para wirra walk

Gisteren hebben we nog eens een van de nationale parken hier vlakbij huis bezocht. We zouden bijna vergeten dat hier om de hoek ook een hele natuurpracht te vinden is!
De grootste hitte was gepasseerd, het was 'maar' dertig graden en bewolkt en dus trokken we onze wandelschoenen (sandalen) nog eens aan.

Een hiking tour in Para Wirra Conservation Park was de bestemming!

Het bleek een mooie wandeling te zijn langs de vroegere mijnschachten (er zat of zit goud daar in de grond en ons jongens hebben hun best gedaan, maar niets gevonden).

 

 

Wat verder door was er vooral natuur en ook beestjes.
Joachim had de eerste kangoeroe gespot (we zagen er een aantal), er waren bomen vol vlinders, een koala laag in een boom en sporen van emoes.

 

 

Op het einde van de tocht was er een toilet en daar zat een possum!

Het was in ieder geval weer de moeite, de natuur hier om de hoek.

 

 

 

 

 

 

 

a merry one

"En wat ga je dan doen met kerstmis? Ga je je familie bezoeken?"
Ik heb een hele hoop patiënten moeten wijsmaken dat 'even op en af' naar België niet echt een optie was en de meesten begrepen het natuurlijk meteen. Heel wat mensen hebben familie wonen op meerdere uren reizen - en een vliegticket in de zomervakantie is pokkeduur. De pakjesdienst van Australia Post draait hier overuren!

Op kerstavond hadden de kinderen hun sok klaargelegd en op kerstdag waren er dan een hele hoop cadeautjes als verrassing.
Ze hadden nog wel gevraagd naar Sinterklaas, maar het was hun zelf al snel duidelijk dat die mens hier gewoon nergens te zien was. Hier zat de kerstman in alle winkels klaar om kinderen op schoot te nemen! Op school hadden ze dan ook geleerd over de kerstman en zijn elfjes en nu ze op kerstdag een berg cadeautjes kregen, sloten ze de heilige man definitief in hun hart.
"Wat een geluk dat we al dat speelgoed niet hebben moeten betalen!" zei Jonathan snugger.
Ja zeg, stel je voor.

Tegen de middag moest het speelgoed aan de kant want wij waren terug uitgenodigd op het kerstfeestje van dr Malik en zijn familie. Mijn Canadese collega was er deze keer niet bij (ze is op vakantie in Queensland), maar mijn Nederlandse collega natuurlijk wel.
We hebben er weer heel goed kunnen eten (vlees van de barbecue, dat kan niet anders) en deze keer hebben ons jongens ook met de andere kinderen kunnen spelen. Om nog maar eens te bedenken dat ze een jaar geleden maar een vijftal woorden kenden en ze nu zo ver zijn dat hun Nederlands aan het verloederen is. Joachim sprak wel gewoon Nederlands trouwens, maar slaagde er toch in om mee te doen.
Het was een geslaagde namiddag.

Het is hier trouwens snikheet, mocht iemand het zich afvragen.
Morgen wordt het 41 graden, dus dat wordt een binnen-blijven-airco-dag. Nadien gaat het weer afkoelen naar de 30 dus hopelijk kunnen we dan weer eens naar het strand.

Zoals de locals dat hier zeggen: Have A Good Chrissy!

even wat verduidelijking

Er is intussen al wat discussie gerezen over de precieze startdatum van dat "jaar Australia".
Voor ons leek het heel erg vanzelfsprekend 20 december te zijn omdat dat de dag is dat we aangekomen zijn. Anderen vonden 19 december dan weer meer relevant omdat we op die dag vertrokken zijn.
Het is een kwestie van perspectief zeker? Laat ons het positief houden, vieren dat we hier kunnen zijn en dus de 20e als verjaardag nemen. :-P

We hebben het nu wel niet echt gevierd, want ik had 's avonds optreden met de harmonie en ik was pas tegen middernacht thuis.
De repetities vallen nu ook stil met de zomervakantie en klaarblijkelijk was het dan de gelegenheid om lintjes uit te delen (x aantal jaar lid) en enkele prijzen te verdelen. Ik wist nog niet eens dat zulke prijzen bestonden (zoals "meest ge-evolueerde muzikant") en was dan ook redelijk verbaasd toen ik er zelf eentje kreeg, namelijk 'most consistent band player'.
Het was wel bijzonder zo'n prijs te krijgen op juist die 20e december. En ik vond overigens wel dat ik die verdiende, aangezien er drie eerste klarinetten zijn en ik meestal helemaal in mijn uppie zit en alle solo's in mijn nek krijg, haha.

Mijn prijs is vernoemd naar Jack en die gaf hem ook persoonlijk aan mij. Jack is DE most consistent band player want die mens is al 92 jaar. (ik heb een keer mijn stoute schoenen aangetrokken en het gevraagd) Ik ga al heel blij zijn als ik op mijn 92e nog elke week het huis uit kom (gesteld dat ik nog thuis zou wonen), laat staan dat ik dan inderdaad ook nog kom meeblazen!

Nu we een jaar (en x aantal dagen) hier zijn, duiken wel vaak dezelfde vragen op. Ik zal mijn best doen hier zo eerlijk mogelijk op te antwoorden zodat iedereen weet hoe het staat en wat er volgt.

Een klassieke Aussie vraag: en wanneer gaan jullie voor een permanent visum?
Antwoord: geen idee.

Een klassieke niet-Aussie vraag: en wanneer gaan jullie terug naar het apenland verhuizen?
Antwoord: geen idee.

Andere klassieke vraag: hebben jullie geen heimwee?
Antwoord: soms.

Bij deze is iedereen weer wat wijzer!! :-D

Als er nog vragen zijn, laat maar horen. :-)

vage groetjes een jaar later

Een jaar Australië!

happy holidays!

De grote vakantie is hier begonnen!

De kinderen hadden de voorbije week elke dag wel spullen bij van school om thuis te bewaren. Zelfs Joachim had een collage gekregen van hemzelf in de dagopvang als afscheid.
Jonathan en Benjamin hadden een officieel diploma, afscheidswerkje en natuurlijk hun rapport, schriften, rekenkaft, nog een vracht foto's. De laatste dag aten ze pizza en keken ze een film. Ze hoefden de allerlaatste dag ook hun uniform niet te dragen en ze hadden nog nooit over dit uniform geklaagd, maar zo eigen kledij vonden ze plots wel heel leuk. Natuurlijk gingen ze dan meteen all the way en moest er ook gel in hun haar. Jonathans kapsel is daar eigenlijk wat te lang voor en het resultaat was dat hij leek op een manga-manneke.

Toevallig hadden we ook afgelopen week brieven gehad van de Vlaamse overheid om te vragen hoe het zat met onze leerplichtige kinderen. Het heeft maar drie maanden geduurd voor ze zich realiseerden dat ze niet meer ingeschreven waren in een Belgische school, niet slecht.

Nu is het dan zes weken zomervakantie met ECHT zomerweer en nog een vracht cadeautjes binnenkort van de kerstman. De laatste twee weken van de vakantie heb ik verlof en zijn we weg, de eerste vier weken zal Wouter dus zelf moeten overleven met onze drie apen.

Het zal wel zijn zoals meestal - de eerste vakantiedag vieren kinderen, de laatste vakantiedag vieren ouders!

overdrijven is een kunst

Een paar weken terug was ik dus bloed gaan doneren. Zoals dat ook is in de Belgische donorcentra hing de hele hal daar vol met reuzegrote posters vol schattige kinderen en zwangere vrouwen die allemaal dringend een bloedtransfusie nodig hebben met dan grote ballonnen vol "dankjewel beste donor!!!" (foto's van lelijke zatlappen die tegen een boom gereden zijn hangen er nooit)
Het is de bedoeling dat je een instant feelgoodgevoel krijgt en in combinatie met een beetje ijlhoofdigheid lukt dat meestal ook wel.

Voor Aussies is ' de community' iets heel belangrijks, dus het verbaasde me niet dat in deze donorcentra ook heel hard werd ingespeeld op dat je-doet-iets-goeds-voor-de-community-gevoel.

Wat me dan wel verbaasde, waren de volgende dingen:

Een dag of tien na mijn donatie kreeg ik volgende sms:
"Hi Nele, your blood donation is already at work! Your O+ blood has gone on to save lives at a hospital in Warrnambool today. Blood service team. "

Ik vond dat een beetje... raar.
Ik hoef eigenlijk niet te weten wat ze met dat bloed doen. Het is niet dat ik een hele arm gedoneerd heb of zo. (hoewel ik natuurlijk wel op google maps gekeken heb waar Warrnambool lag)


En dan afgelopen week: post
Een brief met een donorkaartje en dan ook nog dit:

Ja watte... Overdrijven is een kunst...

Ik begin al te twijfelen of ik nog wel terug zou gaan met al die ongevraagde media-aandacht... lol!

stoefen over de kinderen

Aha, we zijn weer trots!

Vanmorgen hadden we afsluitend oudercontact op school en de juf had niets dan goed nieuws voor ons. Jonathan en Benjamin zitten helemaal op schema na hun jaartje Intensive English! Ze kunnen wat ze moeten kunnen en zelfs nog beter, de juf verwacht geen problemen in de 'gewone' school.
Na de zomervakantie kan Jonathan gewoon naar het 3e en Benjamin naar het 2e, perfect volgens planning. Ik had wat schrik dat ze met dat intensieve Engels gewoon onderwijs zouden missen, maar volgens de juf is dat niet zo.
Ze had van allebei een hele map vol teksten, leesopdrachten, schrijfopdrachten enzovoort en ze kwam met een hoop cijfertjes en niveauberekeningen af die voor mij persoonlijk niet veel betekenden. We zullen de juf maar vertrouwen dat ze haar job kent en dat de mannen bekwaam zijn.

Ik vond het wel grappig te horen dat ze trots was dat het gebruik van de verleden tijd in het Engels zo goed gaat, met de onregelmatige werkwoorden en zo.
Met Nederlands gaat dat juist hard achteruit. Het zullen misschien communicerende vaten zijn in hun brein. :-D

Intussen hebben de jongens ook al 3 dagen doorgebracht op hun nieuwe school, Karrendi, als proefdagen. Gelukkig is dat goed meegevallen anders hadden we weer een andere school kunnen zoeken…!

De eerste dag kwamen Wouter en de jongens er 's morgens aan met de fiets en bleek het geen school te zijn. Pedagogische studiedag!! Ik kreeg bijna een hartaanval toen ik het hoorde - kunnen die scholen nu niet een keer fatsoenlijk communiceren met mekaar?? Al die stress en zenuwen voor niets...
Maar de tweede poging (dag nadien) lukte het wel en gelukkig hadden de mannen er een fijne dag.

Na drie proefdagen heeft Jonathan al een BFF opgeraapt en wist hij ook te melden dat choco op de boterham wel toegelaten is in Karrendi (in tegenstelling tot de school waar ze nu gaan) dus het zal volgend jaar een vooruitgang zijn op alle vlakken, haha.

"Jullie mogen trots zijn," zei de juf - dus dat zijn we ook.
En dankbaar dat we zulke slimme en gemakkelijke kinderen hebben die dit hele avontuur aankunnen!