eerste herfstdag en eerste opvangdag

Herfst!

Normaal is 21 maart een dag om naar af te tellen, nu gaat het gepaard met enige nostalgie en terughoudendheid. Hoe gaat het weer hier veranderen?

Verandering is immers duidelijk op komst. De dagen worden korter en de temperaturen zakken. We moeten 's morgens soms een jas of vest aantrekken - stel je voor! De UV indexen zijn hier al gezakt van 13 naar 8 (vanaf 3 moet je zonnecreme smeren), er valt af en toe regen uit de lucht en de doorgaans droge rivieren hebben hier en daar een plas.
Echt koud zou het hier nooit worden, dus dat is in ieder geval hoopvol.

Een verpleegkundige bij ons op het werk is ergens in de vijftig en vertelde dat het 1 keer in haar leven hier in de buurt gesneeuwd had. Toen had haar school speciaal bussen ingelegd om alle kinderen naar de sneeuw te brengen zodat ze dit live konden ervaren. :-D
Duidelijk een belevenis om nooit meer te vergeten!!

En voor onze Joachim was gisteren ook een grote belevenis want hij is voor het eerst alleen naar de opvang geweest.

De school van ons jongens biedt 'occasionele opvang' aan. Dat is opvang van een halve dag per week. Het kost bijna niets, maar het moment is dan ook niet vrij te kiezen en de kindjes moeten zelf tussendoortjes meenemen. Eigenlijk is het een soort extraatje dat verbonden is aan de kleuterschool.
We hebben gekeken naar gestructureerde opvang ook, maar vonden voorlopig alleen prive-initiatieven en dat is niet betaalbaar.

Vorige week was Wouter samen met Joachim een halve dag geweest, maar nu zou Joachim dus alleen gaan.

Joachim was best trots dat hij mee 'naar school' zou gaan, gewapend met een nieuwe drinkbus en lekkere tussendoortjes in zijn boekentasje.
We gingen hem 's morgens met z'n allen brengen en ik had al een hoop dramatische scenario's in mijn hoofd, maar terwijl Wouter nog aan het praten was met een begeleidster, wriemelde Joachim al uit mijn armen en ging hij spelen.
We vertrokken en hij heeft geen traan gelaten. Hij keek zelfs maar amper op.

Kwam helemaal goed!

Of toch niet...

Want halverwege de voormiddag kreeg Wouter telefoon dat het niet ging en met de vraag of hij Joachim wilde komen ophalen....
(wat een deja vu... deja entendu... deja raconte (mijn excuses voor het chronisch gebrek aan accenten)).

Nu bleken er halverwege de voormiddag nog extra kindjes gekomen te zijn. Een van die bengels had het op een krijsen gezet, was ontroostbaar geweest, had alle andere kindjes aan het krijsen gekregen en op den duur was iedereen ontroostbaar. En de begeleiding had er niet beter op gevonden dan ALLE ouders op te bellen en te vragen ALLE kinderen terug te komen ophalen...
Ik zal er nog even een context bij schetsen: er waren tien kindjes en twee begeleidsters....!???

Dus Wouter stond er dan terug samen met een stel opgetrommelde mama's...

De Australische opleiding van kinderverzorgster is volgens mijn bescheiden mening geen hoogvlieger.

We proberen volgende week gewoon nog een keer! Joachim zag dat best zitten - misschien deels door de nieuwe boekentas (met dinosaurus!!) die Wouter gekocht had om hem om te kopen...... :-D