grenzen aan integratie

Deze maand was het in ons harmonieorkest 'second instrument month'. Het was de bedoeling dat iedereen een keer op zijn of haar tweede instrument zou spelen. De lat werd dan wat lager gelegd en de muziek was een stuk gemakkelijker.
Leuk concept - wel zeer pijnlijk voor de oren. Het opwarmen en toonladders spelen was zo goed als onmogelijk omdat de helft niet wist in welke toonaard zijn tweede instrument stond.

Ik speel ook altsax, maar ik had daar hoegenaamd geen goesting in en dus had ik verklaard dat ik alleen klarinet kon spelen. Geen punt, dan kon ik bijvoorbeeld basklarinet doen.
Het was jaren geleden dat ik nog basklarinet had gespeeld, dus op zich was dat nog wel eens leuk om weer te doen, alleen waren de partituren ver-schrik-ke-lijk saai.
Het was wel fijn om eens terug achteraan te zitten en ook eens met andere mensen te kunnen babbelen, haha.
En nu begrijp ik ook waarom de achterste rij altijd zo luid speelt - dat is om het gesukkel van de eerste rijen niet te hoeven horen! :-D

Soit, een van de simpele stukken die we dan gingen spelen was Aboriginal muziek, woohoo! Er was enige discussie over de uitspraak van de titel (die ik me niet meer herinner), maar het was een leuk stukje.
Enige problem was dat er geen partituur was voor de basklarinet, dus ik kreeg ik een andere baspartij, maar die stond in een onmogelijke sleutel geschreven. Ik kon er geen noot van lezen!
"Wacht, ik zal effe helpen," zei de dirigent. En hij schreef boven elke noot... E... Bb... A... D...
Ik nam de parituur aan met een bedankje, maar kon nog steeds geen noot lezen.
Tellen op de vingers en dan opnieuw gaan schrijven... mi... sib... la... re...

Hele dag Engels praten - check.
Netjes links rijden - check.
Letters spelen in plaats van noten - nope.
Er zijn grenzen!