Tale As Old As Time

Musicaltijd!!

Twee jaar geleden The Sound of Music, vorig jaar Chitty Chitty Bang Bang (maar die heb ik maar half meegedaan omdat we op vakantie waren) en dit jaar Beauty and The Beast!

Een boek met 140 pagina's muziek en traditiegetrouw wisselt dat vlot tussen vijf kruisen, zes mollen en dan weer zes kruisen. Ik weet niet waarom, maar dat lijkt zoiets voor musicals te zijn.
Ik heb me goed voorbereid en overal kruisen bijgeschreven (of cirkeltjes getrokken als het te veel moeite was) en nu blijk ik dus over het algemeen veel te veel in plaats van veel te weinig kruisen te spelen. Logisch?

We spelen dit jaar met een klein orkest, dus elf personen: Percussie, hoorn, trompet, fagot, twee fluiten, piano, keyboards, contrabas, viool en… een klarinetje. Dus die fluiten kunnen nog naar mekaar kijken als er iets fout loopt, maar als de klarinet ernaast zit... tja, dan ben ik het dus altijd. Lol! (een van de fluiten zou normaal hobo spelen trouwens, maar dat klonk zo erg dat alles getransponeerd is naar fluit)
De dirigent had opnames voorzien en naar iedereen doorgestuurd, dus ik had al veel voorbereid en geoefend nog voor de eerste repetitie. Normaal was mijn boek een gedeelde partij klarinet en (tweede) fluit dus ik had regelmatig heel wat rust, maar daar kwam dus niks van in huis. Bij de eerste repetitie kwam de dirigent af met een stapel papieren. "Ik heb deze al getransponeerd, de rest volgt nog, dan kun je alles spelen!"
Euh dank u.... {zit ik vervolgens weer twee dagen lang overal cirkeltjes te tekenen}

De zangers/dansers/acteurs zijn allemaal kinderen en jongeren wat dus voor zeer energieke, maar ook zeer luidruchtige repetities zorgt. Ze doen het wel goed en ik vind het zelf leuk om heel wat gezichten te herkennen en ze ook elk jaar weer ouder te zien worden.

Onze dirigent is nog heel jong en het is zijn eerste echte show, maar hij doet dat allemaal prima. De timing is ook niet altijd gemakkelijk, de ene keer zingen ze ontzettend snel en de volgende keer geraakt het decor niet op tijd verwisseld en dat moet allemaal maar kloppen met onze muziek…

Er was een stuk echt moeilijk om te doen (op het einde, de transformatie). Een hele hoop snelle nootjes, vooral voor viool en keyboards. Het was eigenlijk niet samen te krijgen (en voor de viool ook amper te spelen) en de dirigent wilde het niet trager doen want het is een soort hoogtepunt in de show. Dus onze dirigent zei al gauw "ik regel daar wel een opname van".
Nu heb ik al HEEL vaak een dirigent horen dreigen met een opname, maar... de week nadien had hij een opname bij!!
Dus nu zet iemand de computer aan als we beginnen aan de transformatie en de strijkers van de eerste pakweg vijftig maten, zijn de computer! SSSSSSST!

Gisteren hadden we twee volledige run throughs in het theater.
Ik had met plezier een halve dag verlof gevraagd  zodat ik de twee volledige repetities kon doen. Van 14u tot 20u gespeeld. Achteraf was het moeilijk te zeggen wat nu het meeste pijn deed, mijn kaken of mijn pols. Lol!

En bij onze eerste run through komen we aan het hoogtepunt, de transformatie. Belle ligt te snikken bij het neergesabelde Beest, iemand zet de computer aan… en er is iets mis met alle kabeltjes en niemand hoort de opname!! LOL!!!
En die Belle maar snikken en huilen en wachten op de muziek.
Whahaha! Tot zover de oplossing van de opname!!

En dan die pit... Het is allemaal te doen in een theater waar ik nog nooit was geweest en ik zag die pit en ik dacht… WTH?? Dat is dus gewoon een gat in het podium!
De pit is superklein en die loopt dan links en rechts onder het podium door. Wat dat met het geluid doet… geen benul…. Ze hebben het daar vol microfoons gezet dus nu probeer ik er aan te denken dat als ik een passage goed kan, ik naar links draai (richting microfoon) en als ik aan het sukkelen ben, dat ik dan naar rechts draai!
Je kunt er niet rechtop staan en het is echt manoeuvreren tussen de instrumenten door. Alle grote dingen hebben ze er langs boven in moeten hijsen, want de trap stelt ook niks voor. DAAROM is het dus maar een klein orkest…!

Vanavond hebben we onze eerste voorstelling gehad!
Buiten wat overbodige kruisen en een start compleet gemist omdat ik zat te dromen, zijn er geen al te dramatische dingen gebeurd. Toch al minder dramatisch dan de techniek die vergat microfoons uit te schakelen toen de kinderen backstage begonnen te tetteren.
De computer steekt nu elders in en de beruchte opname is hoorbaar!!

Morgen (zaterdag) nog twee voorstellingen! Wouter en de mannen komen kijken naar onze middagvoorstelling, dus die is hopelijk een beetje goed. :-)

into reality

Het schooljaar is hier intussen volop gaande en het gewone leven Down Under ook. De bosbranden zijn geblust met overstromingen en ze zijn hier nog strenger geworden als je het land binnen wil, zeker als je uit China komt. De gewone dingen dus.

Op school gaat het bij Joachim als een speer vooruit. Ik dacht dat het 'rustig' leren lezen zou worden, maar in de plaats daarvan leren ze een letter per dag. Hoewel ik eigenlijk moet zeggen, een klank per dag, want soms is zo een klank twee letters. Bij die klank hoort dan een verhaaltje of liedje en ook een gebaar. Jolly phonics heet de methode.
We kregen in het begin van het jaar een folder mee over deze methode en het klonk veelbelovend, maar in praktijk is het huiswerk maken (de klank oefenen) een uitdaging omdat we nul informatie meekrijgen van school en dus zelf maar op youtube kijken.
Al vanaf de tweede week is het de bedoeling samen een boekje te lezen.
De eerste boekjes die Jonathan en Benjamin mee kregen van hun Belgische school, waren boekjes die ze effectief konden lezen. Het waren een soort korte stripverhalen en er kwamen maar een of twee worden in voor.
Joachim krijgt dan een boekje mee over een letter en dan staan er foto's en woorden met die letter. Heel onnozel. Zijn eerste boekje over de letter b. Woorden die er dan te lezen zijn… ball... balloon... baby... bulldozer.... Bulldozer?? Voor eerste lezers?? Volgende dag had hij een boekje mee over de letter z. Had hij nog niet eens geleerd.
Dus echt lezen daar is geen beginnen aan. Ik snap niet dat er geen boekjes bij die methode horen. Of waarom de school ze niet heeft.

Ik ben wel onder de indruk met de snelheid waarmee Joachim leert (uiteindelijk is hij nog maar vier…), maar niet onder de indruk van de hele methode.

Op het werk is het druk en ik ben te populair want ik heb tegenwoordig al een wachtlijst. lol!
Een collega van mij is tegen wil en dank moeten vertrekken. Het duurde te lang voor ze kon slagen voor de examens en daarom mag ze alleen in ruraal gebied werken totdat ze wel kan slagen.
Ze hebben artsen te kort in de afgelegen gebieden. De oplossing vanwege de regering: verplichte stagetijd ruraal voor artsen in opleiding en - zoals bij mijn collega - wie niet slaagt voor de examens na x pogingen moet daar ook heen.
Of dat de kwaliteit van de rurale zorg ten goede komt…??

Verder is het hier eventjes heel druk omdat we volgende week een musical spelen! Heel leuk, maar ontzettend veel extra repetities dus dat is even hectisch.

En intussen zijn de mannen aan het aftellen want 31 maart vliegen we terug naar Belgie voor een bezoekje - als er niks tussenkomt tenminste. :-)