dat was een bepaalde stewardess die gewoon telkens bij het passeren ons lichtje al maar uitdeed)
Alleen de overstop in Dubai was een beetje zuchten omdat we toen met de trap moesten uitstappen (een heel kunst- en vliegwerk met drie kinderen en vijf stukken handbagage) en daarna de bus in moesten. Het was ook ontzettend druk in de luchthaven van Dubai, al was het dan middernacht. Gelukkig waren ook daar buggy's voorzien zodat we niet te veel met Joachim moesten zeulen.
Onze handbagage is onderweg drie keer gecontroleerd.
Door de scanner in Zaventem. De helft van de items moest eruit en uiteindelijk waren er drie (!) stukken handbagage die ze apart namen en doorzocht hebben.
Door de scanner in Dubai. Zelfde tassen, zelfde inhoud. Geen enkel probleem.
Vlak voor het boarden richting Adelaide en dit was het mooiste. Er werd gevraagd de bagage open te maken en dan werd er zo eens gauw in gekeken. Ik droeg een rugzak en er was helemaal niets te zien want er zat een dekentje bovenop alle zooi gepropt. Geen probleem. Het dekentje zag er goed uit en ik mocht doorlopen. Logisch. Als ik een pistool bij me had, zou ik het inderdaad helemaal bovenop juist onder de rits steken.
De douane in Adelaide zelf zou natuurlijk een ander paar mouwen zijn. We hadden ons goed voorbereid, niet alleen door naar Border Control op tv te kijken, maar ook door de lijst van verboden goederen quasi uit het hoofd te leren.
Australiërs worden panisch van vreemd zand en dus hadden we thuis alle schoenen zo proper mogelijk gemaakt (met flink vloeken op al die ribbels). We hadden ze ook apart in een koffer gestoken, zodat de douane er snel bij zou kunnen om ze te ontsmetten.
Er moest wat medicatie mee over de grens en ook dat was allemaal goed voorbereid. We hadden attesten nodig voor alle medicatie die op voorschrift is en ik had die attesten zelfs speciaal door een collega laten schrijven. Alles zat in de originele verpakkingen en we gingen niet over een dosis van drie maanden. Kortom: alles volgens het boekje.
Kort voor de landing kregen we allemaal een passagierskaart om in te vullen wat we zouden aangeven. We deden hiervoor ons uiterste best en Wouter en ik zorgden ervoor dat alles perfect overeen kwam.
We waren maar amper uit het vliegtuig of de eerste rij om aan te schuiven was er al. Paspoortcontrole.
Gelukkig hadden we kinderen bij want dat geeft een soort VIP-status. Als eerste boarden, als eerste eten en nu ook een aparte rij voor families.
De mens was heel vriendelijk, zei dag tegen ons jongens, scande de paspoorten en zette een hoop afkortingen op onze passagierskaarten.
Volgende halte: koffers van de band halen en buggy ophalen.
Daarna weer een rij en dit was een ingewikkeld systeem van touwen, nummers en kleuren. We gingen netjes in de rij staan en kwamen al gauw een douanier tegen. Hij bekeek onze instapkaart. "Wat voor medicijnen hebben jullie bij?" Dus ik begon op te sommen zonder te vervallen in medische taal. "Iets tegen misselijkheid, iets tegen koorts, allergiemedicatie, astmamedicatie,..." Jongens, ik was nog niet eens uitgesproken of hij zei al: "Okay, okay." En hij schrapte zonder pardon al een paar afkortingen op onze passagierskaart!
"Follow number three," zei hij gewoon. Ik was echt in shock.
Even verder kwamen we een andere douanier tegen. "Wat is dat houten speelgoed dat jullie meenemen? Ah ja, puzzels. Nog iets van hout? Een wat? Een klarinet, ach ja. En jullie hebben schoenen bij? Iets als basketballschoenen?" Zijn loopschoenen basketballschoenen? In mijn ogen niet, dus ik zei nee. Intussen werden er nog meer afkortingen geschrapt. "Nog iets van eten? Sandwiches of zo voor de kinderen?" Nope, geen sandwiches voor de kinderen. Alleen nog wat ongezond snoep. En maar schrappen die afkortingen. "Okay, guys, follow the green line."
En toen stonden we pardoes in de aankomsthal.
Geen enkele koffer open gemaakt. Geen enkele schoen ontsmet.
Wat een afgang!!! Is dit nu het paranoïde Australië?? Straks valt hier heel het ecosysteem in duigen als dat zo doorgaat!
Na deze spectaculaire tegenvaller waren we dan de grens over met veertien stukken bagage en drie kinderen. In Australië!
*dansje*
Stay tuned voor een verslag over vandaag dat nog volgt. ;-)
Klaar voor de check-in in Zaventem.
(ja, al die zooi is van ons)
Nog wat interactief entertainment bij de gates.
Na drieëntwintig uur reizen landen we dan eindelijk in Adelaide, wijst Jonathan naar een geparkeerd vliegtuig en zegt hij: "Mama, is dat daar ons volgend vliegtuig?" Waarop Benjamin: "Jaaa, nemen we er nog een??"
Waarom ook niet? Laat ons voortaan maar in een vliegtuig gaan wonen.
Het schermpje was voor de mannen zelfs zo aantrekkelijk dat ze vergaten om naar buiten te kijken. Zeker bij de tweede keer opstijgen was een blik op het venster overbodig. Liever gebruikten ze dan beelden van de buitencamera's om te zien dat we effectief de hoogte in gingen.
Ik moet wel zeggen dat die buitencamera's zeker voor het landen ook maf waren, want je zag de landingsbaan al van kilometers ver liggen. Je kon zo mee inschatten of de piloot niet moest bijsturen!
(triviaal ding dat ik me onderweg afvroeg: schakelen ze die camera's uit bij het neerstorten??)
Alleen voor Joachim was het iets moeilijker. Ten eerste omdat hij het systeem niet zelf kon bedienen en ten tweede omdat zijn aandachtspanne te kort was om lang tv te kijken. Het eindigde er wel mee dat hij rechtop op de zetel stond te springen en pathetisch lag te huilen toen dat niet meer mocht tijdens de landing. Maar ja, daar heeft een mens oordopjes voor.
Er is maar één keer een steward komen vragen of er iets aan de hand was, dus dat viel goed mee.
(één keer dat een steward op eigen initiatief kwam tenminste... het gebeurde een tiental keer dat er plots iemand met een brede glimlach kwam vragen wat we nodig hadden omdat Joachim per ongeluk op het belletje had geduwd - er was één uitzondering en dat was een bepaalde stewardess die gewoon telkens bij het passeren ons lichtje al maar uitdeed)
De kinderen hadden ook een knuffel gekregen, een dekentje,
kleurtjes, een kleurboek... allemaal overbodig!
Alleen de overstop in Dubai was een beetje zuchten omdat we toen met de trap moesten uitstappen (een heel kunst- en vliegwerk met drie kinderen en vijf stukken handbagage) en daarna de bus in moesten. Het was ook ontzettend druk in de luchthaven van Dubai, al was het dan middernacht. Gelukkig waren ook daar buggy's voorzien zodat we niet te veel met Joachim moesten zeulen.
Onze handbagage is onderweg drie keer gecontroleerd.
Door de scanner in Zaventem. De helft van de items moest eruit en uiteindelijk waren er drie (!) stukken handbagage die ze apart namen en doorzocht hebben.
Door de scanner in Dubai. Zelfde tassen, zelfde inhoud. Geen enkel probleem.
Vlak voor het boarden richting Adelaide en dit was het mooiste. Er werd gevraagd de bagage open te maken en dan werd er zo eens gauw in gekeken. Ik droeg een rugzak en er was helemaal niets te zien want er zat een dekentje bovenop alle zooi gepropt. Geen probleem. Het dekentje zag er goed uit en ik mocht doorlopen. Logisch. Als ik een pistool bij me had, zou ik het inderdaad helemaal bovenop juist onder de rits steken.
De douane in Adelaide zelf zou natuurlijk een ander paar mouwen zijn. We hadden ons goed voorbereid, niet alleen door naar Border Control op tv te kijken, maar ook door de lijst van verboden goederen quasi uit het hoofd te leren.
Australiërs worden panisch van vreemd zand en dus hadden we thuis alle schoenen zo proper mogelijk gemaakt (met flink vloeken op al die ribbels). We hadden ze ook apart in een koffer gestoken, zodat de douane er snel bij zou kunnen om ze te ontsmetten.
Er moest wat medicatie mee over de grens en ook dat was allemaal goed voorbereid. We hadden attesten nodig voor alle medicatie die op voorschrift is en ik had die attesten zelfs speciaal door een collega laten schrijven. Alles zat in de originele verpakkingen en we gingen niet over een dosis van drie maanden. Kortom: alles volgens het boekje.
Kort voor de landing kregen we allemaal een passagierskaart om in te vullen wat we zouden aangeven. We deden hiervoor ons uiterste best en Wouter en ik zorgden ervoor dat alles perfect overeen kwam.
We waren maar amper uit het vliegtuig of de eerste rij om aan te schuiven was er al. Paspoortcontrole.
Gelukkig hadden we kinderen bij want dat geeft een soort VIP-status. Als eerste boarden, als eerste eten en nu ook een aparte rij voor families.
De mens was heel vriendelijk, zei dag tegen ons jongens, scande de paspoorten en zette een hoop afkortingen op onze passagierskaarten.
Volgende halte: koffers van de band halen en buggy ophalen.
Daarna weer een rij en dit was een ingewikkeld systeem van touwen, nummers en kleuren. We gingen netjes in de rij staan en kwamen al gauw een douanier tegen. Hij bekeek onze instapkaart. "Wat voor medicijnen hebben jullie bij?" Dus ik begon op te sommen zonder te vervallen in medische taal. "Iets tegen misselijkheid, iets tegen koorts, allergiemedicatie, astmamedicatie,..." Jongens, ik was nog niet eens uitgesproken of hij zei al: "Okay, okay." En hij schrapte zonder pardon al een paar afkortingen op onze passagierskaart!
"Follow number three," zei hij gewoon. Ik was echt in shock.
Even verder kwamen we een andere douanier tegen. "Wat is dat houten speelgoed dat jullie meenemen? Ah ja, puzzels. Nog iets van hout? Een wat? Een klarinet, ach ja. En jullie hebben schoenen bij? Iets als basketballschoenen?" Zijn loopschoenen basketballschoenen? In mijn ogen niet, dus ik zei nee. Intussen werden er nog meer afkortingen geschrapt. "Nog iets van eten? Sandwiches of zo voor de kinderen?" Nope, geen sandwiches voor de kinderen. Alleen nog wat ongezond snoep. En maar schrappen die afkortingen. "Okay, guys, follow the green line."
En toen stonden we pardoes in de aankomsthal.
Geen enkele koffer open gemaakt. Geen enkele schoen ontsmet.
Wat een afgang!!! Is dit nu het paranoïde Australië?? Straks valt hier heel het ecosysteem in duigen als dat zo doorgaat!
Na deze spectaculaire tegenvaller waren we dan de grens over met veertien stukken bagage en drie kinderen. In Australië!
*dansje*
Stay tuned voor een verslag over vandaag dat nog volgt. ;-)
Bedtijd!
Al met al een hele ervaring zo' n eerste dag op reis.
BeantwoordenVerwijderenKijk al uit naar het vervolg.
Wij hadden vandaag de Generale repetitie voor morgenavond het Kerstconcertje.
Liana
Ooooh, veel plezier daar!
BeantwoordenVerwijderenOm je te troosten: in Nieuw-Zeeland stonden ze wél lustig schoenen af te spuiten! Jullie hadden jullie gewoon te goed voorbereid ;)