Birthday Boy Benjamin

 Een memorabele negende verjaardag voor ons schaap. Wat hebben we ons best gedaan alles normaal te laten lijken, haha.

Het begon al memorabel deze ochtend. Wouter was al naar het werk vertrokken en Benjamin was vrij vroeg uit bed en zat op de WC. Joachim, Jonathan en ik slopen stiekem in zijn kamer en verstopten ons achter een kast. Toen Benjamin dan terugkwam van zijn sanitaire stop sprongen wij te voorschijn om Happy Birthday te zingen. Een mooie move die plots bijzonder hilarisch werd omdat Benjamin de moeite niet had gedaan zijn pyjamabroek terug aan te trekken. lol!

Ik had een hoop lekkers voorzien als ontbijt (dat verliep zonder incidenten) en daarna was het tijd voor school.

's Middags was er een persconferentie gepland van de premier van SA. Ik dacht dat die mens ging zeggen "Er zijn twee nieuwe gevallen vandaag."
In plaats daarvan zei hij: "Er zijn twee nieuwe gevallen vandaag en we gaan voor zes dagen in een volledige lockdown."

Nah, het heet hier eigenlijk niet lockdown, maar 'circuit breaker'.

Niemand mag een voet buiten de deur zetten tenzij essential workers en tenzij 1 persoon per huishouden om boodschappen te doen. Wie die voet buiten de deur zet, moet ten alle tijden een mondmasker dragen. Scholen blijven alleen open voor noodopvang.
De regels zijn niet ingewikkeld. Niks mag. Klaar en duidelijk.

Nu is mijn kennis van het Engels toch redelijk in orde (mag ik hopen), maar regelmatig duiken er nog misverstanden op.
Ik had begrepen:
"De supermarkten blijven gewoon open en winkelen is een legitieme reden om het huis te verlaten."
Heel veel mensen hebben gehoord:
"Vanaf morgen gaan alle winkels dicht en wie geen eten in huis heeft, heeft pech gehad en sterft een trage hongersdood."

De woorden van de premier op de persconferentie waren nog niet koud of er stonden al lange rijen aan de supermarkten. Ik werd gewaarschuwd door patienten dat het helemaal uit de hand liep en ik vloekte al flink bij mezelf. We hadden taart nodig voor Benjamin!!
Ik pikte de kinderen op aan school en reed meteen door naar de supermarkt. Inderdaad, een rij van hier tot Tokio. Allemachtig!! Gelukkig was er aan de overkant van de straat nog een supermarkt - een aldi - en daar stond tot mijn stomme verbazing geen rij. Ik winkel zelf niet graag in een aldi, maar nu waren ze mijn redder in nood.
De rekken waren bijna leeg, maar ze hadden nog taart, godzijdank. Benjamin had oorspronkelijk een restaurantje uitgekozen om te gaan eten, nu dat niet ging, koos hij voor wraps. Wij gingen dus nog rap langs de groentenafdeling voor wat rauwkost en die was bijna leeg (echt... stomme paniekshoppers...) maar we vonden wat we moesten hebben. OEF!
Toen we buitenkwamen stond er wel een rij.

Eenmaal thuis aten we een welverdiend ijsje om van de stress te bekomen en toen Wouter thuiskwam, was het tijd voor cadeautjes!!
Een stapel boeken had hij gevraagd, een stapel boeken kreeg hij.

Morgen beginnen we dan aan onze six day circuit breaker. Het klinkt wel fancy zo.
Ik heb al een attest van het werk gekregen dat ik een essential worker ben, dus ik voel me nu trots en belangrijk, haha. 
Deze dagen worden lekker chill voor mij. 's Morgens geen gehaast met de kinderen, geen verkeersdrukte onderweg, waarschijnlijk vooral telefonische consultaties, 's avonds geen gehaast met de kinderen, het avondeten zal voor me klaarstaan... heerlijk. Ik ben er helemaal klaar voor!!