Kipps

 Niet veel geblogd want het is hier erg druk geweest.
Ik heb meegedaan aan een musical!

Als muzikant, dus niet op het podium, maar eronder. *lol*
En dat was redelijk intensief. Heel de dag werken, rap wat eten op het werk, dan naar het theater voor een repetitie of een show en pas 's avonds laat thuis.

Het was 'Kipps: Half a Sixpence'. Als dat nu geen belletje doet rinkelen is dat normaal, echt bijna niemand kent die musical. Ik heb 'm wel gezien - Youtube - en het is zo'n typisch musicalverhaal over een toffe, maar arme gast die plots rijk wordt en verwikkeld geraakt in een liefdesdriehoek. Bij elke emotie moet er dan gezongen worden en zo heeft het orkest altijd werk genoeg.
Een boek van 136 pagina's muziek had ik! Je mag geen aantekeningen maken in het boek, dus het eerste wat ik altijd doe is alles kopi-eren. Zonder aantekeningen komt het niet goed bij mij.
Het is altijd dezelfde miserie met musicals, je gaat van zes mollen naar zes kruisen en weer terug. Ik weet niet waarom dat handiger is voor de zangers, maar vervelend is het in ieder geval. Ik had deze keer drie instrumenten om mee te goochelen: klarinet, basklarinet en baritonsax. Dat laatste had ik nog nooit gespeeld en het duurde wel drie dagen om de laagste noten eruit te krijgen, maar uiteindelijk waren ze er allemaal en ze waren nog goed ook (al zeg ik het zelf).

Een bijzonder moment was dat een actrice op het podium klarinet speelde (in de originele musical fagot), maar die deed gewoon alsof en eigenlijk was ik diegene die speelde, haha. Mijn eigenste solo, woehoe, gelukkig was het heel makkelijk met maar vier kruisen. :-)

Er zijn leuke foto's getrokken van het orkest en ik heb me suf gezocht online, maar ik kan ze niet vinden.

Je zult het dus moeten doen met twee (donkere) foto's vanuit de pit. In dit theater lekker krap en zoals gezegd onder het podium. Met z'n allen in een kleine ruimte gepropt terwijl er boven je hoofd mensen staan te dansen en springen. Altijd genieten. :-)

Cleland

 Donderdag zijn we gaan wandelen in Cleland, een beetje verder in de heuvels. We hebben een flinke toer gedaan van 11km, beetje op en neer, voortdurend in de bossen. Het was er heel mooi!
Behalve bomen, bloemen en vogels, ook nog een troep kangoeroes gezien. :-)

(zoek de kangoeroe)

(zoek de kangoeroe)

(gevonden!)

foto's

 Dinsdagochtend zijn we om 3u15 opgestaan om ons bezoek naar de luchthaven te brengen en uit te zwaaien. Kwart na drie. In de ochtend. Wat zeg ik? Kwart na drie. 's Nachts!!
Het is dat we maar om de twee jaar bezoek hebben, anders was het niet waar geweest en doen we al die moeite niet. :-)

Het was voorbij voordat we het wisten, onze vakantie samen.
Lang naar afgeteld en dan gedaan in een wip en een zucht. Zo gaat dat meestal zeker?

Bij deze nog een rits vakantiefoto's (en een onweersfilmpje) van de blogjes toen er weinig of geen internet was. :-)

Greenwith

 Maandag was een bijzondere dag want we hadden voor het allereerst Belgische bezoekers in ons huisje!
Ik ging ons gezelschap oppikken aan hun hotel in Mawson Lakes, reed eerst naar ons oude huis voor wat sight seeing en daarna deden we een toer door Greenwith.
Niet dat daar zoveel te zien is, maar de eerste keer is alles interessant, toch?

In de ochtend hadden we nog hard gewerkt om ons huis 'bezoekersproof' te maken, dus zonder al te veel zwarte vingers op alle muren, tandpasta over heel de badkamer of eten los verspreid doorheen de keuken.
Gelukkig werd ons huis beschouwd als 'een goede koop' en goedgekeurd.

We reden langs de scholen van de kinderen, kochten en aten verjaardagstaart en daarna werd het zwembad uitgetest! Zelf hebben we er nog steeds niet in gezwommen (niet in het diep geweest) maar ons bezoek liet zich niet afschrikken door ijskoud water. Het zijn dan ook echte Belgen, hun definitie van ijskoud is anders dan de onze. ;-D

's Avonds nog goed uit eten geweest als afsluiter van een gezellige dag en vakantie.

Adelaide

 De laatste dag hadden we nog veel te rijden en veel te doen.
En natuurlijk werd net die nacht de klok verzet dus hadden we nog een uur minder slaap ook.

Eerst 's morgens alles oprommelen, inpakken en de motorhome terug in acceptabele staat krijgen.
Vervolgens nog 300km rijden (deze keer al doorheen de beschaving, op den duur waren er niet alleen stoplichten, maar ook wegenwerken, vier baanvakken en geasfalteerde zijwegen!!).
De motorhomes gaan afgeven, onze auto oppikken aan de luchthaven en dan gaan souvenirshoppen! Dat lukte nog net voor de winkels zouden sluiten

Het was een heel drukke dag en waren blij 's avonds terug in ons eigen bed te ploffen. De kinderen elk apart, geen geschommel van de motorhome, geen vogels op het dak en een propere WC binnen bereik. Wat een luxe!!

Port Augusta

 Met 560km tussen Coober Pedy en Port Augusta hadden we zaterdag de langste rit van de vakantie voor de boeg.

Moesten we voor vertrek uit Coober Pedy nog tanken? De volgende gelegenheid was 240km verder. Volgens ons gezelschap (dat een andere wagen had en kleinere tank) konden ze daar gemakkelijk geraken.

En ze hebben het gehaald ook, al was de tank al een kwartier op nul en de hartslag ver over de honderd. :-)

We reden door een kerkhof van dieren langs de kant van de weg. Dode koeien, dode schapen en heel, heel veel dode kangoeroes. Sommige aan de kant, andere midden op de baan, met hun ingewanden nog uitgesmeerd over het wegdek. Gezellig toch.

Een stop die we gedaan hebben, was Lake Hart. Dat is een zout meer met vooral zout en weinig meer. Twee jaar geleden was er best veel water, maar nu stond het droog. We deden een hele wandeling over het zout en trokken natuurlijk veel foto's. Echt iets bizars.

Een andere stop was Woomera, een slaperig dorpje dat vroeger een militaire basis was. We liepen er doorheen het lokale museum.

Daarna zagen we een trein - een goederentrein!!
Sterker nog - we stonden stil voor het rode licht!!

Er zijn natuurlijk geen verkeerslichten in de outback, bij gebrek aan wegen. Spoorwegovergangen zijn er evenmin. Deze was op een zijbaan van de snelweg, omdat we terugkwamen van Woomera.
Heel speciaal om te zien wel, want die trein had allemaal dezelfde wagonnetjes en slingerde zich als een (heel, heel lange) rups doorheen het landschap.

We hadden nog een heel aantal kilometers voor de boeg tot Port Augusta en helaas werd het al laat. De zon ging onder en deze keer ging mijn hartslag over de rooie want in de schemering beginnen al die kangoeroes rond te huppelen.
Het duurde inderdaad niet lang of er stond er al een plompverloren op de baan!!
Niet veel later sprongen er een paar weg door de struiken. Ah - stress!
Turend in het donker (want het was pik- en pikdonker), ogen op de baan, voet bij de rem en dan maar hopen op het beste.

Kangoeroes zijn als sneeuw. Leuk als je te voet bent, levensgevaarlijk als je rondrijdt.

Gelukkig kwamen we zonder brokken bij de camping.
Hebben we dat ook eens gedaan, in het donker door de outback rijden. Niet voor herhaling vatbaar.

Coober Pedy

 Vrijdag moesten we gelukkig minder ver rijden, 240km tot Coober Pedy.

Dat is het dorp dat half onder de grond zit en woont in oude mijnen – de opaalstad van het land (van de wereld, als je hun kunt geloven).

We waren ’s middags al bij de camping en omdat daar niets te zien was (de helft van de camping is dan ook ondergronds), reden we terug naar het centrum. We bezochten twee ondergrondse kerken en namen ook een kijkje in een ‘actieve’ mijn.
Vervolgens dan terug naar de camping om daar te eten. De eetzaal was er ondergronds! Toch wel speciaal. 😊
’s Avonds deden we nog een tour met gids in de mijn van de camping en de man heeft heel enthousiast uitgelegd hoe we ons papierwerk op orde kunnen krijgen om hier te gaan graven.
Ons jongens zien het al helemaal zitten en willen later terugkomen om hun geluk te beproeven!

Marla

 Donderdagochtend werden we wakker met... regen.

Het regent echt bijna NOOIT daar aan Uluru maar natuurlijk moet het plenzen wanneer wij daar zijn. Ontbijten moest binnen en oprommelen deden we dus met onze regenjassen aan. Hoe bizar.

Het werd een echte rijdag met 500km voor de boeg tot aan Marla.
We reden door nergens en stopten ’s middags in een gat van niks. Het meest spannende wat we deden was de grens met SA oversteken.
Ons Belgisch bezoek was aan het wachten op kangoeroes of emoes, maar we zagen alleen koeien langs de kant van de weg. Sommige dood, andere levend (en kwaad naar ons kijkend).

Eindeloze outback, struiken in rood zand tot aan de horizon en verder niets.
Het heeft wel wat, vind ik.

We parkeerden voor de nacht in Marla.
Heel lange tijd zagen we bliksemflitsen aan de horizon, maar het bleef helemaal droog deze keer. Droog en warm zoals het hoort te zijn. 😊

Uluru 2

 Onze tweede dag bij Uluru begon met een stralende zon. We deden de was, boodschappen, gingen wat souvernirtjes kopen en een ijsje eten. Het was heet genoeg.

In de namiddag hadden we een tour met gids geboekt en tegen dan was de hemel helemaal betrokken. Om te wandelen met de gids moest het natuurlijk niet snokheet zijn, maar we zouden ook naar de zonsondergang kijken en sterren bewonderen en daar konden we echt geen wolken voor gebruiken!
Met een bus vol trokken we eerst naar het bezoekerscentrum en daarna deden we twee korte wandelingen aan de steen zelf met de gids. Ze was enthousiast en vertelde vol plezier een aantal Aboriginal verhalen waarvan je het bewijs (gaten, spleten of vreemde formaties) kon zien in de rots zelf.
Ook al hadden we dat stuk van Uluru al gezien, toch was het fijn om er nog eens te zijn. Het blijft iets heel bijzonders.

Daarna trokken we met de bus naar een ‘sunset viewing area’ om dus de speciale kleuren van de rots bij zonsondergang te zien. Er was een klein gaatje in het wolkendek, maar veel was het niet. We trokken dus ‘zomaar’ foto’s terwijl we een hoop hapjes en drinken kregen.
We wisten al dat sterren kijken niet echt zou lukken.

Vervolgens gingen we een andere bus op om een barbecue te doen!
De setting deed me een beetje aan een trouwfeest denken, waarbij we met z’n allen rond een grote ronde tafel zaten. De barbecue (in buffetvorm) was zeker geslaagd, al was er duidelijk een strak tijdschema en voor een tweede ronde was er geen tijd. We kregen wel drinken a volonte en dessert toe.

Daarna zouden we dan sterren kijken en tot mijn allerstomste verbazing was de hemel helemaal opgeklaard!!! Wat een geluk...
Behalve wat wolken aan de horizon, hadden we een prachtig zicht op de melkweg en een massa sterren. De gids (een andere) deed alle lichten uit en met een coole laserpen wees hij ons op een aantal sterren, sterrenbeelden en ook Saturnus was duidelijk zichtbaar.
Heel dankbaar dat we dat mochten zien!

Daarna was het al laat en werden we half slapend met de bus terug naar de camping gebracht.
Het was een geslaagde dag!

Uluru 1

 Dinsdagochtend had ik dan maar meteen naar de pechverhelping gebeld. Volgens mij hebben we die al elke vakantie nodig gehad en ik kan ik misschien het nummer beter bij mijn favoriete contacten bewaren.
Heel nuttig waren ze nu wel niet, want ze gingen terugbellen.
Anderhalf uur later hadden we nog steeds niets gehoord dus ik maar terug wachtmuziek luisteren.
Uiteindelijk was het advies terug te rijden naar hun kantoor in Alice voor een ander tafelblad en de kapotte luifel daar moesten ze eens over denken nadat ze foto's hadden gezien.

Wouter en ik reden dus terug en daar werd het kleine tafelblad snel gewisseld voor een groter exemplaar. "Oh, dit gebeurt regelmatig," was de uitleg. "De schoonmakers halen alles eruit en steken de verkeerde tafel er terug in."
Tja, als je een tafel als tafel gebruikt steekt het niet op een paar centimeter. Maar als dat tafelblad onderdeel is van een bed, is het juiste exemplaar hebben toch wel handig!! Misschien moeten ze wat stickers eronder plakken??

De oplossing voor de kapotte luifel was nog eenvoudiger.
"Vraag iemand aan de camping om dat ding eraf te halen en laat het maar achter bij het grof vuil daar."
Okay....

Gelukkig vonden Harm en Valerie inderdaad behulpzaam volk op de camping. De luifel werd eraf gesneden en gevezen en vakkundig achtergelaten. Hoe dwaas.

Toch maar een beetje later dan gepland konden we beginnen aan de 440km naar Uluru (of liever: Ayer's Rock Campground).
Het is een beetje raar om hier na twee jaar terug te zijn. Om te lunchen aan een roadhouse waar we toen overnacht hebben en om nu terug op de camping te zijn. Het is rustiger dan ik me herinner.

Het was avond toen we hier kwamen, maar niet te laat. Joachim heeft nu een fatsoenlijk bed en de andere motorhome doet het zonder luifel, maar verder is hier alles prima in orde!