Het was hier een schitterende winterdag met 18 en de zon, dus zijn we in de namiddag nog eens gaan wandelen. We gingen naar Para Wirra waar we al vaak geweest zijn, maar het blijft daar goed.
Er liggen daar nog meerdere geocaches die we nog niet geprobeerd/gevonden hebben en daar wilden we nu een paar van doen. Rond een kleine wandeling vlakbij de speeltuin lagen er drie, dus dat was perfect.
De eerste cache lag zo'n 18 meter van het pad ergens in de struiken en tot onze stomme verbazing hadden de kinderen er geen zin in. Ze bleven maar rondhangen bij het wandelweggetje, met stokken in het water prodden, en gingen niet mee de struiken in. Wouter vond uiteindelijk de cache en ietwat teleurgesteld wandelden we verder. Wat hebben wij nu voor kinderen die niet eens van het pad willen afwijken??
Tweede cache, die lag ook van de wandelweg af. Niet gewoon in de bosjes, maar ergens tussen de stenen aan de rand van een klif. En - natuurlijk - nu wilden de kinderen mee zoeken. Vol bravoure klauterden ze mee naar beneden en van hoogtevrees hadden ze duidelijk geen last.
Mijn moederhart kon het niet te lang trekken en uiteindelijk gaven we het zoeken ook vrij snel op zodat we de mannen terug op het veilige wandelpad konden jagen (en de GPS hielp ook niet mee die door een slechte verbinding niet beter wist dan "je bent nu ergens in Australia")
De derde cache lag dan gelukkig vlakbij het pad en die vonden we (Benjamin) zonder drama's.
Na wat speeltijd in de speeltuin deden we verderop in het park nog een cache, onze teller staat nu op 110. *trots*
Naar goede gewoonte hebben we onderweg ook emoes en kangoeroes gezien (eentje met een heel kleine joey!) en wat dat betreft stelt Para Wirra echt nooit teleur.
Betere winterdag dan onze zomerdagen.... En als ze pubers zijn en van het padje zijn ga je je deze dag goed herinneren.... 😉
BeantwoordenVerwijderen