Ik hield mijn telefoon de hele voormiddag angstvallig in de gaten, maar er volgde geen berichtje of telefoontje. Joachim had het overleefd! (en de begeleidsters ook...)
Ik was er 's morgens goed op tijd, met name zeven minuten te vroeg. Nu is op tijd verschijnen redelijk uitzonderlijk hier in Australie en te vroeg verschijnen is duidelijk erg afwijkend gedrag. Ik hielp Joachim bij het vinden van een plaatsje voor zijn boekentas, gaf hem een knuffel, legde uit dat papa hem kwam halen en ik was bijna bij de deur, toen de aanwezige kinderverzorgster opmerkte: 'De opvang begint pas om 8u30. Kun je nog even hier blijven?'
Euh... ja dan...
Dus ik bleef zeven minuten netjes staan terwijl Joachim aan een stel puzzels begon die er klaar lagen en de kinderverzorgster achter de computer zat.
Precies om half negen kwamen er nog twee mama's met kindjes binnen. De verzorgster kwam toen van achter haar computer en ging gezellig bij Joachim aan tafel zitten. Ik mocht beschikken.
Ik weet dat ze dol zijn op regeltjes en afspraken, maar soms zijn ze toch raar, die Aussies.
Het was in ieder geval vlot gegaan. Er zouden hier en daar traantjes geweest zijn, maar niks buitensporigs (of ze hadden wel gebeld - daar kunnen we in ieder geval op vertrouwen!!). Joachim had een schilderwerkje mee naar huis en hij bleek bereid nog een keer terug te komen.
Voor dit system van opvang is het nemen wat er overblijft. Komende week is er geen plaats, maar de week nadien kan hij nog eens een halve dag gaan.
Zo bracht onze held zijn laatste dag door als tweejarige! Hij heeft dat heel goed gedaan en we zijn heel trots!!
Goed geregeld. ��
BeantwoordenVerwijderenGrtjes Liana