een vrijdag in Sydney

 Oorspronkelijk was het plan om in september de marathon van Sydney te lopen. Dit kon niet doorgaan wegens globale gezondheidsredenen en het evenement werd verplaatst naar november. Omdat ik al vluchten had geboekt, verplaatste ik de vluchten dus mee naar november. Enkele weken later kwam het bericht dat de marathon van Sydney 2020 definitief was afgelast en dat het 2021 zou worden.
Ik had geen zin om de vluchten nog eens te verplaatsen (want ze rekenen altijd omboekingskosten aan - god mag weten waarom want ik boek die dingen zelf online EN ik doe de omboeking ook zelf, als iemand er tijd en moeite in steekt en dus betaald zou moeten worden, zou ik het zelf moeten zijn!!) en ik had ook geen zin om er vouchers voor te vragen want we hebben al talloze vouchers van meerdere geannuleerde vluchten in het luchtledige hangen, dus... vlogen we vorig weekend naar Sydney!

De kinderen hadden vrijdag een pedagogische studiedag dus dat kwam allemaal mooi uit. Vrijdagochtend zaten we op het vliegtuig!
Het was rustig op de luchthaven van Adelaide, maar niet doodstil. Een deel van de vertrekhal was afgesloten wegens ongebruikt, maar verder viel het mee. Dit in tegenstelling tot de parking buiten! Daar moet ik meestal meerdere rondjes rijden op zoek naar een plaatsje en nu was er ruimte op overschot...! Heel erg bizar. Ik kreeg er haast keuzestress van.
Sommige binnengrenzen zijn hier open en andere niet. We hadden gecheckt, dubbel en trippel, maar het leek erop dat we vrij New South Wales binnen zouden mogen, maar een aanvraag moesten doen om weer in South Australia te geraken. Die aanvraag hadden we van te voren gedaan, hopelijk kwam dat dus goed en gingen ze ons niet manu militari in een medi-hotel op quarantaine steken. Spannend!

We arriveerden zonder brokken in Sydney en er was inderdaad geen haan die ernaar kraaide dat we NSW binnen kwamen. Het was rustig op de luchthaven en vlotjes vonden we een taxi die ons naar het hotel bracht.
Inchecken, boterhammetjes eten en dan op naar het aquarium!

Het aquarium van Sydney lag op een boogscheut van ons hotel, we zagen het zelfs vanuit onze kamers. Hier zagen we voor het eerst dat NSW een heel stuk strenger is dan SA op het vlak van covid bestrijding. Er is uiteindelijk ook maar heel even 'community transmission' geweest in SA en dat is echt al meerdere maanden geleden. In NSW hebben ze af en toe hier en daar nog 'een geval'. (buiten dan de reizigers die opgesloten zitten in een hotel)
Toegang tot het aquarium moest gereserveerd worden per tijdsslot (zodat ze ineens onze gegevens hadden) en onze temperatuur werd gecheckt bij het binnengaan. Biep! Vijf keer groen, we mochten door.

Toegang tot het aquarium is best duur, maar het was uiteindelijk wel de moeite (als je van vissen houdt tenminste). Ze hadden daar een geredde zeekoe die ze niet meer in het wild konden uitzetten en die was zeker bijzonder om te zien. Een vracht haaien, kwallen, zeesterren en pinguins. Er was een 'touch pool' waar je alles mocht voelen en het was best grappig om te zien hoe alle kinderen enthousiast met twee armen in het water doken en alle volwassenen twijfelachtig een vingertje probeerden.
We hadden NET genoeg tijd om alles te zien, bij de laatste vissenbak werd de muziek al uitgezet en begonnen medewerkers mensen naar buiten te vegen (met uitzondering van wie geld uitgaf in de souvenirswinkel).
We kochten nog gauw vijf ijsjes en aten die op aan de waterkant.

Daarna wisten we niet heel zeker wat we zouden doen. Geo caching lag voor de hand en dus wandelden we verder langs de kade, maar de dichtstbijzijnde cache lag op/onder een bank vol zittende mensen, dus dat werd niks.
We kuierden nog wat verder, maar de kinderen vonden het doelloos kuieren maar niks en dus besloten we bij een subway broodjes te kopen als avondeten en gewoon op tijd naar bed te gaan.

Vijf broodjes klaarmaken duurt een paar minuten en terwijl we stonden te wachten, kreeg Joachim van de vriendelijke subwaydame twee ballonen om mee te spelen. Daar was hij natuurlijk blij mee en hij rende heen en weer als een kip zonder kop.
Bijna letterlijk, want we waren bijna klaar toen Joachim met een KNAL tegen de deurstijl viel. Resulaat: een flinke snee in zijn oorschelp!

We kregen een pleister van de subwaydame en omdat ik geen zin had om met een lege maag in een wachtzaal te zitten, aten we maar gauw onze broodjes op. Dan wandelden we terug naar het hotel want het leek me makkelijker om daar naar een dokter te vragen in plaats van zelf te googelen.
Hier vlakbij thuis is er een grote huisartsenkliniek die een halve spoeddienst is. Je kunt er terecht met snijwonden, verstuikingen, simpele breuken, etc. Ik hoopte dat ze daar in Sydney ook zoiets hadden, maar precies niet echt. De hoteldame verwees ons naar een gewone huisartsenprakijk.
Ik belde hen op en mocht nog langskomen op de vrije raadpleging als we er binnen de drie kwartier konden zijn. Nog rap een spelconsole meegrissen en dan Joachim in de taxi duwen op weg naar de huisarts, tien minuten later waren we daar.

Er was nog maar 1 dokter aan het werk en ze was heel vriendelijk, maar ze zag het precies niet goed zitten om dat oor in haar eentje te herstellen. Lijmen leek voldoende, maar ze was nogal onzeker en ze stond er alleen voor en dus suggereerde ze om naar spoed te gaan.
Ik had op dat moment moeten tussenkomen en moeten voorstellen om te helpen of het gewoon zelf te doen, maar ik wil dan niet de irritante betweterige moeder uithangen (ik weet dat lastige patienten op een vrijdagavond DUBBEL zo lastig zijn), dus knik ik braaf 'goed en bedankt' en zijn we dus onze hele avond kwijt. Mijn fout.

Ik had geen flauw benul waar een spoedgevallendienst te vinden was, maar de dokter had een voorstel (een kinderziekenhuis), haar secretaresse schreef het adres voor ons op en we zaten weer in de taxi.

Het leek aanvankelijk niet zo druk, maar het duurde natuurlijk uren. Ik heb zelf veel stages gedaan vroeger op spoed dus ik weet dat er achter de schermen hard wordt gewerkt, maar als gewone burger is het saai wachten en de stoelen in de wachtzaal tellen.
We moesten ons eerst registreren en als nieuwe patient duurde dat een eeuwigheid. Ik moest mijn temperatuur laten checken, kreeg een gele sticker omdat ik dat gedaan had, en me ook registreren via een QR code (in het kader van contact tracing). Naast de receptioniste zat dan een verpleegster en die deed de triage. Ze vroeg iedereen waarvoor hij kwam en deed al wat eenvoudige onderzoekjes.
Privacy: nul.
Ik wist van iedereen waarom die daar in de wachtzaal zat en ik was niet onder de indruk van de hoogdringendheid van 90% van de gevallen. Dat maakt het wachten natuurlijk alleen maar frustrerender.

Na ruim twee uur kwam de triage verpleegster naar ons toe met de vraag of ze toch de plakkers van dat oor mocht doen (de huisarts had het vol steristrips geplakt) want misschien moest het niet gelijmd worden en mochten we zo naar huis. Stel je voor.
Ze haalde de steristrips eraf, dacht dat het toch gelijmd moest worden, haalde een collega erbij, die vond ook dat het gelijmd moest worden - maar dan wel door een dokter. Dus daar moesten we terug op wachten en weer de wachtzaal in.
{intussen had ik er al LANG spijt van dat ik dat stomme oor niet zelf had geplakt}

Gelukkig is Joachim een flink kind, zijn frustratieniveau lag een pak lager dan het mijne! lol

Nog ruim een uur later was de dokter van spoed daar dan in hoogsteigen persoon. Een heel vriendelijke dame. Ze goot een bus ontsmettingsmiddel over Joachim zijn oor, borstelde er wat lijm overheen en dat was dat. Nog even wachten op een ontslagbrief en we konden beschikken.
Ik belde nog maar eens een taxi en twintig minuten later waren we terug in het hotel.

Intussen was het al lang bedtijd natuurlijk.
Benjamin en Jonathan waren al lang in dromenland, Wouter, Joachim en ik hadden de naburige kamer en ploften daar in bed.

En dan midden in de nacht... BOENK... rolt Joachim nog uit zijn bed ook! Wat een pech heeft dat kind??
We hebben hem dan heel gauw terug in bed gelegd (gelukkig was zijn oor niet nog meer naar de vaantjes) en een kussen op de grond klaargelegd.

Onze eerste dag in Sydney - redelijk memorabel.
Ik heb altijd een klein tasje met EHBO-gerief mee op vakantie. Zal er volgende keer een tube lijm bijsteken.