geschiedenis is relatief

Jonathan heeft op school geleerd over de wereldoorlogen en om een of andere reden vindt hij dat interessant. Hij heeft zelfs al een paar keer een boek erover gekozen in de schoolbib om thuis in te lezen - natuurlijk zijn dit altijd boeken over de oorlog vanuit Aussie standpunt.

Het gevolg laat zich raden.

Altijd als hij een tekening maakt over 'de oorlog' staat zijn papier vol gevechtsvliegtuigen. Een deel van de vliegtuigen draagt de letters USA en de andere vliegtuigen zijn van Japan. Heel bijzonder is dat.

Ik vroeg hem nu gisteren of hij ook iets over Duitsland en de oorlog had geleerd.

Ja, daar was het gestart, dat wist hij.

En Belgie?

Daar wist hij ook iets van. De Germans waren daar geweest, maar de Aussies waren de mensen komen redden.

Nou, dat weten we dan ook weeral.
En weet je wat grappig is? De mensen van de USA, Great Britain en Australia waren naar Berlin gegaan en toen Hitler die zag, had hij zichzelf dood gedaan.

Zo...

Waar zouden we zijn zonder de Ozzies???

interferentiefouten voor gevorderden (2)

Ik had me er een tijdje mee geamuseerd om grappige fouten op te schrijven - zo van dat Nederlands met haar dat we hier continu horen - maar Jonathan vond het een irritante gewoonte van mij en dus ben ik ermee gestopt. Ik moet ook eerlijk toegeven dat het tussentaaltje wel went EN ook helaas dat mijn eigen Nederlands soms ook al sputtert.

Voor ik stopte met noteren had ik nog een leuke lijst en die wil ik nog wel delen. Anoniem dan deze keer, behalve de laatste uitspraak. Die is van Wouter. LOL

- Kijk de andere weg uit!

- Wow, dat is vrieskoud!

- Ben je nog bezig op de WC?

Ja, ik ben.

- Een keer het is gebeurd.

- midnacht (veel gehoord)

- Ik ben sorry. (veel gehoord)

- Je zit vlakbijer.
Je bedoelt: het is meer dichtbij.

- Ik wist niet dat die bestond totdat ik had uitgevonden dat die in die series was.

- Vijf meer dagen tot de vakantie!

- Sommige dingen kosten veel dollars wanneer die zijn toch klein.

- Alsjeblieft vertel mij.

- Wacht voor mij! (veel gehoord)

- Ze zijn te dicht bij elkaar voor sommige reden.

- Als ik kinderen heb dan ga ik die geven elk soort van drinken.

- Papa zegt het is goed.

- Van wie huis is dat?

- Kijk eens hoe ik lijk!

- Wie zit je naast?

- Ze komen uit de bos.

- Het was druk, ik moest in de lijn staan.

vakantie in beeld

Traditiegetrouw heb ik na een vakantie een schrikwekkende hoeveelheid foto's. Deze vakantie had ik niet alleen een overweldigende hoeveelheid foto's, maar ook een catastrofale hoeveelheid filmpjes.

Vorige zondag heb ik het grootste deel van de dag gespendeerd aan knippen en plakken en heb ik onderstaande samenvatting van onze vakantie gemaakt. De filmpjes staan zelfs in volgorde, het is een chronologisch verhaal.

Daarna is onze arme PC een hele nacht en hele dag bezig geweest alles op het wereldwijde web te zetten. Het ding was een crash nabij.

Kortom, er is hard gewerkt.

Hoe ziet dat eruit - rondreizen met jonge kinderen?

Hoe ziet dat eruit - de fauna en flora van South Australia?
Hoe ziet dat eruit - Aussie snelwegen?

Antwoorden bij deze:

(niet te zien? probeer deze link)

groetjes uit Gawler

Het werd vandaag een stralende dag vol zonneschijn en omdat we niet ver moesten rijden en eigenlijk ook niet echt nog iets gepland hadden, besloten we naar het strand te gaan. Dan hadden de kinderen hopelijk toch nog wat strandpret deze vakantie.

Op goed geluk reden we naar Thompson Beach dat zo'n beetje halverwege onze volgende bestemming lag. Er was een straat langs het strand die "Esplanada" heette en dat is meestal toch een goed teken, maar ter plekke aangekomen hield de asfaltweg het voor bekeken en de Esplanada was gewoon een brede zandweg.
Niettemin konden we er naar het strand, al was het geen klassiek strand. Er was zand, een beetje. Het meeste zand was bedolven onder stapels en stapels droog zeewier!! Heel erg bizar om te zien en nog vreemder om erover te lopen, want je zakt er dus tot kniehoogte in.

Er was zeker genoeg water, maar het waren meer plassen. De echte zee was nog meerdere honderden meters verder. In de verte zagen we een aantal mensen door de zee wandelen. Krabbetjes vangen, vermoeden we.

Aanvankelijk wisten de kinderen niet goed wat doen. Jonathan ergerde zich aan het zeewier en ging zo veel mogelijk terug naar zee dragen - Joachim wilde juist meer zeewier en viste nog meer op uit het water. Ik heb me een kriek gelachen met die twee!!!
Ondertussen was Benjamin maar schelpen aan het verzamelen en op een handdoek aan het leggen die we eigenlijk nog hadden willen gebruiken.
Wouter en ik lagen intussen lekker ontspannen op het wier. Dat vormt heerlijk naar je goesting en ligt stukken beter dan zand! Ik kan het aanbevelen!
Het weer was ook schitterend, echt helemaal perfect.

Uiteindelijk hadden de kinderen toch een heel fijne tijd op het rare zeewierstrand. Ze vonden nog veel beestjes in het ondiepe water en Benjamin en Joachim verzamelden nog twee kilo aan schelpen. Veel van die schelpen waren nog dicht of hingen minstens aan mekaar en dat vonden de mannen natuurlijk bijzonder.
Benjamin was van plan een winkeltje te openen en ze te verkopen. Ik probeerde hem voorzichtig duidelijk te maken dat de kans niet zo groot was dat iemand ging betalen voor die schelpen. "Dan geven we ze voor vrij," was het logische antwoord.
Ik denk dat al de schelpen ver weg achter in de tuin eindigen.
Tenzij iemand ze wil. We kunnen altijd een postpakketje maken.

In de namiddag reden we dan naar onze laatste camping, gelegen in Gawler. En nu blijkt toevallig dat we hier op een boogscheut van ons oude huisje zijn! Bijna drie jaar geleden nu.
Heel grappig om hier nu terug te zijn. Ik ben nog een toertje gaan lopen en dat was echt een trip door memory lane van alle weggetjes waar ik 'vroeger' ook ging lopen (en verdwalen).

's Avonds zijn we even naar het centrum gewandeld en zijn we ergens lekker gaan eten om onze laatste avond te 'vieren'. Morgen weer naar huis!

 

Groetjes uit Port Wakefield

Half de nacht was het nog flink aan het plenzen en zelfs in de ochtend regende het nog. Ik had al geen goesting meer om uit bed te komen... Terwijl we zaten te ontbijten verscheen echter een zonnetje en zelfs een regenboog! :-)
Het klaarde op en dan besloten we toch de wandeling te doen die we normaal gisteren hadden gedaan, een korte wandeling met look outs.
Eerst liepen we even over de jetty en we vergaapten ons aan ruines net aan de kustlijn. De kolonisten hadden geprobeerd een welvarende stad van Stenhouse Bay te maken door er gips uit de grond te halen. Het was gelukt, eventjes, en toen wilde niemand nog gips hebben en trok iedereen weer weg uit Stenhouse Bay. De overheid kocht de gebouwen op om er ruines van te maken om het park wat op te fleuren.

De wandeling liep dan tussen wat ruines door afgewisseld met uitzichten over zee. Heel mooi!
Er lag onderweg een geo cache! Ik was al trots op mezelf dat ik 'm in al mijn voorzienigheid offline beschikbaar had gemaakt ... Konden we het ding niet vinden!
Ergens in een struik - het stond daar vol struiken. Niet bij het mierennest - helaas veel mierennesten.
Heel jammer want we zaten in een 'goeie run' maar het lukt nu eenmaal niet altijd.

Verder was de wandeling winderig, maar wel mooi. Wij stonden ons al gauw te vergapen aan alle prachtige bloemen, blij dat we hier in de lente waren, en toen stond er een informatief bord "Deze bloemen werden hier geplant door de kolonisten in hun tuintjes en zijn niet inheems. Helaas woekeren ze over de hele streek als onkruid." OK, dan maar geen foto van de bloemen. *lol*

Na de wandeling reden we nog verder door Innes National Park. Veel dingen zijn alleen te bezichtigen met een 4x4 met uitzondering van een vuurtoren op West Cape.
Er was een mooi 360 graden uitkijkpunt en ook een korte wandeling rondom de vuurtoren. Nu waren we bovenaan kliffen en was het daar heel, heel winderig en al gauw zaten we met erg bange kinderen en moesten we terugdraaien.
Gelukkig was er ook een mooi uitkijkpunt in de luwte (met een geo cache die we vonden!!) dus het was uiteindelijk toch de moeite.
We wilden nog even afdalen naar het strand, maar net op dat moment struikelde Joachim en hij haalde zijn knie open aan de steentjes. Groot drama, want er was bloed te zien. Ik was niet voorzien op pleisters, maar ik had wel compressen en wat tape die ik soms voor mijn hiel gebruik als ik ga lopen, dus hebben we zo maar iets geimproviseerd. Het bloed uit beeld en de knie voelde al meteen een pak beter.

Daarna hadden de kinderen geen zin meer in strand, maar wilden ze hun spelconsoles bovenhalen want ze wisten dat we weer een eind moesten rijden. (Het laatste half uur waren alle batterijen plat, helaas.)
Onderweg stopten we nog voor een late lunch en in de namiddag waren we dan hier in Port Wakefield.

We hebben hier een leuke camping, klein maar heel erg netjes. Net naast de camping ligt de gemeentelijke speeltuin dus dat is handig, haha. Er loopt hier ook water waar gezwommen mag worden maar het is nog wat frisjes. Gelukkig is het al wel droog.
Op een boogscheut van de deur is er een geo cache die we ook nog even gingen zoeken. Sommige geo caches zijn heel mini, maar andere zijn wat groter en daar zitten dan soms speelgoedjes in. De bedoeling is dan natuurlijk om te ruilen met een ander speelgoedje. Vaak een aartsmoeilijke opgave. Iets meenemen is altijd leuk, maar iets achterlaten is ZO moeilijk... Deze geo cache was wat groter en we vonden...  enkele pleisters!!! Wat een toeval! :-D

Onze motorhome staat nu vlakbij de kampkeuken en omdat het zo kalm is (vooral oude mensen heb ik de indruk) hebben we het hele ding voor ons alleen. Een nette keuken, een piano (...?), een dartsboard, een tv... Allemaal voor ons.
Deze kleine camping lijkt dus een beetje op een luxe resort. :-)

groetjes uit Stenhouse Bay

De hele nacht lagen we te luisteren naar de plenzende regen en in de ochtend konden we een mooie plas binnenin de motorhome aanschouwen. De lijst mankementen aan dit ding wordt langer en langer.
Gelukkig hebben we hier lakens die we eigenlijk niet gebruiken en dat was dan onze nieuwe vloerbedekking.

We wisten dat het veel ging regenen vandaag en omdat we ook een eind moesten rijden, besloten we alles maar gewoon op het gemakje te doen. Aan vakantietempo. We maakten er zelfs een culinaire rit van, want we stopten een keer voor warme chocomelk met koekjes en later nog een keer voor hot dogs. De chocomelk was gemaakt van ECHTE Belgische chocolade, zei de mevrouw van het cafe. Toen Benjamin enthousiast zei dat wij van Belgie waren, wist ze niet goed of ze dat moest geloven, hihi.
Onderweg hadden we zelfs even internet en hebben we nog een geo cache kunnen scoren! We toonden heeeeeel erg veel interesse in een oude wals (niet meer dan een dikke boom die voortgetrokken kon worden) en ik vroeg me af wat de man van de gemeente van ons dacht die even verderop in zijn auto zat. Misschien wist hij wat er gebeurde, misschien niet. Net toen wij vertrokken stopte er een jeep vlakbij het ding. Misschien toevallig, misschien ook niet.
Spannende hobby hoor!

 

In de vroeg namiddag arriveerden we dan in Innes National Park waar we op een heel erg mooie camping staan, middenin de duinen. We werden ook begroet door een stel emoes, dus het enthousiasme was meteen groot.
Helaas bleef het regenen en regenen en regenen. En niet eens warme regen, want het is hier ijskoud.

We hebben de namiddag dan in de motorhome doorgebracht, met lezen, tekenen, gezelschapspelletjes en kaartspelletjes. Handig dat de kinderen al wat ouder zijn!! Niettemin is het niet altijd erg praktisch en we zitten dan een beetje op mekaars neus, maar geen zorgen, er zijn geen moorden gepleegd. Na het avondeten zijn we dan toch even een frisse neus gaan halen omdat de emoties wat hoog opliepen, maar toen was het gelukkig eindelijk droog.
We zijn hier nog even naar het strand gegaan en hebben dolfijnen gezien!! Toch een troostprijs.

Morgen wordt het normaal een veel betere dag dus het plan is om op tijd op te staan zodat we toch een beetje in het park kunnen wandelen.
En deze keer ben ik wel snugger geweest en heb ik een paar geo caches gedownload zodat we deze hopelijk ook zonder internet kunnen vinden (zoals verwacht is hier weer nul verbinding).

Groetjes uit Port Broughton

We startten onze dag met een ontbijtje binnen in de motorhome, wegens een zwerm vliegen die buiten al paraat was om zich op ons eten te storten.
We ruimden daarna de hele boel op, maar besloten voor vertrek nog even een wandeling te doen. Het was een heel korte wandeling met als bestemming het oude kerkhof van Baroota. Het was een beetje een zielig kerkhof met veel baby's en jonge kinderen van de vroegere kolonisten. We zaten niet meer echt in de outback, maar ver genoeg van degelijke medische zorg.
Er lag daar een geo cache (die dingen liggen echt OVERAL) en omdat we dan in de stemming waren, breidden we de wandeling uit zodat we nog twee caches konden scoren. Eentje lag nog onderweg bij een boom, de ander lag bij de ruines van een huisje in Baroota.
Daar waren nog meerdere kinderen verdacht aan het zoeken tussen de struiken met volwassenen die op hun telefoon stonden te loeren... Nog geo cachers!! Dat was eigenlijk best leuk en we hebben nog fijn kunnen babbelen (Wouter vond uiteindelijk de cache trouwens).

Daarna was het dan toch echt tijd om te vertrekken en reden we naar onze camping in Port Broughton.
De kinderen vinden het hier de beste camping van de hele vakantie... Een springkussen, het strand, vriendjes om mee te spelen... Propere toiletblokken met zelfs een bad! Af en toe komen we wel faciliteiten tegen met een kinderbadje waar Joachim meestal totaaaaaal niet in past, maar vandaag had hij geluk en kon het kind een bad nemen.
Jammer dat het terug erg koud is, want er is hier een waterspeeltuin en zwembad ook. Ik vind het best jammer voor de kinderen dat het snikheet was toen we in het binnenland zaten en dat het nu weer koud is nu we aan de kust zijn. Op het eind van de week wordt het weer warm... En zijn we weer van de kust weg!

Ik was in de namiddag een toertje gaan lopen en toen ik terugkwam, zei Wouter dat de ijsjeswagen juist gepasseerd was. "Dan zijn jullie toch een ijsje gaan halen?" was mijn reactie. Wouter vond fruit echter een gepaster vieruurtje. Dus kon ik de Populaire Ouder uithangen door toch maar samen met de kinderen de ijsjeswagen te gaan zoeken. *lol*
De ijsjeswagenman was een Italiaan die duidelijk niet op geld uit was. "Dat is elf dollar twintig," zei hij tegen een stel kinderen. "Oh alleen een briefje van tien? Ook goed, don't worry about the money." Een tel later. "He, meisje, ben jij niet al geweest? Je ijsje gevallen? Je krijgt het zo opnieuw, don't worry about the money." Echt bij iedereen die cash betaalde, maakte hij er een (lager) rond bedrag van.
Ik had de kinderen gezegd dat ze 1 bolletje mochten, want ik had al gezien hoe groot die bollen waren. Benjamin vroeg een chocolade bol. "Lust je graag ijs?" vroeg de man. Benjamin knikte en hij kreeg een tweede dikke bol. "En kun je snel eten?" vroeg hij toen. Benjamin kinkte weer en hij kreeg een derde grote bol. Hij kon het ding amper nog dragen!!
Jonathan koos een milkshake dus dat viel nog mee en Joachim kreeg gelukkig een normaler formaat ijs. Onnodig te zeggen dat Benjamin geen avondeten meer nodig had...!
Ach het is maar een keer per jaar lentevakantie...

Daarna hebben de jongens nog aan het strand gespeeld en na een douche liggen ze nu braaf in bed. (na het obligate half uur babbelen, zingen en spelen is het nu toch stil)

Morgen belooft het weerbericht een regenachtige dag, hopelijk valt het mee.

groetjes uit Mambray Creek

's Morgens was de hemel gelukkig weer helemaal opgeklaard en konden we in alle rust weer klaarmaken voor vertrek.
Bleek dat de ijskast intussen in actie was geschoten, kennelijk werkt hij wel als de motorhome ingeplugd is. Nu is het goed dat ons eten terug koud is, maar minder interessant dat het zal opwarmen bij elke unpowered site. Als je het mij vraagt toch een serieus mankement - maar anderzijds niet serieus genoeg om daar weer kwaad voor aan de telefoon te hangen en misschien een dag kwijt te zijn aan reparatie.
We klagen gewoon later en maken nu slechte reclame online. Boeh Apollo!

In de voormiddag zijn we naar Wadlata geweest, een educatief centrum gelegen in Port Augusta.
Het was niet groot, maar absoluut de moeite.
Aangekomen bleek wel dat de bankcontact niet meer werkte, dus er moest cash betaald worden ofwel moesten we online tickets kopen. We hadden maar NET genoeg cash geld, dus besloten we om dan de tickets online te regelen. Bleek het zelfs goedkoper te zijn!!
De arme dame achter de balie had het druk, iedereen registreren op een covid formulier, cash geld rond delen en intussen bellen naar de helpdesk. Het was niet haar beste ochtend!

Wadlata gaat over de Flinders Ranges en de outback van South Australia. Het is dus eigenlijk veel logischer te doen VOOR je noordwaarts rijdt. Soit, bij deze is dat een insider tip.

Het eerste deel ging over het geologisch ontstaan en alle klimaatveranderingen die de outback hier al gehad heeft.
Zonder blikken of blozen verkondigden ze in een video dat het eerste leven op aarde hier in SA ontstaan is. Wat een eer en genoegen zeg. Ze baseren dit weetje op het feit dat de oudste fossielen van leven hier gevonden zijn. Of je hieruit een algemene waarheid mag afleiden, laat ik in het midden.
Het volgende deel ging dan over de Dreamtime, waarin de Aboriginals hun verhalen vertellen over het ontstaan van de aarde en meer specifiek de Flinders Ranges. Of deze waarheidsgetrouw waren, weet ik ook niet, maar ze waren wel een pak minder saai en technisch.

Vervolgens ging het dan over de Europeanen die ook eens een keer de outback gingen verkennen, met de gekende catastrofale gevolgen. De namen van de ontdekkingsreizigers klonken wel bekend, want de snelwegen heten hier zo. Eyre Highway, Sturt Highway, Stuart Highway, etc... Sturt sleepte zelfs een boot mee op expeditie, zo overtuigd was hij van het feit dat Australia wel een grote binnenzee zou hebben. Woestijn en ontbering waren het enige dat hij vond.
Tragikomische verhalen en pas vele jaren later geraakte iemand doorheen het binnenland naar het Noorden van het land.

Daarna ging het dan over de eerste kolonisten die hun best deden iets van de outback te maken. Schapen, graan, mijnbouw... Veel werd geprobeerd, evenveel faalde. Dat verklaart de talloze ru-ines van boerderijen die hier langs de snelwegen staan.
De video over dit stuk geschiedenis had echt een wanhopig toontje. "We hebben het geprobeerd, mensen, ECHT waar, maar de droogte was niet te doen. Onze welgemeende excuses dat er van dit land niks te maken valt en iedereen aan de kust moet wonen."
Om dan te eindigen met hoogtebeelden van de Flinders Ranges en een romantisch muziekje eronder.
Weet je wat? Laat het gewoon zoals het is.

We aten een heerlijke lunch in Wadlata (ik kan het echt aanraden daar) en reden vervolgens naar onze camping.
We zitten terug op een natuurcamping (dus de ijskast kan weer opwarmen), deze keer in Mambray Creek, vlakbij Mount Remarkable (beter dan Mount Hopeless, verder het binnenland in...).

Het is een zeer mooie camping met een leuk prive zandplekje tussen de bomen, echt perfect. We vonden hier per toeval nog een leuke wandeling van 6km, dus een ideale lengte, en die hebben we in de namiddag gedaan.
We zagen nog eens levende kangoeroes springen!! Toch een stuk leuker als ze niet dood langs de baan liggen.
Halverwege aten we wat koekjes en werd Joachim plots belaagd door een gigaaantische mier, bleek een bull ant te zijn. Hij kon er niet mee lachen. Gelukkig vonden we op de terugweg een geo cache om het leed te verzachten.

Er is hier internet, maar het is wat kwakkelig.

Vanavond kwam hier nog een parkranger langs om te checken of we wel geregistreerd en betaald hadden, maar wij zijn brave mensen. Dat lijkt me nu de allereerste keer te zijn dat we gecontroleerd worden in een nationaal park...
De jongens hebben hier nog fijn buiten gespeeld met stokken en takken en omgevallen bomen. Nature play heet dat heel mooi. Het resultaat is een blauwe vingernagel bij Benjamin, maar hij overleeft dat wel.

Het is een beetje bewolkt, maar wij hopen tussendoor toch weer op een prachtige sterrenhemel!

groetjes uit Port Augusta

Yup, we zijn weer in de beschaafde wereld! Internet, telefonie, asfaltwegen…. het zijn zwaar ondergewaardeerde dingen.

We hadden niet zo'n beste nacht met veel lawaai van andere kampgangers. Niet dat mensen echt de boel op stelten zetten, maar op een of andere manier was het nooit echt stil. En de geur van de kampvuren bleef nogal hangen.
Dit in combinatie met rijen voor de WC's in de ochtend maakte dat we blij waren weer te vertrekken. Eruit geraken was nog een uitdaging met mooie slalombewegingen tussen de talloze bomen, willekeurig geparkeerde auto's en rennende kinderen, maar het lukte.


Terug zuidwaarts deze keer, weg uit de Flinders Ranges. Onderweg zagen we nog rode stofwolken aan de horizon, heel bijzonder. Verder was het landschap uitermate saai.
Net na een klein dorpje Quorn zagen we een trein rijden en het leek best een antiek ding (oude roestbak) en plots zaten de bermen vol mensen met hun fototoestel in de aanslag, zeker in de buurt van houten bruggetjes. Treinspotters! Kennelijk was het echt een bijzondere trein. Ik weet er verder allemaal niks van, maar wij hebben hem dus ook gezien. :-)

Kort na de middag waren we in Port Augusta en plots waren er twee rijstroken per richting!! Wow, dat was terug aanpassen hoor.
We stopten bij een supermarkt omdat we bijna geen koeken en chocolade meer hadden en nadien reden we naar de botanische tuin. We aten boterhammetjes in onze motorhome en toen ontdekte ik dus tot mijn blijdschap het internet.
Wat ik het meest gemist had na drie dagen offline te leven.... het weerbericht!!
En het zag er meteen niet goed uit want ze voorspelden regen...

We gingen toch met goede moed in de botanische tuin wandelen, maar we waren net op een uitkijkpunt toen het dus effectief begon te regenen. Bummer. We zijn dan in flinke tred maar weer naar de uitgang gewandeld. Onderweg hebben we nog wel een geo cache gevonden!!
Jah, ik wil niet weten hoeveel we er de laatste dagen gemist hebben… Je kunt de co-ordinaten gewoon downloaden zodat je ze offline beschikbaar hebt, maar dit moet je plannen en ik had daar als groentje niet aan gedacht. Helaas. Het is gewoon een leercurve, zullen we maar denken.

Het is wel bijzonder hoe zo'n geo cache de perceptie van de kinderen verandert… Daarstraks ook: "Kom, jongens, hier is een lookout! Stappen jullie mee uit om te kijken?"
Reacties: Nee... bwoa… ik ben bezig (met de Gameboy)… ik kijk wel uit het raam… zucht… moet het echt?
Ik: "Er ligt daar ook ergens een cache..."
Reacties: Ik kom!! Ik ook!! Wacht op mij!!
De wereld heeft weer zin.

Eenmaal op de camping was de regen voorbij, hebben de mannen nog in de plaatselijke speeltuin gespeeld en heb ik hier de was gedaan. Er dreigde een nijpend tekort aan onderbroeken.
Ik heb ook nog met mijn ogen gerold over de covidmaatregelen hier. Er zijn zes douches, hebben ze er drie van afgesloten, idem voor de WC's. Wegens covid. Want... kennelijk krijg je dat als iemand het douchehokje naast jou gebruikt. Ook al zit er een muur tussen, het is minder dan een meter afstand he. En dat mensen dan (misschien) op een hoopje in de gang wachten, is bijzaak. 
Vraag me af of dat iets van de overheid is of van de camping, ik had het in ieder geval nog niet eerder gezien.
 
Tegen de avond begon het weer flink te plenzen.
Nadeel: regen. Voordeel: geen muggen.

Morgen wordt het weer droog. 
Weet ik nu dankzij mijn favoriete website.

groetjes uit Wilpena

Laat op de avond kwamen er nog drie jeeps met een heel stel jongeren aan op de camping. Wij dachten dat het nu volledig gedaan was met de rust, maar ze hebben zich eigenlijk prima gedragen en we hadden een rustige nacht. Brave jeugd! :-)

 

Dingley Dell Campground was ons meest noordelijke punt. Nu reden we eventjes terug naar het zuiden voor een kampplaats in Wilpena, ook nog gelegen in de Flinders Ranges.
We waren er redelijk vroeg, maar op goed geluk besloot ik toch te polsen of we al op de camping konden rijden. We hadden hier oorspronkelijk een powered site willen boeken (waar we de motorhome kunnen inpluggen) maar dit was niet gelukt, ook niet door verschuiven van de datum (het is nu eenmaal een lang weekend met een feestdag op maandag). We hadden dus een unpowered site en de plaatsen hiervoor waren zelfs niet eens genummerd.
"Rijd er maar heen, die en die weg, en zoek maar een plaatsje."
Het klonk veelbelovend, zeker omdat we er zo vroeg op de dag waren, maar het bleek daar al behoorlijk vol te staan!! Veel mensen en veel bomen. En een jeep met een tent heeft iets minder plek nodig dan een voertuig van zeven meter, dus het was echt zoeken! Pfoe, was ik blij dat we niet zoals gewoonlijk in de namiddag arriveerden...!

Nadat we veilig ons plekje hadden, smeerden we boterhammetjes, staken we de rugzakken vol water en gingen we op wandel. Wilpena heeft enkele mooie wandelwegen en daarvan gingen we er eentje doen met twee lookouts.
Aanvankelijk was het flink druk op de wandelweg, zo druk soms dat het een beetje jammer was. Voor de meeste mensen was de eindbestemming echter een gerenoveerd oud huisje, niet veel volk begon nadien aan de klim met de lookouts. Wij natuurlijk wel! En onze stoere kinderen hebben dat heel goed gedaan!!
Toen we terug beneden waren, was al het volk plots verdwenen. We konden in alle rust onze welverdiende boterhammetjes opeten en daarna terugwandelen.

Terug op de camping gingen we dan eerst een obligaat ijsje eten en nadien was het gewoon wat schaduwzitten en een paar gezelschapsspelletjes spelen want het was best warm.
Tegen de avond sloten de kinderen dan vriendschap met de kinderen van onze buren die met tenten op trot zijn en dat eindigde in een enthousiast tikkertje rond de motorhome. Totdat het te donker werd en het buurjongetje pardoes in een andere tent rende. :-)

Het is hier best een drukke camping, ik kan ze eigenlijk niet aanraden. De voorzieningen zijn ook niet berekend op deze drukte, het is aanschuiven voor de douches en de WC's.  De zeep bij de WC's is op, de afwasbakken hebben geen stoppen,...  Ik veronderstel dat ze populair is door de faciliteiten die ze hebben (winkeltje, tankstation,...) maar het is toch niet optimaal geregeld.

Intussen blijkt ook dat onze ijskast niet werkt. :-(
Die werd nooit echt koud, maar nu met deze warme dagen blijkt dat ze eigenlijk gewoon niet werkt. Alle lichtjes branden wel mooi, maar daar blijft het dan ook bij.
We kunnen nu niemand bellen omdat we geen bereik hebben (al drie dagen niet) en er zijn wel muntjestelefoons op de camping, maar dat is ook niet optimaal. Morgen zijn we terug in de bewoonde wereld, maar ja, dan is het zondag, dus het zou wel eens kunnen dat het niks wordt met die ijskast.
De zonwering werkt ook maar half (valt altijd een staaf uit als je die opendraait, dus die staaf zit nu veilig achteraan geborgen voor die op iemands hoofd valt) en de tv werkt ook niet.
Dus we zijn niet zo happy met deze Apollo...

Maar om af te sluiten een blij nieuwtje: de maan is heel wat later vandaag en dus zien we de melkweg weer!!

groetjes uit de Flinders Ranges

Vanmorgen toen we om zeven uur uit de motorhome strompelden, was het al duidelijk dat vandaag een erg warme dag zou worden.
We hadden thuis niets gevonden om te doen tussen Rawnsley en onze volgende camping en omdat we geen internet meer hadden, was de kans klein dat we nu plots wel iets zouden vinden. De camping in Rawnsley had wel enkele wandelingen uitgestippeld en dus deden we er daar eentje van. Meteen na het ontbijt deden we een lus van 4,6km zodat we hopelijk om 10u terug zouden zijn want dan moesten we van de camping weg.

Het was een heel erg mooie wandeling.
Het eerste deel liep door het gedeelte van de bush camping. Dat verklaarde al meteen het hoog aantal jeeps dat altijd bij de WC-blok stond geparkeerd. Bush camping heet dat, maar wel 's morgens met de 4x4 naar een warme douche rijden!
Daarna was het soms een beetje zoeken naar de juiste wandelweg want deze was niet altijd goed zichtbaar tussen de rotsen en boompjes. Soms was het even piekeren en gokken en dan opgelucht ademhalen als er terug een bordje te zien was.
We hebben wel een paar heel mooie uitzichten gehad! Het is zeker de moeite in de Flinders Ranges!

Iets na tienen waren we terug dus dat viel goed mee van timing. We reden dan door naar onze volgende camping, een natuurcamping deze keer. Onderweg deden we nog een lookout, maar dat was dan ook alles. Er zijn wel een aantal 'scenic drives' te doen hier, maar dat is allemaal enkel met 4x4 en niet te doen met een logge motorhome. De verzekering heeft er alleszins niks mee te maken als je het ding kapot rammelt op zo'n weg - ik zal het zo formuleren.

Vrij vroeg waren we op onze camping en het viel een beetje tegen. Eigenlijk is het niet meer dan een grote grindplaats met bordjes aan de kant. Zelfs maar amper bomen en dus ook amper schaduw - wat we wel hadden kunnen gebruiken op deze snikhete dag. Ik had me precies iets meer voorgesteld van een natuurcamping in de Flinders Ranges. Pas op, het uitzicht is wel de moeite hoor.

We wisten dat hier ergens een culturele site moest zijn, met tekeningen van de Aboriginals. We vonden niet juist waar en we hadden ook geen enkele manier om het uit te vissen, maar uiteindelijk maakte een korte wandeling ons al wijzer en bleek het inderdaad vlakbij de kampplaats te zijn.

 

Er was een korte wandellus en in het midden lagen dan meerdere stenen met inkervingen die al tienduizenden (!) jaren oud zouden zijn. Een bord bij de ingang legde uit welke tekeningen we konden vinden en wat ze zouden betekenen. Het was in het begin even zoeken, maar uiteindelijk vonden we de typische tekeningen en verhalen in enkele steken gekerft.
Heel bijzonder!!
Het gebrek aan afzettingen, bordjes met "geen flitsfotografie!" en een bijbehorende securityman vond ik wel bevreemdend. Aan de ingang had een bord gestaan met 'gelieve de stenen niet aan te raken' maar uiteindelijk lagen ze daar maar gewoon. Zo'n vertrouwen in de mensheid. Rare Aussies.

De jongens speelden op de camping nog met hun spullen in het zand en de stenen, terwijl Wouter kookte. Buiten eten lukte helaas niet want er stond 1 bord met eten op tafel en het zat al meteen vol vliegen. Binnen eten dan maar!
En nu liggen de kinderen in bed en zitten Wouter en ik braaf buiten, belaagd door muggen deze keer. Het gezellige kampeerleven!
We hebben een mooie maansopkomst gezien, maar nu is die maan natuurlijk opnieuw te fel voor een echte sterrenhemel. Het lijkt wel daglicht...! Helaas!

groetjes uit Rawnsley

Burra is een dorpje met een mijnwerkersgeschiedenis. In Australie zijn mijnen nog steeds een belangrijke bron van inkomsten (ik heb meerdere patienten die in een mijn werken, die nemen het vliegtuig naar hun werk, best grappig), maar niet meer in Burra want daar vonden ze alleen koper in de grond en dat was financieel op den duur niet meer interessant.
Bij de toeristische dienst van Burra kun je een sleutel in bruikleen halen en daarmee kun je dan meerdere historische sites gaan bezoeken. Wij hadden daar geen tijd voor omdat we ver moesten rijden vandaag, maar geo caching heeft ons gered.

Terwijl Wouter naar de winkel was, hebben de jongens en ik nog een geo cache gevonden in een parkje (vondst door Benjamin) en toen bleek er tweehonderd meter verder nog een te liggen, dus die gingen we dan ook maar eens zoeken.
Dat bleek dan bij een oude mijn te zijn en uiteindelijk kon je daar best een groot stuk van bezoeken zonder sleutel. Een meevaller dus!
We hebben er wat rondgekuierd tussen de ruines en wat bordjes gelezen en ons vergaapt aan de diepe put. De geo cache hebben ook nog gevonden.

Daarna gingen we toch maar eens op pad. Het rijden was heel, heel saai. Echt niks te zien onderweg.
 

's Middags zijn we nog gestopt voor een lunch in Peterborough en dat bleek dan een oud spoorwegdorpje te zijn. Natuurlijk ligt er nog steeds een spoorweg, maar de industrie is er wel wat stilgevallen. Je kon echter nog een gerestaureerde locomotief bewonderen en van een wagon hadden ze een klein museum gemaakt. Daarin kon je dan alles nalezen over het ontstaan van het dorp en dat is best bijzonder. Ze hadden namen en foto's van de eerste (Westerse) families en hele verhalen over hoe die het dorp hebben uitgebreid. Dat is toch een uniek stuk geschiedenis dat je in Europa niet vaak hebt, gok ik.

We hebben er opnieuw twee geo caches gevonden en die waren echt verschrikkelijk klein. Dus ik was er wel trots op dat we die hadden.

Verder was het vandaag een erg warme dag dus bij een stop in Hawker bij een tankstation, hebben we ineens een ijsje gegeten.

Nu zijn we dus in de Flinders Ranges en het is hier erg mooi - al vind ik het maar zelf.

Jammer dat de maan zo vol staat, anders was de sterrenhemel helemaal prachtig geweest. Je kunt niet alles hebben. :-)