23 november '23 is een dag voor de persoonlijke geschiedenisboeken.
We hebben ons citizenship gehaald!
Twee weken geleden kregen we een nieuwe uitnodiging voor onze ceremonie (nadat we de vorige eind augustus hadden moeten laten passeren), wat een meevaller was want we hadden gevreesd dat het allemaal nog langer ging duren.
Mawson Lakes is onderdeel van de gemeente Salisbury en dus werden we uitgenodigd in een klein gemeentezaaltje in Salisbury zelf, boven de bibliotheek. Om 2u in de namiddag, de kinderen waren dolenthousiast dat ze een paar uren school zouden missen. We hadden hen in de auto laten omkleden van hun schooluniform in hun chique plunje en maar goed ook, want iedereen kwam op z'n paasbest.
Er waren zeventig kandidaten en dan nog een hoop familieleden/supporters. We moesten eerst onze identiteit bewijzen (daar gebruiken ze hier het rijbewijs voor) en daarna bracht iemand ons naar de juiste stoelen. Onze begeleidster was er in geslaagd ons nog helemaal verkeerd te wijzen ook.
Iedereen had z'n persoonlijke stoel!
Nu ben ik nog NOOIT naar een evenement geweest waar mijn stoel was voorbehouden MET mijn naam erop, dus waw. Ik was al gelijk onder de indruk.
Er lag een Australisch vlaggetje klaar (natuurlijk) en papierwerk (allicht).
Toen iedereen z'n plaats gevonden had (ondanks de 'hulp') ging de ceremonie mooi op tijd van start.
Er werd gevraagd recht te staan toen drie politici de zaal binnenkwamen, de burgemeester en nog twee parlementsleden. Dat is ook weer een nieuwe. Ik dacht dat rechtstaan alleen voor rechters moest, de gesneuvelden en het volkslied, maar dus ook voor de burgemeester.
Zo leren we altijd maar bij.
Natuurlijk moest er gespeecht worden, maar al bij al viel dat goed mee.
Het was de typische mentaliteit van 'wij zijn trots op onze multiculturele samenleving' en 'we zijn blij dat jullie hier willen komen wonen'. Toch altijd fijn als je ergens welkom bent.
Dan moesten we de eed afleggen en we hadden van te voren mogen kiezen of het met of zonder god was. Met god was het een 'oath' en zonder een 'affirmation'.
Eerst ging iedereen met een oath rechtstaan (toch wel 90% schat ik zo), en nadien alle goddelozen. Je kon de tekst nazeggen of aflezen van een papiertje dus veel kon er niet fout gaan.
Proficiat aan onszelf - nu zijn we Aussies!!
Ter afsluiting nog het volkslied meezingen (tekst was ook beschikbaar) en het zat erop. Het duurde maar twintig minuten! Wat een meevaller.
De burgemeester en de politici waren nog beschikbaar voor een foto en een babbel, dus dat hebben we dan maar gedaan. Eerste vraag van die mens was waar we woonden, want wie van het juiste stemdistrict was, kreeg natuurlijk een kaartje mee.
Verder kregen we ook een kortingsbon voor gratis toegang tot de Adelaide Show volgende jaar. Dat is pas een meevaller, want de show is pokkeduur. Daar gaan we dus volgend jaar september graag gratis naar toe. :-)
Nadien gingen we naar het shoppingcenter vlakbij want de kinderen moesten hoogdringend naar de kapper. En daarna gingen we pasfoto's laten trekken voor onze paspoorten. We kunnen die pas over tien werkdagen aanvragen, maar tegen dan wordt het dringend, dus maken we alles nu al maar zo veel mogelijk in orde.
Pasfoto's worden hier getrokken in een postkantoor en die hebben onmogelijke openingsuren, dus het was handig dat we dat nu ineens konden doen.
Om te vieren dat we Aussies zijn, gingen we nog uit eten 's avonds.
Feesten doen Aussies ofwel buiten met worst op de barbecue ofwel binnen met een hamburger in een hotel. Het was rotslecht en ijskoud regenweer vandaag, dus het werd een hamburger in een hotel.
En nu ik dan officieel Aussie ben, kan ik ook zonder verpinken de waarheid zeggen.
Twintig graden is verdomme koud.
