Helaas pindakaas

Helaas... laptop is kaduuk en letter voor letter is lastig. Dat blijft dus nog even wachten op verslagjes...

Foto van vandaag:

:-D

eerste herfstdag en eerste opvangdag

Herfst!

Normaal is 21 maart een dag om naar af te tellen, nu gaat het gepaard met enige nostalgie en terughoudendheid. Hoe gaat het weer hier veranderen?

Verandering is immers duidelijk op komst. De dagen worden korter en de temperaturen zakken. We moeten 's morgens soms een jas of vest aantrekken - stel je voor! De UV indexen zijn hier al gezakt van 13 naar 8 (vanaf 3 moet je zonnecreme smeren), er valt af en toe regen uit de lucht en de doorgaans droge rivieren hebben hier en daar een plas.
Echt koud zou het hier nooit worden, dus dat is in ieder geval hoopvol.

Een verpleegkundige bij ons op het werk is ergens in de vijftig en vertelde dat het 1 keer in haar leven hier in de buurt gesneeuwd had. Toen had haar school speciaal bussen ingelegd om alle kinderen naar de sneeuw te brengen zodat ze dit live konden ervaren. :-D
Duidelijk een belevenis om nooit meer te vergeten!!

En voor onze Joachim was gisteren ook een grote belevenis want hij is voor het eerst alleen naar de opvang geweest.

De school van ons jongens biedt 'occasionele opvang' aan. Dat is opvang van een halve dag per week. Het kost bijna niets, maar het moment is dan ook niet vrij te kiezen en de kindjes moeten zelf tussendoortjes meenemen. Eigenlijk is het een soort extraatje dat verbonden is aan de kleuterschool.
We hebben gekeken naar gestructureerde opvang ook, maar vonden voorlopig alleen prive-initiatieven en dat is niet betaalbaar.

Vorige week was Wouter samen met Joachim een halve dag geweest, maar nu zou Joachim dus alleen gaan.

Joachim was best trots dat hij mee 'naar school' zou gaan, gewapend met een nieuwe drinkbus en lekkere tussendoortjes in zijn boekentasje.
We gingen hem 's morgens met z'n allen brengen en ik had al een hoop dramatische scenario's in mijn hoofd, maar terwijl Wouter nog aan het praten was met een begeleidster, wriemelde Joachim al uit mijn armen en ging hij spelen.
We vertrokken en hij heeft geen traan gelaten. Hij keek zelfs maar amper op.

Kwam helemaal goed!

Of toch niet...

Want halverwege de voormiddag kreeg Wouter telefoon dat het niet ging en met de vraag of hij Joachim wilde komen ophalen....
(wat een deja vu... deja entendu... deja raconte (mijn excuses voor het chronisch gebrek aan accenten)).

Nu bleken er halverwege de voormiddag nog extra kindjes gekomen te zijn. Een van die bengels had het op een krijsen gezet, was ontroostbaar geweest, had alle andere kindjes aan het krijsen gekregen en op den duur was iedereen ontroostbaar. En de begeleiding had er niet beter op gevonden dan ALLE ouders op te bellen en te vragen ALLE kinderen terug te komen ophalen...
Ik zal er nog even een context bij schetsen: er waren tien kindjes en twee begeleidsters....!???

Dus Wouter stond er dan terug samen met een stel opgetrommelde mama's...

De Australische opleiding van kinderverzorgster is volgens mijn bescheiden mening geen hoogvlieger.

We proberen volgende week gewoon nog een keer! Joachim zag dat best zitten - misschien deels door de nieuwe boekentas (met dinosaurus!!) die Wouter gekocht had om hem om te kopen...... :-D

earthsandwiche!

Vandaag/gisteren hebben broerlief en ik een earthsandwiche gemaakt!

En voor niet weet waarover het gaat, dat is dus zoiets:

Onderstaande is gelegd zaterdagochtend 9u bij Adelaide:

Onderstaande is gelegd vrijdagavond 23u30 bij Brussel:

En ik wil er even op wijzen dat de bovenkant van een boterham doorgaans belicht is en de onderkant in de schaduw is. Logica maakt dus duidelijk dat de boterham op het Zuidelijk halfrond dus de BOVENKANT is aangezien deze belicht is. Geen twijfel.

 

 Smakelijk!😋

 

 

KH oosthoven I miss you guys!

grottentocht naar huis

Ik was gisterenavond een beetje te tam om nog een heel verslag te typen, maar we zijn dus wel degelijk thuis geraakt. :-)

We vertrokken mooi op tijd uit ons vakantiehuisje en reden allereerst terug naar Mount Gambier. Er stonden nog twee plaatsen op het programma die we zondag niet meer hadden kunnen zien.
Allereerst de Cave Gardens. Dat is een (rozen)tuin gelegen rond een ingestorte grot (dat heb je met dat poreuze limestone, dat kan dus instorten). Normaal zou er ook een waterval te zien zijn, maar daarvoor was het kennelijk te droog. Het was er niet erg groot, maar wel mooi.

Even verder gingen we dan naar het Umpherston Sinkhole. Opnieuw een ingestorte grot, maar deze was duidelijk een paar maatjes groter. We moesten heel erg veel trappen doen naar beneden en het was echt indrukwekkend. De wanden waren bedekt met klimop en deze zouden vol possums zitten, maar die lieten zich overdag natuurlijk niet zien.
Benjamin keek zijn ogen uit en uiteindelijk vond hij een aantal gefossiliseerde schelpen, maar geen 'zeedinobotten'. Die hadden daar natuurlijk moeten zijn, maar helaas.

Opnieuw de auto in en nu maakten we een ritje naar Naracoorte Caves National Park.
Dit park is niet zomaar een park, maar echt werelderfgoed en daar pakken ze natuurlijk graag mee uit. Er zijn verschillende grotten te bezoeken en er is een heel gebied om te wandelen. De reden dat deze grotten bijzonder zijn, is het feit dat men hier ontzettend veel oude beenderen en skeletten gevonden heeft van de grote zoogdieren van vroeger. Het schijnt vrij uniek te zijn en we hadden geen reden om hieraan te twijfelen.
We hadden geen tijd om er uren te spenderen, dus we bezochten een grot en ook het museum. Het museum was niet erg groot, maar wel leuk. Ze hadden het tijdperk van de zoogdieren nagebouwd, compleet met geluidseffecten en wat gemotoriseerde beestjes. Eigenlijk was het vrij eenvoudig gedaan en niet bijzonder indrukwekkend of schrikwekkend, maar we moesten toch onze oudste en jongste zoon voortsleuren want die waren allebei bang.
Daarna bezochten we dan een van de grotten die we mochten betreden zonder gids. Deze grot was minder spectaculair dan die van Tantanoola, maar wel een pak groter en dieper.
Geen bange kinderen dit keer, ze wilden elk hoekje onderzoeken. Helaas hebben we zelf geen nieuwe skeletten ontdekt.

Dan was het nu echt tijd voor onze rit huiswaarts. We stopten nog een keer in een leuke speeltuin in Keith waar ze een soort monorail hadden en ook nog een keertje in Murray Bridge om er wat te eten. De terugrit was duidelijk zwaarder voor ons jongens. Misschien omdat we nu niet konden zeggen "jullie mogen iets lekkers kiezen als we aankomen" maar wel "nee, er is geen tijd voor tv, jullie moeten straks meteen in bed". Een motivatie om rustig te blijven is dat natuurlijk niet!

Wel goed nieuws op het wildlifefront! Nog steeds geen levende kangoeroes langs de kant van de weg gezien, maar wel emoes! Joehoe!!

fun op de monorail!

(ja, het ging snel en ja, het was ver-schrik-ke-lijk gammel)

oud oceaangesteente en beestjes zoeken

Vandaag was een druk natuur-dagje-uit. We begonnen onze ontdekkingsreis in Tantanoola Caves Conservation Park. We hadden op voorhand (lees: de avond voordien) onze tickets geboekt om zeker te kunnen zijn van een rondleiding en waren mooi op tijd ter plaatse.
De gids verspeelde niet te veel tijd met moeilijke termen. Ze vertelde kort hoe de grot was ontstaan en hoe ze was gevonden en daarna mochten we er vrij in rondkuieren. De grot werd ontdekt in de jaren dertig door een jongetje dat met zijn fret op konijnen ging jagen. De fret verdween in een hol, maar kwam niet meer terug. Het jongetje ging dan naar huis om zijn grote broer te halen en samen maakten de twee broers het gat groter, klommen ze erin en zo ontdekten ze de grot. Dit verhaal sprak natuurlijk tot de verbeelding van ons eigen jongens en voor de zekerheid wezen ze op elk hol dat ze in de grot ontdekten. Je wist maar nooit, misschien mochten ze er van ons in kruipen (not).

 

Rondom de grot was ook een natuurwandeling en die hebben we ook nog gedaan. Een beetje avontuurlijk (steil) soms, maar zeker de moeite. De limestone was goed te bewonderen! Ik ken helemaal niks van geologie, ik kan amper een grasspriet van een steen onderscheiden bij wijze van spreken, maar vandaag heb ik dus geleerd dat deze limestone oorspronkelijk de bodem van de oceaan was, dat het heel poreus gesteente is en dat er daarom zo’n mooie grotten kunnen ontstaan.

Na de grot en de wandeling reden we verder naar Lower Glenelg National Park. Dit park is gelegen in Victoria!!!
Ik had dus een groot bord verwacht langs de kant van de weg met “Opgelet, tijdreiziger, zet uw klok een half uur vooruit!” of iets als “Ja hoor, u betreedt een andere staat!” of toch minstens “Welkom in Victoria!” maar het werd allemaal noppes en geen enkel verkeersbord liet ons weten dat we eigenlijk Zuid-Australia verlaten hadden… wat een tegenvaller!

Aangekomen in het park aten we iets kleins en daarna gingen we maar eens rondkijken.
Lower Glenelg is eigenlijk een heel groot nationaal park rond de Glenelg River. Je kunt er kamperen en kanovaren en meerdere dagen in rondwandelen. We hebben dus maar een schijntje gezien, maar het was wel heel mooi.
Het lag er vol kangoeroeuitwerpselen (wat een klinkercombinatie) maar helaas zagen we geen enkele kangoeroe rondspringen. Het kon iets te maken hebben met de decibels die onze drie aapjes produceerden.
We probeerden een aantal wandelwegen te volgen, maar dat bleek een uitdaging. De wegen waren immers klein, soms amper te zien tussen de bomen en splitsten ook vaak. Afgezien van het feit dat google maps er ook niks van zou kennen, hadden we geen gsm-bereik in het park. Als twee volwassen dan verdwalen zijn ze avontuurlijk aangelegd, maar als twee volwassenen met hun drie kinderen verdwalen zijn ze onverantwoord bezig, dus we keerden regelmatig maar op onze stappen terug.
Niettemin was het de moeite, vonden we zowel de oevers van de rivier als een mooi uitzicht van bovenop een klif (Jonathan presteerde het gelijk om aan de verkeerde kant van de afsluiting te gaan staan).

Daarna reden we weer terug (opnieuw een onopgemerkte tijdssprong) en onderweg stopten we nog een paar keer in Mount Gambier. Mount Gambier is een klein stadje gelegen rond oude vulkaankraters.
Onze eerste stop was aan the Blue Lake, een knalblauw meer. Het ligt in een oude krater van een vulkaan en is van het allerblauwste blauw van december tot maart. Waarom het zo blauw is, is een algemeen raadsel, het zou iets te maken hebben met de temperatuur of zoiets.
Even verder hadden we uitzicht op Valley Lake. Een ander mooi meer in een oude krater, maar niet zo blauw.

Onze volgende stop was aan de Cenetary Toren, gelegen op het hoogste punt van Mount Gambier. Van ver leek de toren best hoog, maar dat viel tegen. De weg erheen was vooral erg steil. Het was iets te veel gevraagd voor Joachim zijn korte beentjes en dus heb ik hem de hele weg erheen omhoog gedragen en Wouter droeg hem terug naar beneden (….).
De toren was niet er groot, maar wel gezellig. De kinderen kregen een waterijsje, we genoten er van de uitzichten en nu bleek zelfs dat de toren jarenlang dicht was, sinds een paar weken terug open is en dat we de allereerste Belgen sindsdien waren. Hoera! Wat een eer en genoegen.

Terug beneden reden we naar een wildlife park beneden aan lake Valley . Hier was het ook mooi en rustig wandelen. We zagen terug wat kangoeroes, maar natuurlijk geen echte wilde, aangezien ze leven in een gebied met een hek rond.
Benjamin was teleurgesteld dat de beestjes niet allemaal waren waar ze zouden moeten zijn - namelijk bij het bordje waarop ze stonden vermeld - maar dat we ze echt moesten zoeken.

We gingen nog iets eten in het centrum van Mount Gambier en daarna was het alweer dringend tijd om naar ons vakantiehuisje te rijden voordat de kinderprogramma’s op tv gedaan waren.
Wouter zag onderweg nog echte ECHTE kangoeroes langs de bosrand, maar ik heb ze gemist (tenzij de dode langs de kant van de weg). Gelukkig is er morgen nog een dag!

roadtrip met reuzenkreeft

Groetjes uit Millicent! We hebben ons huisje in Mawson Lakes tijdelijk verruild voor eentje ruim 400km verder.Vandaag begon een lang weekend, want maandag is hier een feestdag. Deze heeft de bijzonder originele naam “March Public Holiday”. De legitieme redenen om een feestdag te houden waren blijkbaar op.We hebben even gezocht en getwijfeld wat we deze drie dagen zouden doen en uiteindelijk hebben vrij last minute een airbenb gevonden in Millicent. Millicent ligt ongeveer halverwege tussen Adelaide en Melbourne en gaan we gebruiken als uitvalsbasis voor dit weekend.

We zouden 4u30 moeten rijden om hier te geraken en dat zou een soort record zijn voor ons allemaal. Ervaring heeft geleerd dat de jongens lichtelijk onhandelbaar worden na 1u15 minuten in de auto en dus planden we drie tussenstops.

De snelwegen zijn hier trouwens helemaal anders dan die rond Adelaide. Er valt namelijk niks te beleven. Geen wegrestaurants, geen tankstations, amper op- of afritten. Af en toe is er een parking, meestal langs een kant toegankelijk (je steekt gewoon de baan over) en daar staat alleen een picknickbank als je geluk hebt. Waarschuwende borden zijn er wel genoeg: “Drowsy Drivers Die” en zo. Altijd gezellig.
Er valt alleen iets te doen als je toevallig een stadje of dorpje passeert, dus dat moet min of meer gepland zijn. Of toch minstens berekend met de juiste hoeveelheid benzine.

Onze eerste stop was in Murray Bridge. Er zou een bunyip te bewonderen zijn, een soort Aboriginal mythologisch monster, maar het ding was ‘out of order’. Gelukkig was de bunyip maar een klein onderdeel van een mooi park aan de Murray rivier, compleet met speeltuin in de schaduw.

Daarna reden we door naar Meningie waar we wat lekkers haalden.
De derde stop was in Kensington. Om een of andere reden was het internet lyrisch over een grote kreeft die daar te bewonderen valt. We zijn er dus even gestopt, maar het ding stelt niets voor. Ik denk dat de promenade langs het strand van Kensington toch wel meer eer moet krijgen. We zijn daar fish and chips gaan eten.

In de namiddag bereikten we dan ons vakantiehuisje in Millicent en het is hier helemaal in orde!
Vier bedden in drie slaapkamers, een tuin en een tv. Meer heeft een gezinnetje niet nodig. ;-)

Om de dag af te sluiten besloten we om ‘gauw even’ nog naar het strand hier te gaan. Om het strand te bereiken moesten we doorheen Canunda National Park en natuurlijk is het niet de bedoeling dat je doorheen zo’n park gaat racen. De weg was dus verschrikkelijk hobbelig en slecht berijdbaar – zelfs naar onze Belgische normen. Na enkele kilometers zweten en krakende assen van de auto moesten we alsnog stoppen want het vervolg was enkel voor auto’s met vierwielaandrijving. Geen nood, er was parkeerplaats voorzien en van daaruit vertrok ook een korte wandelweg naar het strand.

Voor we het wisten stonden we daar op ons allereerste niet commercieel uitgebuite strand! (Wouter had wel nog steeds bereik op zijn telefoon, helaas, volgende keer beter).

Onderweg waren we trouwens talloze borden gepasseerd die waarschuwden voor kangoeroes en ik had de hele tijd op het puntje van mijn stoel gezeten op zoek naar onze allereerste, echte wilde kangoeroe. Helaas, we hadden er wel gezien, maar ze lagen dood langs de kant van de weg, dus het was niet zo’n doorslaand succes.

Nu reden we terug naar het huisje doorheen het park en ineens zagen we onderweg een mierenegel door de struiken wandelen!! Woehoe! En toen we aan de kant van de weg stonden om het beestje te bewonderen, bleek onopvallende flora toch ineens fauna te zijn.

Morgen staan er nog wat ontdekkingsreizen op het programma met afdalen in de aarde, beklimmen van oude vulkanen en reizen in de tijd. 

een gat in de markt?

Op de radio in de auto. Op zo'n typisch ratelend afleestoontje:

"Vertragingen op East Road bij de kruising met Junction road - blahblahblah. Er is een ongeval gebeurd op Main North Road aanschuiven vanaf Elizabeth - blahblahblah. Het is keukenweek bij Harvey Norman's en je krijgt dertig procent korting. Haast je, het is alleen deze week. Morgen wordt het dertig graden en zonnig en blahblahblah."

Reclame tussen de verkeersinfo en het weerbericht. Ik weet niet of ik er ooit aan kan wennen. 😁 Vooral een hilarisch effect door het gebrek aan enige intonatie of enthousiasme. 😁

vroem! vroem! zoeffff!

Vandaag hebben we weer iets nieuws gedaan want we hebben kennis gemaakt met de wereld van de autoraces!

De stad staat toch al overhoop met Adelaide Fringe dus kon er gerust nog een festiviteit bij en dit weekend is er dan de Adelaide 500. Een straatrace!

Het maakt begot veel lawaai zo'n race dus het was geen overbodige luxe dat we van te voren een pak oordopjes gekocht hadden. Er waren tickets in alle vormen en maten voor alle mogelijke zitplaatsen, maar we kozen gewoon algemene toegang. Dat betekende dat we wel alles konden zien, maar niet konden zitten. De jongens waren toch niet van plan om altijd op een plaats te blijven, dus dat maakte niet uit.

Rondom en binnenin het circuit was er dan een hoop randanimatie. Auto's om te bekijken. Veeeeel auto's om te bekijken. Heeeeeeel veel auto's om te bekijken. Ook motors en zelfs een paar boten.
Ik heb echt een stuk of honderd foto's van Jonathan met een auto... Elk ding met wielen moest erop.

Het leger was ook aanwezig met een aantal voertuigen om te bewonderen. Er was ook een grote vrachtwagen waar je je ineens kon inschrijven als je interesse had om bij het leger te gaan, haha.

Op zeker moment liet ook de luchtmacht zich zien.

Tussendoor stonden er een paar kermisattracties, waaronder deze Aussie schietkraam.... shoot the 'roos'

Voor kinderen was er een hoop gratis randanimatie (ze mochten trouwens ook gratis binnen, altijd handig) zoals draaimolens, glijbanen en springkastelen. Het was niet eens zo druk, dus het aanschuiven was heel beperkt.

En plots waren we in Radiator Springs en stond daar de enige en echte Bliksem McQueen!!!
Ik heb ook heeeeel veel jeugd en volwassenen daar foto's en selfies zien nemen... :-D

Ook de enige echte Hot Wheels had een stand... Ons jongens maar kwijlen...

We waren net op weg naar huis toen er nog een straaljager in de lucht kunstjes kwam doen. Jongens, dat was ook goed om acute gehoorschade van te krijgen.

En op weg naar het station kwamen we dan nog een dame tegen die een overvloed aan bellen produceerde, dus daar moesten we natuurlijk ook nog even bij stoppen want aaaaal die bellen moesten stuk.

Een geslaagde dag tussen het verbrande rubber!!